Το νήμα της βίας και του ρατσισμού. Όσο πιο κοντά μας τόσο πιο ξένα φαντάζουν. Τα πολεμάμε. Διογκώνονται στα στενά των αστικών κέντρων εκεί που το σκοτάδι κρύβει την ασχήμια μας. Καθρέφτης είμαι κοινωνία και σου μοιάζω. Απεχθανόμαστε την αντανάκλαση μα την δεχόμαστε σιωπηρά χωρίς πολλές αντιρρήσεις και διαφωνίες. Βαθύ το μίσος που δύσκολα το αποτάσσουμε.
Κραυγές. Φωνές. Λέξεις που αραδιάζονται η μια δίπλα στην άλλη για να προκύψει νόημα, για να υπηρετηθεί η αλήθεια, η πραγματικότητα όπως την νοηματοδοτούμε τόσο προσωπικά, τόσο μοναχικά. Τοποθέτηση επί παντός επιστητού. Όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο. Θα φάνε την σκόνη μας οι άλλοι. Θα βουρλώσουν τα μάτια τους με τις φράσεις μας γεμάτες απόσταγμα σοφίας και γνώσης. Αν πάλι παρασύρονται από το συναίσθημα ακόμη καλύτερα. Η εκδίπλωση του λόγου με βάση το συναίσθημα θα φέρει το πολυπόθητο like που σηματοδοτεί αποδοχή, αίσθηση του ανήκειν. Δεν είμαι μόνος, δεν είμαι μικρός ή λίγος. Υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα, σωστοί και προσεγμένοι, με άποψη και δη σε παρόμοιο μήκος κύματος με την δική μου. Τοποθετήθηκα. Δεν έμεινα με τα διλήμματα μου και τους ενδοιασμούς μου. Διάλεξα στρατόπεδο. Δεν είμαι απαθής. Δήλωσα κάτι. Υπάρχω κάπως. Δεν υπάρχω; Άρθρωσα λόγο, λόγο με εκτόπισμα.
Ξέρω για τι και γιατί δεν θέλω να γράψω αλλά γι αυτά ακριβώς θα γράψω. Στον καταιγισμό των πληροφοριών που η κριτική σκέψη και το ιστορικό υπόβαθρο ακινητοποιούνται και παγώνουν με κάποιο τρόπο απαντάς. Καταγράφεις. Προσπαθείς να μην παρασύρεσαι από τις εύκολες αναγνώσεις και παχιά λόγια. Αυτό που βιώνουμε δεν ξέρω αν χωρά πια κάτω από την ομπρέλα της λέξης κρίση. Διαταράσσεται μια κανονικότητα με το ερώτημα να προκύπτει σχεδόν αμέσως. Όντως διαταράσσεται; Κλυδωνίζεται πράγματι κάτι; Η διπλή κατεύθυνση απάντησης με δυσκολεύει να διαλέξω τον δρόμο της τοποθέτησης. Ακολουθεί ανάκατη χρονικά παράθεση γεγονότων που αποτέλεσαν εστίες μικροπολιτικής ή αφορμή για διάλογο στον δημόσιο λόγο.
Πιο πρόσφατο ίσως πλέον και σύνηθες η επίθεση με πυροβολισμούς στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην συμβολή των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Διδότου. Στόχος κατά τις πρώτες πληροφορίες η διμοιρία που βρίσκεται έξω από τα γραφεία του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ που περιμένει την ανάδειξη του νέου ηγέτη της υπό σύσταση και ανασυγκρότηση Κεντροαριστεράς αυτοπροσδιοριζόμενης ως προοδευτικό κέντρο προσπαθώντας να διαδραματίσει μια εναλλακτική πολιτική επιλογή μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Ένα ΠΑΣΟΚ που ψάχνει να βρει το βηματισμό του σε μια κοινωνία αντιφάσεων που μοιάζει να βυθίζεται μέσω ανάπτυξης (ή αυτό που έχει ονομαστεί έτσι κάπως αόριστα).
Τα Εξάρχεια ακόμη μια φορά στο κάδρο των εξελίξεων και της επικαιρότητας. Η στοχοποίηση μιας περιοχής και των ανθρώπων της ξανά. Τώρα έρχεται στο πλαίσιο της συζήτησης για την εγκληματικότητα και την ανομία. Το αίσθημα ασφάλειας και η τάξη λείπουν κατά εκτιμήσεις. Η αυθαιρεσία περισσεύει. Ευθύνες αποδίδονται στον αρμόδιο υπουργό από μεγάλη μερίδα της αντιπολίτευσης που καραδοκεί στο όποιο ολίσθημα της κυβέρνησης αναδεικνύοντας την ανεπάρκεια της τελευταίας καλύπτοντας το κενό και την αμηχανία της ίδιας. Η κυβέρνηση να μνημονεύει το παρελθόν πλάθοντας το δικό της success story. Με τα λόγια διαφεύγει στο μέλλον που θα κυβερνά. Παρόν πουθενά. Περιορίζεται σε φιέστες και δηλώσεις. Αστυνομία παντού ασφάλεια πουθενά.
Στο υπό διαμόρφωση σκηνικό προστίθενται αυτόκλητοι σωτήρες, ομάδες που με τις θεαματικές τους κοινωνικές παρεμβάσεις κερδίζουν μια θέση στα δελτία των 8, στα άρθρα εφημερίδων. Απειλούν, καταστρέφουν και τραμπουκίζουν. Αν δεν μοιάζει αυτό με επανάσταση τότε τι είναι η επανάσταση; Επαναστατική γυμναστική και η αλλαγή περιμένει στην γωνία για να ξεπροβάλλει ω του θαύματος. Η βία δίνει δυναμικό παρόν και στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Άνεμος αλλαγής πνέει…
«Η πρυτανεία του ΟΠΑ αναφέρει ότι «την Τρίτη 31 Οκτωβρίου, περίπου στις 8 μ.μ., ομάδα νεαρών επιτέθηκε και τραυμάτισε άτομο που αποχωρούσε εκείνη την ώρα από το Αναγνωστήριο. Διοικητική υπάλληλος του ιδρύματος, που επιχείρησε να αποτρέψει τη βίαιη ενέργεια, δέχθηκε και η ίδια επίθεση από την ίδια ομάδα. Το επεισόδιο έρχεται λίγες ημέρες μετά τον προπηλακισμό ατόμου με ειδικές ανάγκες στους χώρους του ΟΠΑ.» [Πηγή: http://www.kathimerini.gr/]
«Με πέτρες επιτέθηκαν περίπου στις 3 τα ξημερώματα της Παρασκευής άγνωστοι στο σπίτι του 11χρονου Αφγανού Αμίρ, ο οποίος είχε κληρωθεί να είναι σημαιοφόρος στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, τελικά παρέλασε με την ταμπέλα του σχολείου του, στην περιοχή της Δάφνης. Έρευνα για το περιστατικό ανέλαβε το Τμήμα Ρατσιστικής Βίας της ΕΛ.ΑΣ.» [Πηγή: http://www.efsyn.gr/]
Και ανάμεσα στα άλλα ξεπροβάλλει ένα 11χρόνο αγόρι με μια σημαία που δεν του δόθηκε για να ξεγυμνώσει την υποκρισία και την προοδευτική μας αντίληψη. Το μίσος μας ανεξάντλητο για το ξένο, το διαφορετικό, αυτό που δεν γνωρίσαμε αλλά ποτέ δεν θελήσαμε να μάθουμε, να καταλάβουμε έστω και λίγο, δεν σταθήκαμε ένα λεπτό να το αφουγκραστούμε ή να το δούμε. Απλώς το απαρνηθήκαμε.
«Tον μικρό Αμίρ και τη μητέρα του υποδέχθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου ο Αλέξης Τσίπρας, σε μια άκρως συμβολική κίνηση λίγες ώρες μετά την επίθεση με πέτρες στο σπίτι του 11χρονου Αφγανού, ο οποίος είχε κληρωθεί να είναι σημαιοφόρος στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Υποδεχόμενος τους επισκέπτες του, ο Έλληνας πρωθυπουργός επεφύλασσε ένα δώρο-έκπληξη για τον μικρό Αμίρ. Του χάρισε την ελληνική σημαία λέγοντας του μιας και δεν σου δώσανε την ελληνική, θα σου κάνω εγώ μια δώρο.» [Πηγή: http://www.efsyn.gr/]
Σαν απάντηση στην κίνηση του πρωθυπουργού ήρθε η είδηση για νέο ναυάγιο ανοικτά του Αιγαίου. Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση. του Λιμενικού: «Επιχείρηση έρευνας και διάσωσης αλλοδαπών επιβαινόντων σε σκάφος πραγματοποιείται από τις πρώτες πρωϊνές ώρες σήμερα, στη θαλάσσια περιοχή νότια–νοτιοανατολικά της νήσου Καλολίμνου, από περιπολικά σκάφη του Λιμενικού Σώματος–Ελληνικής Ακτοφυλακής […] Μέχρι στιγμής έχουν εντοπιστεί και διασωθεί 15 άτομα -ένα παιδί, τέσσερις γυναίκες, δέκα άνδρες-, ενώ έχει ανασυρθεί και η σορός μίας γυναίκας. Επιπροσθέτως, δύο ακόμη σοροί έχουν ανασυρθεί από τουρκική ακταιωρό εντός τουρκικών χωρικών υδάτων. Οι έρευνες συνεχίζονται».
