ΝEW IMAGE PAINTING
Η Αμερικάνικη τέχνη του 20ου αιώνα στην μεταπολεμική περίοδο, θα έρθει να ολοκληρωθεί με μία από τις τάσεις της δεκαετίας του 1980 που ανέδειξε μία έκθεση από το Whitney Museum της Νέας Υόρκης στα τέλη του 1978 με τον τίτλο <<New Image Painting>> και με πιο αξιόλογες συμμετοχές εκείνες των Nicolas Africano (1948), Jennifer Bartlett (1941), Neil Jenney (1945), Robert Moskowitz (1935-2001), Susan Rothenberg (1945) και Joe Zucker (1941). Ένα κοινό χαρακτηριστικό που μπορεί κανείς να εντοπίσει στα έργα των παραπάνω καλλιτεχνών είναι η προσπάθεια επιστροφής στη ζωγραφική του καβαλέτου, μετά την πλήρη σχεδόν απώθηση του από το καλλιτεχνικό κίνημα της δεκαετίας του 1970. Η πλήρης και ολοκληρωμένη εικόνα που αποκτά ο θεατής αντικρίζοντας αυτά τα έργα οφείλεται έως ένα μεγάλο βαθμό στα υλικά και τα χρώματα που επιλέγουν οι καλλιτέχνες, στα οποία αποτυπώνεται και ο συμβολικός τους χαρακτήρας, ενώ τέλος δεν κρύβονται τα στοιχεία του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού και του Ρεαλισμού, ρευμάτων που συντάραξαν την καλλιτεχνική πορεία του μεσοπολέμου. Μία ακόμα έκθεση στο Metropolitan Museum of Art της Νέας Υόρκης επιχείρησε να αποτυπώσει το καλλιτεχνικό ιδεώδες του παραπάνω ρεύματος με ονόματα όπως του John Alexander, Gregory Amenoff και David Bates. Οι εκθέσεις δεν σταματούν εδώ, αφού το 1990 συμβαίνει μία από τις πιο αξιοπρόσεκτες εκθέσεις στη 44η Biennale της Βενετίας, όπου οι Η.Π.Α με μία μόνο κύρια εκπρόσωπο την Jenny Holzer κατορθώνει να αποτυπώσει τι πραγματικά πρεσβεύει η New Image Painting τάση στο αμερικανικό τρόπο έκφρασης. Kύριος πρόδρομος του κινήματος ωστόσο φαίνεται να ήταν ο Phillip Guston ο οποίος το 1970 παράτησε τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό για να αφοσιωθεί σε μία έκθεση εμπλουτισμένη με ένα πιο “cartoon” στιλ.
Jenny Holzer
H τέχνη της Holzer(1950-…) επεδίωξε να ερεθίσει ή και να ενοχλήσει την αμερικανική κοινωνία γύρω από θεμελιώδη ζητήματα όπως το σεξ, ο φόβος, το κενό, η βία και ο θάνατος. Το έργο της με τίτλο “Αφορισμοί” έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς Αμερικανούς πολίτες να έρθουν σε άμεση επαφή με το έργο αφού εκτέθηκε δημόσια στο Manhattan. Κύριος σκοπός της ήταν να τους αφυπνίσει και να τους μεταδώσει τον δικό της παλμό σχετικά με το κατεστημένο που επικρατούσε στην αμερικανική κοινότητα. Σταδιακά πέρασε στην περιοχή του Environment & Installation. Στο έργο της “Κάτω από ένα βράχο”(1984), παρουσιάζει μέσα από ένα οργουελικό* θέαμα την αγωνία και την βία που βρίσκεται πίσω από την ηλεκτρονική οθόνη. Προσπαθεί να τονίσει τις ανισότητες που προκαλεί η κριτική στην τηλεόραση περνώντας έτσι τα κατάλληλα μηνύματα και τρόπο σκέψης της. Πάνω σε αυτό το γεγονός “πατάει” θα έλεγε κανείς και έτσι το 1989 στο έργο της “Θρήνοι” στο Dia Art Foundation κατήγγειλε τις μαζικές αιτίες θανάτου στον 20ο αιώνα, το AIDS , τα πυρηνικά, το επιβλαβές περιβάλλον με γλώσσα λυρική έχοντας ως απώτερο σκοπό να εκφράσει και η ίδια τους προβληματισμούς της σχετικά με τις ανισότητες και τις αδικίες στις οποίες ήταν αναγκασμένος να ζει ο λαός χωρίς να το θέλει χρησιμοποιώντας και την δομή που αξιοποίησε η Yvonne Rainer με απόλυτη επιτυχία.
Jennifer Bartlett
H Jennifer Bartlett(1941-2022) ήταν μία Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα της οποίας τα έργα ζωγραφικής και τα σχέδια συνδύαζαν την παρουσίαση(representation) και την αφαιρετικότητα(abstraction). Ήταν μία καλλιτέχνιδα που προσπαθούσε συνεχώς να θέτει ερωτήματα μέσα από τα έργα της. Λευκές καρέκλες, κήποι, διάδρομοι ήταν μερικές από τις συχνότερες θεματικές των έργων της και μέσω αυτών προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τα όρια που είχαν ή δεν είχαν τα εν λόγω έργα.Έδινε βάση και στην εικονικότητα των έργων της αφού το θεωρούσε και χαρακτηριστικό στοιχείο τους.
Susan Rothenberg
Το 1975, η Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα και γλύπτρια Susan Rothenberg (1945-2020) πραγματοποίησε την πρώτη της ατομική έκθεση ζωγραφικής στο Soho. H έκθεση αποτελούταν από τρεις μεγάλους πίνακες με άλογα, και αποδείχθηκε καθοριστική για την ίδια αφού έγινε ευρέως αποδεκτή από τους κριτικούς, οι οποίοι αναγνώρισαν τότε και τώρα ότι οι πίνακες της Rothenberg χαρακτηρίζονταν από συμβολισμό και αφαίρεση. Η έκθεση σηματοδότησε την αρχή της μεγάλης καριέρας της Rothenberg, ενώ καθιέρωσε την ικανότητά της να μεταφράζει σχεδόν οποιοδήποτε θέμα με μια συναισθηματικά φορτισμένη και αισθητικά πρωτοποριακή γλώσσα. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, η Rothenberg είχε επεκταθεί στο μοτίβο του αλόγου και είχε εισαγάγει νέα θέματα, σχεδόν πάντα αντλημένα από το περιβάλλον της. Ζωγράφιζε ασώματα κεφάλια και άκρα αλόγων, άλλα ζώα, και εσωτερικούς χώρους. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας συμμετείχε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις έργων. Θα μπορούσε να πει κανείς εν τέλει πως οι συγκεκριμένες αλλά και άλλες γυναίκες καλλιτέχνιδες αποτέλεσαν τον πυρήνα του κινήματος και άφησαν την δική τους πινελιά στον καλλιτεχνικό χώρο των 80’s.
*(Από τον Τζώρτζ Όργουελ, Άγγλο συγγραφέα, γνωστό για τον πεζό λόγο του και τα προβλήματα ανισοτήτων που εξέθετε μέσα από τα έργα του )
ΠΗΓΕΣ
- Χαραλαμπίδης Άλκης, Η τέχνη του 20ου αιώνα, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2018.
- link:https://www.oxfordreference.com/display/10.1093/oi/authority.20110803100231583;jsessionid=AD5D2B0061AA694C207780ACD248B345
- https://www.artnet.com/artists/jennifer-bartlett/
- https://www.moma.org/artists/5044
