Βρικόλακες και οι ρίζες τους στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία

Η πιο συνηθισμένη εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για τους βρικόλακες. Πηγή εικόνας:news247.gr

Βρικόλακες, αυτά τα μυθικά πλάσματα του σκότους που πεθαίνουν με το φώς του ήλιου και ζουν πίνοντας μόνο το ανθρώπινο αίμα λέγεται πως απορρέουν από τη ρουμάνικη μυθολογίας. Ο βρικόλακας ή αλλιώς Κόμης Δράκουλας, είναι εμπνευσμένος από υπαρκτό πρόσωπο της ρουμάνικης ιστορίας τον Βλαντ «Τέπες», ο Παλουκωτής.
Εκείνο που ίσως δεν είναι τόσο γνωστό, είναι πως οι ρίζες του μύθου του βρυκόλακα πριν την λογοτεχνική δημιουργία του Κόμη Δράκουλα απλώνονται μέχρι την Ελλάδα και τα δικά της ευφάνταστα και τρομακτικά πλάσματα.

Ο πρώτος Αρχαίος Έλληνας Βρικόλακας

Οι αρχαίοι Έλληνας πίστευαν πως η ψυχή αυτού που πέθαινε με βίαιο τρόπο, δεν μπορούσε να ησυχάσει, με αποτέλεσμα να τριγυρνάει μέχρι να ολοκληρώσει τον κύκλο, που της είχαν ορίσει οι Μοίρες. Εκτός από αυτό πίστευαν πως οι νεκροί διψάνε για αίμα, κάτι που διαβάζουμε στην “Οδύσσεια”, όταν ο Οδυσσέας πάει στον Κάτω Κόσμο – για να πάρει χρησμό από το μάντη Τειρεσία πραγματοποιεί μια “τελέτη” – και του προσφέρει αίμα από ένα κριάρι και μια μαύρη προβατίνα, ώστε να μπορέσει να επικοινωνήσει μαζί του κάτι που υποδεικνύει πως η πεποίθηση ότι οι νεκροί διψούσαν για αίμα υπήρχε και στους αρχαίους Έλληνες.’Ένα ακόμα κοινό στοιχείο με τον μύθο για τους βρικόλακες.

Μία από τους πρώτους βρικόλακες που συναντάμε στην Αρχαία Ελλάδα, ήταν η Λάμια. Ήταν η πανέμορφη βασίλισσα της Λιβύης και σύζυγος ήταν ο Βήλος. Ο Δίας όμως την ερωτεύτηκε και ήθελε να την κάνει δικιά του. Από αυτή την ένωσή, γεννήθηκαν πολλά παιδιά, τα οποία σκότωσε όλα η θεά Ήρα. Η θλίψη και στεναχώρια της για το χαμό των παιδιών της, την έκαναν να κλέβει μωρά και να πίνει το αίμα τους. Στη συνέχεια η Ήρα την καταράστηκε να μην κοιμάται ποτέ και να γίνει πραγματικό τέρας με φολιδωτή ουρά. Τη λυπήθηκε, όμως, ο Δίας και της έδωσε την ικανότητα να βάζει και να βγάζει τα μάτια της, για να μπορεί να ξεκουράζεται. Κατά τον Αριστοφάνη τ’ όνομά της προέρχεται από τη λέξη λαιμός και αναφέρεται στον τρόπο, με τον οποίο σκότωνε.

Advertising

Στριγξ όπως λέμε Strigoï

Η «στριγξ», ήταν ένα είδος κουκουβάγιας. Προέκυψε στην αρχαιότητα από τη στριγκή, ανατριχιαστική κραυγή του πτηνού, ενώ από την ίδια πήραν το όνομά τους αργότερα και τα μυθικά πλάσματα της νεότερης ελληνικής φαντασίας. Οι Στρίγγλες περιγράφονται να έχουν σώμα πτηνού, συγκεκριμένα κουκουβάγιας ή κορακιού, και όπως και η Λάμια, να τρέφονται με το αίμα και τη σάρκα παιδιών όπως και οι βρυκόλακες. Μία παραλλαγή για τους βρικόλακες που προέρχεται από τη Ρουμανία και ονομάζεται Strigoï, φαίνεται να έχει έμμεση σύνδεση με τις αρχαιοελληνικές Στρίγγλες .

Σε κείμενο του Νικόλαου Πολίτη, λαογράφου και καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών που έζησε στα τέλη του 19ου αιώνα, περιγράφεται με μεγάλη ακρίβεια η μορφή και ο ρόλος των μαγισσών αυτών:

“Οι Στρίγγλες είναι γριές φτωχιές και ελεεινές που δεν μπορούν να κάμουν καλό σε άνθρωπο και όλο σε μαγικά είναι παραδομένες. Κάνουν πράγματα που αρέσουν του διαβόλου, όπως σκόνες, αλοιφές , βότανα και άλλα τέτοια. Τους άντρες δεν τους πολυπειράζουν ,αλλά πολύ κακό κάνουν στις γυναίκες και τα παιδιά, αν τους φέρουνε κανένα εμπόδιο στα μάγια τους. Με την ανάσα τους μόνο και το φύσημά τους, μπορούν ή να τα κάνουν παλαβά ή και να τα θανατώσουν. Πηγαίνουν στα μωρά τα νεογέννητα που κλαίνε και τους βυζαίνουν το αίμα τους και τα αφήνουν σαν ξερά! Αυτά, αν δεν πεθάνουν, μεινέσκουν ελεεινά και αρρωστιάρικα όλη τους τη ζωή. Γι’ αυτό, προτού να βαφτιστεί το παιδί, ποτέ δεν το αφήνουν μοναχό. Αν προτού να του ρουφήξουν οι Στρίγγλες όλο το αίμα καταλάβουν οι γονείς πως το παιδί κινδυνεύει από αυτές, τις διώχνουν με κρότους και χτυπώντας τα χέρια!”.

https://provocateur.gr/well-being/17871/hliako-ergostasio-sthn-kenya-kanei-posimo-to-thalassino-nero-kai-ksedipsaei-25-000-anthrwpoys

Διαβάστε επίσης Μπέη Χαμάμ: Ένα από τα καλύτερα διατηρημένα οθωμανικά μνημεία της Θεσσαλονίκης

Advertising

Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο: