” Αν με ρωτήσεις να σου πω πότε ξεκίνησε, δεν ξέρω. Δεν ξυπνάς μια μέρα και αναγνωρίζεις πως έχει κατάθλιψη. Δεν είναι τόσο απλό. Κρύβει πίσω του καταστάσεις και σκέψεις, παγιωμένες χρόνια πριν. Πότε δε μίλησες για αυτές, τις έκρυψες πολύ καλά. Και τώρα, κάπως εμφανίστηκαν. Και πήρες την κάτω βόλτα.”
Υπάρχει αυτή η πεποίθηση πως η κατάθλιψη βιώνεται από όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο. Πως έχει συγκεκριμένη συμπτωματολογία και συγκεκριμένο τρόπο αντιμετώπισης. Στην πραγματικότητα, η κατάθλιψη έχει πολλές μορφές, διαφορετικές εκφάνσεις και διαφορετικές συνέπειες σε κάθε άτομο. Η κατάθλιψη είναι κάτι παραπάνω από στατιστικά και νούμερα. Είναι μια ιστορία για κάθε άνθρωπο που τη βιώνει, μια μάχη με τον εαυτό, για τον εαυτό.
“Νομίζω πως δε θυμάμαι και πολλές λεπτομέρειες από εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Δεν ξέρω στην πραγματικότητα τι έφταιξε. Ήταν μια περίοδος με πολλές αλλαγές, που είχαν ταράξει την ηρεμία μου. Στην πραγματικότητα, βέβαια, πιστεύω πως ήταν πολλά παραπάνω από αυτό. Δεν καταλάβαινα τι αισθάνομαι. Νομίζω πως δεν αισθανόμουν τίποτα, ούτε καλό, ούτε άσχημο. Αποτραβήχτηκα σταδιακά από την ίδια μου τη ζωή και λειτουργούσα μηχανικά. Στην αρχή, έκανα όλα όσα έπρεπε στην καθημερινότητά μου με ένα συναίσθημα αδιάφορο. Δε θυμάμαι να χαίρομαι με τίποτα, με καμία κατάσταση όσο χαρούμενη και αν φαινόταν. Δεν είχα σκεφτεί τίποτα παραπάνω, ωστόσο. Θεωρούσα πως περνούσα μια φάση. Άρχισα να καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά, όταν μου το επεσήμαναν οι φίλοι μου. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ όμως. Τους θεωρούσα υπερβολικούς. Και όσο πιο πολύ μου το λέγανε, τόσο περισσότερο απομακρυνόμουν από αυτούς. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχα διάθεση για οτιδήποτε μου πρότειναν. Έβρισκα δικαιολογίες και έμενα σπίτι. Μία ήμουν πολύ κουρασμένη, μία ένιωθα άρρωστη και την άλλη τους μιλούσα για δήθεν εξόδους με άλλους φίλους που δεν ξέρανε. Κάθε πρωί που ξυπνούσα, ένιωθα ένα αβάσταχτο βάρος στο στήθος. Αναρωτιόμουν αν και αυτή η μέρα θα είναι τόσο δυσάρεστη όσο οι προηγούμενες.
“Πρέπει να απλοποιείς τη σκέψη σου, να καταλαβαίνεις το συναίσθημά σου, να το βιώνεις, να μην το φοβάσαι.”
“Τους επόμενους μήνες, η κατάσταση χειροτέρεψε. Δεν ήθελα πια να βγαίνω από το σπίτι. Νομίζω πέρασαν μέρες ολόκληρες που είχα να βγω μέρα από το διαμέρισμά μου. Δεν έβρισκα νόημα. Έχασα πολλά κιλά εκείνη την περίοδο. Δεν ξέρω γιατί, δεν πεινούσα. Δεν με ενδιέφερε ίσως να φάω. Παρ’όλα αυτά, ακόμα και τότε δεν ήθελα να παραδεχτώ πως χρειάζομαι βοήθεια, δεν ήθελα να παραδεχτώ την ύπαρξη της κατάθλιψης.
Θυμάμαι την μέρα που χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού μου. Άνοιξα την πόρτα και μόνο από την έκφραση του φίλου μου όταν με είδε αναστατώθηκα. Με πήρε από το χέρι και με πήγε αρχικά σε έναν ψυχολόγο και στη συνέχεια αυτός με παρέπεμψε και σε έναν ψυχίατρο. Η μάχη ήταν δύσκολη και επώδυνη. Δυσκολεύτηκα πολύ τον πρώτο καιρό να καταφέρω να πείσω τον εαυτό μου να το παλέψει. Οι άμυνες, βλέπεις του να μην το παραδεχτώ, ήταν πιο δυνατές από εμένα.
“Με το πέρασμα του χρόνου, κατάλαβα πως η ανάγκη για ζωή είναι πιο δυνατή από οποιαδήποτε κατάθλιψη.”
“Αυτό που οι άλλοι δυσκολεύονται να κατανοήσουν είναι πως η κατάθλιψη δε χρειάζεται κριτική και λόγια παρηγοριάς. “Δες την ζωή πιο θετικά, τι σου λείπει;” “Σταμάτα να κάνεις σαν μωρό, υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε χειρότερα από εσένα.”
Χρειάζεται ανθρώπους γύρω σου να νιώθεις πως σε καταλαβαίνουν και σε στηρίζουν.
Η κατάθλιψη είναι ένας δύσκολος δρόμος για να αποκτήσεις ένα ακόμα μάθημα ζωής. Δεν είναι μια θετική διαδικασία, το ξέρω καλά, αλλά έχει σημασία και από ποια μεριά την κοιτάς.”
