Μπήκε στη ζωή μας η καραντίνα:
Θέλοντας και μη, τις μέρες που βιώνουμε τελευταία θα τις θυμόμαστε για πολύ καιρό. Ειδικά οι νεότεροι, που δεν έχουμε ζήσει “εθνικές κρίσεις” τέτοιας έντασης, ήρθαμε αντιμέτωποι με καταστάσεις πρωτόγνωρες. Η πανδημία του κοροναϊού (covid-19), ξεκινώντας από την Κίνα, εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, σπέρνοντας τον φόβο σε όλη την ανθρωπότητα και θέτοντας σε καραντίνα χιλιάδες ανθρώπων.
Λεπτομέρειες για τη νόσο δε θα παραθέσω, καθώς δεν είναι το επίκεντρο της συζήτησης εδώ, όμως θα σταθώ στα μέτρα που λήφθηκαν από την κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης της. Στις 12 Μαρτίου αποφασίστηκε πως η χώρα κηρύσσεται σε καθεστώς καραντίνας. Κυβερνητικοί εκπρόσωποι, δημόσια πρόσωπα, ιατροί, όλοι τους μας καλούσαν να “μείνουμε σπίτι” προκειμένου να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας, αλλά και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, που ίσως ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Κυριευμένοι από το φόβο, αλλά και λαμβάνοντας την ευθύνη που μας αναλογεί, κλείσαμε την πόρτα στον “έξω κόσμο” για λίγο.
Το κοινό καλό αποτελεί τον βασικό στόχο σε αυτή την προσπάθεια αναμφίβολα. Όμως, ίσως είναι και μία ευκαιρία για τον καθένα από εμάς να βγει από όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση έχοντας κερδίσει κάτι, έχοντας αλλάξει κάτι μέσα του.
Μέχρι τώρα…..
Η έντονη καθημερινότητα, πολλούς από εμάς μας “έπαιρνε μαζί της” ( “go with the flow”, δηλαδή, πηγαίνω όπως με πάει το ρεύμα). Συμπεριφερόμασταν μηχανικά χωρίς να σκεφτόμαστε πραγματικά, αυτό που όλοι ονομάζουν ρουτίνα. Δουλειά, σπίτι, κοινωνική ζωή, ύπνος και ξανά. Για κάποιους μάλιστα, αυτό ήταν και πολύ ανακουφιστικό, καθώς δεν έρχονταν αντιμέτωποι με τα προβλήματα που παρασιτούσαν στις ζωές τους.
Όμως κλείνοντας την πόρτα, όλοι μας ήρθαμε “ενώπιος ενωπίω” με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτόν που για καιρό είχαμε παραμελήσει, αγνοήσει ή και παραμερίσει. Είναι πολύ οξύμωρο αν το σκεφτεί κανείς. Κάνουμε τα πάντα για να είμαστε αποδεκτοί κοινωνικά ή και για να ξεχωρίσουμε αν γίνεται. Ο πλούτος, η καταξίωση, η ομορφιά, όλες οι έννοιες αυτές δεν ευσταθούν, όταν δεν βρίσκονται εντός του πλαισίου της κοινωνικότητας. Κλείνοντας την πόρτα -την έκλεισε η καραντίνα- έπαψε να μπαίνει το εξωτερικό φως στο δωμάτιο. Έπρεπε να δούμε αν είμαστε τελικά “αυτόφωτοι”. Μέσα στο “δωμάτιο” όμως, βρήκαμε εκείνον τον εαυτό τον δυσαρεστημένο, τον κουρασμένο, τον ανικανοποίητο.
Τρόποι “περίθαλψης ενός παραμελημένου εγώ”:
- Αλλαγή συνηθειών: Ένα καλό πρωινό που ίσως ποτέ δεν προλαβαίναμε να φάμε, η προσπάθεια διακοπής του καπνίσματος, η αναπλήρωση του ύπνου. Πριν την κοινωνική απομόνωση που υφιστάμεθα, όλα αυτά φάνταζαν ένα άπιαστο όνειρο. Η διαμόρφωση ενός προγράμματος λίγο πιο υγιούς, μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει.
- Η ενασχόληση με ό,τι μας ευχαριστεί: Ο άπλετος ελεύθερος χρόνος πολλούς από εμάς μπορεί να μας στρέψει στη δημιουργία. Η μουσική, η συγγραφή ακόμα και η ζωγραφική αποτελούν έναν δημιουργικό τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων μας. Ας μην ξεχνάμε πως σε περιόδους κρίσεις η καλλιτεχνική δημιουργία γνώρισε ιδιαίτερη άνθιση, αφήνοντας πίσω “έργα- κειμήλια” για την ανθρωπότητα.
- Η ενδοσκόπηση: Όταν το άτομο απομονωθεί από το περιβάλλον του, αποκτά μία ευκρινέστερη εικόνα του “ποιος είναι; τι θέλει; πού βρίσκεται;” αλλά και να θέσει στόχους για το μέλλον. Δεν υφίσταται ο “θόρυβος” που προκαλεί η κοινωνία και έτσι η σκέψη δεν αποσπάται. Ο απολογισμός αυτός βοηθά για την μεθοδικότερη αντιμετώπιση των καταστάσεων όταν πλέον η κανονικότητα θα διέπει τις ζωές μας και πάλι.
