Η μοναξιά ως επιλογή: Όλο και περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας, ζούνε και αναπτύσσονται μόνοι τους, άλλοι από επιλογή και άλλοι από ανάγκη. Οι απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής, και τα πρότυπα που προβάλλονται θέλουν τα άτομα να κυνηγούν την επιτυχία, την επαγγελματική καταξίωση, την αναγνωρισιμότητα. Ή και απλά να κυνηγούν πάντα κάτι, ώστε ποτέ να μην μπορούν να σκεφτούν που βρίσκονται και τι πραγματικά θέλουν. Αυτός ο αγώνας ή το ατελείωτο κυνηγητό στόχων, δεν αφήνει περιθώρια για χαλάρωση, μέσω της οποίας μπορεί και να επέλθει μία αποτυχία. Σε αυτό τον αγώνα οι άνθρωποι δύσκολα μπορούν να κάνουν υποχωρήσεις και να σεβαστούν τον αγώνα που κάνει και κάποιος άλλος παράλληλά τους. Για τον λόγο αυτόν, οι περισσότεροι πιστεύουν ή νομίζουν πως όντας μόνοι τους, μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα τη ζωή τους και το χρόνο τους και να μη παρεκκλίνουν από τα δικά τους στάνταρ.
Οι σύντομες σχέσεις
Τις περισσότερες φορές οι σχέσεις λειτουργούν αμφίδρομα, σε ένα “πάρε-δώσε” που όλοι μπορούν να κερδίσουν εν τέλη, μέσα από την συνύπαρξη και την αμοιβαία κατανόηση. Ποιος όμως έχει τον χρόνο να ψάξει και να περιμένει να δει τι θέλει ο άλλος; Οι περισσότεροι θεωρούν χάσιμο χρόνου ακόμη και το να προσπαθήσουν να δείξουν τι ακριβώς θέλουν οι ίδιοι. Έτσι πολλές σχέσεις φιλικές ή και ερωτικές καταλήγουν πριν καν ξεκινήσουν, καθώς ο ένας από τους δύο, θα θεωρεί πως ο άλλος δε ξέρει, δε μπορεί να καταλάβει, ή δε θέλει να του δώσει ότι χρειάζεται. Η εύκολη επιλογή συνοψίζεται στη φράση “Καλύτερα μόνος”.
Βέβαια λόγω του εγωισμού που διακατέχει επίσης τη κοινωνία του σήμερα, όλοι θεωρούν ότι δώσανε περισσότερα από όσα άξιζε και ποτέ δεν αναλογίζονται τι πήρανε και τι κέρδισαν από τη σχέση που πέρασε. Ο λόγος βέβαια που εξηγεί την παραπάνω θεώρηση, είναι ίσως και η άμυνα του καθενός. Καθώς θεωρώντας και πείθοντας τον εαυτό μας πως δε χάσαμε τίποτα εμείς, αλλά μόνο οι “άλλοι” που χάσανε εμάς, μπορούμε πιο εύκολα να απαλλαγούμε από τις τύψεις ή έστω από τη θλίψη της δικής μας απώλειας.
Ο φόβος του να δεθούμε
Πολλές φορές η μοναξιά επιλέγεται από τα πιο συναισθηματικά άτομα όσο περίεργο και αν φαίνεται. Οι πιο συναισθηματικοί άνθρωποι δένονται πιο γρήγορα και σε πιο σύντομο χρονικό διάστημα με τα άτομα στις σχέσεις τους. Επίσης, γίνονται πιο δοτικοί απέναντί τους, αλλά και πιο διεκδικητικοί. Για το λόγο αυτό ζητάνε περισσότερη προσοχή και περισσότερο χρόνο και από το άλλο άτομο. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει αμοιβαιότητα, οι συνέπειες επηρεάζουν σε μεγαλύτερο ποσοστό το άτομο, ανάλογα με το βαθμό που έχει αναπτυχθεί και το δέσιμό του. Έτσι, στο σεναρίου του τερματισμού της σχέσης και του αποχωρισμού του από το άτομο που έχει δεθεί, μπορεί να πληγωθεί ακόμη και ανεπανόρθωτα.
Τα άτομα που ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία, λόγω της συναισθηματικής τους απογοήτευσης από προηγούμενη σχέση ή λόγω της επίγνωσης της αδυναμίας του εαυτού τους στη διαχείριση ενός χωρισμού, επιλέγουν τη μοναξιά τους. Φοβούνται να εμπλακούν σε σχέση και να εμπιστευτούν τα άτομα, καθώς θεωρούν πως θα πληγωθούν. Σε αυτή τη περίπτωση ο φόβος λειτουργεί αποτρεπτικά και προδικάζει τις σχέσεις και πάλι από την αρχή τους, καθώς επιλέγουν να χωρίσουν πριν δεθούν και απογοητευτούν μελλοντικά.
Αν και διαφορετικός λόγος επιλογής της μοναχικής ζωής και πάλι, παρουσιάζεται εγωιστικός, καθώς αφορά την συναισθηματική προφύλαξη και λειτουργεί το άτομο βάζοντας πάνω από όλα αυτό που θεωρεί καλύτερο για τον εαυτό του. Έτσι στερεί την ευκαιρία από τα άτομα που βρίσκονται γύρω του, να εκφράσουν τα δικά τους συναισθήματα και να κάνουν τις δικές τους επιλογές.
Όταν επιλέγουν άλλοι τη μοναξιά για εμάς
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ακόμη και σήμερα που οι άνθρωποι πιστεύουν στους ανθρώπους και επιθυμούν να δεθούν και ας πληγωθούν. Πολλά άτομα έχουν γεννηθεί για να είναι με άλλους και έχουν μάθει να δίνουν και να συμβιβάζονται για τη διατήρηση των σχέσεων. Επίσης πολλοί ακόμη, νιώθουν χαρά με το να ικανοποιούν τα άτομα που αγαπούν, χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα. Παρ’ όλα αυτά και πάλι, μπορεί και οι ίδιοι τους να βρεθούν μόνοι χωρίς να το έχουν επιλέξει. Άλλες φορές καθώς το άλλο άτομο της σχέσης μπορεί να αποφασίσει για αυτά και άλλες, διότι οι συνθήκες μπορεί να φέρουν τον αποχωρισμό από τα άτομα γύρω του.
Αυτή η κατηγορία αν και φαινομενικά είναι η πιο αδικημένη, καθώς δεν είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι και δεν είχαν την επιλογή της κατάστασης στην οποία βρίσκονται ίσως είναι και η πιο τυχερή. Αυτό εξηγείται καθώς στον τελικό απολογισμό με τον εαυτό τους δε θα βρουν να αποδώσουν αιτίες στους ίδιους τους και δε θα έχουν στερήσει τον ίδιο τους τον εαυτό από τις σχέσεις και τις “ευκαιρίες”. Για το λόγο αυτό θα είναι και πιο έτοιμοι να δεχτούν νέα άτομα γύρω τους και να δώσουν και σε αυτά, όπως άλλωστε έχουν μάθει χωρίς εγωισμό να κάνουν.
