Σύγχρονος κόσμος, διαφημίσεις σχετικές με τις αναζητήσεις που κάνουμε στο διαδίκτυο εμφανίζονται στα κινητά, με το πάτημα ενός κουμπιού κατεβαίνουν τα παραθυρόφυλλα στα σπίτια μας και με μια εντολή που θα δώσουμε στον υπολογιστή παραγγέλνουμε βραζιλιάνικο καφέ που θα είναι ετοιμοπαράδοτος σε 2 μέρες στο σπίτι μας. Μπορεί στην χώρα μας αργεί λίγο να φτάσει η ορμή του κύματος της τεχνολογίας χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν φτάνει παροδικά. Ελλάδα 2023, 2 Μαρτίου…
Στην εποχή μας, οι άνθρωποι υποφέρουμε από την κρίση που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μας τουλάχιστον 10 χρόνια τώρα. Την κρίση που οδήγησε πολλούς συνανθρώπους μας στην δυσβάσταχτη απόφαση να εγκαταλείψουν τις επιχειρήσεις τους και να κλείσουν τα μαγαζιά τους προκειμένου να επιβιώσουν. Την κρίση που ακολούθησε η ανεργία και μαζί μας έφεραν στα όρια της εξαθλίωσης και της πενίας. Αντιμετωπίσαμε κακουχίες και ξεπεράσαμε πολλές δυσκολίες μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια στην Ελλάδα, και τώρα κάπως αρχίσαμε να πατάμε ξανά στα πόδια μας, να κάνουμε μικρά βηματάκια με την ελπίδα ότι θα ξανά βρούμε τα ίχνη που είχαν αφήσει οι πρόγονοι μας σε αυτό τον δρόμο της ελευθερίας και των μεγάλων ιδανικών που μας έκαναν κάποτε να γεμίζουμε με περηφάνια.
Δημοκρατία, ισότητα, δικαίωμα έκφρασης, ελεύθερη βούληση… παλέψαμε για όλα αυτά. Παλέψαμε όταν χτύπησαν την πόρτα μας οι Ιταλοί και οι Γερμανοί το 1940, όταν ήρθαν οι Τούρκοι με τα 400 χρόνια σκλαβιάς, δεν γονατίσαμε. Παλέψαμε, γονατίσαμε, νικηθήκαμε και βγήκαμε νικητές. Στην Ελλάδα του 2023, δεν υπάρχει πλέον αντίπαλος από έξω που να μας απειλεί, ούτε Γερμανοί ούτε Ιταλοί, ο εχθρός σήμερα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μια σύγκρουση τρένων που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν είχαμε τους κατάλληλους μηχανισμούς που έχουν ήδη κατασκευαστεί από το κύμα της τεχνολογίας, αν τους είχαμε στα χέρια μας, η μοιραία αυτή στιγμή δεν θα υπήρχε.
Περπατήστε μαζί μου για δυο λεπτά στην σκηνή της σύγκρουσης, ένα λεπτό πριν ένας φοιτητής πήγαινε στην καφετέρια στο δεύτερο βαγόνι για να αγοράσει ένα μπουκάλι νερό, μια κοπέλα αποφάσισε να κάτσει σε ένα από εκείνα τα τραπέζια για να διαβάσει, ένας άλλος ενημέρωνε την μάνα του ότι θα πιουν μαζί καφέ το πρωί. Ένα λεπτό αργότερα, παντού καπνός μαύρος, δεύτερο βαγόνι, τρίτο βαγόνι, κανένα βαγόνι… φωτιά, καλώδια να κρέμονται και η μυρωδιά από λιωμένο σίδερο παντού. Διαμελισμένα σώματα, κομμένα χέρι και πόδια ακόμα φτάνουν μέσα σε σακούλες στα νοσοκομεία. Πρόσωπα, εκατοντάδες πρόσωπα να ψάχνουν τις οικογένειες τους, να αναζητούν αγαπημένους με αγωνία και ελπίδα ότι κάπου μέσα στη θάλασσα από πρόσωπα θα βρουν και το δικό τους. Μαύρες σακούλες, κανένα πρόσωπο…
Η Ελλάδα του 2023 θρηνεί, πονάει, χτυπήθηκε όχι από ξένο εχθρό αλλά από τον ίδιο της τον εαυτό. Αυτή είναι μια ώρα πένθους για όλους εκείνους που χάθηκαν επειδή ήταν άτυχοι και βρέθηκαν όπως ακούγεται τις τελευταίες μέρες στο λάθος μέρος , την λάθος στιγμή. Όχι δεν ήταν λάθος το μέρος, ήταν ευθύνη μας να φροντίσουμε να είναι σωστό, όχι δεν ήταν λάθος η στιγμή ήταν ευθύνη μας να είναι η σωστή. Σήμερα απογοητεύσαμε τα παιδιά μας, τους φίλους και τους συγγενείς μας, απογοητεύσαμε την Ελλάδα… Τα λόγια είναι περιττά σε τέτοιες καταστάσεις, για αυτό θα κλείσω με ένα μήνυμα, ένα μήνυμα ελπίδας: Ποτέ ξανά να μην φτάσουμε σε σημείο να ψάχνουμε σε ποιον ανήκει το κάθε καμένο πρόσωπο κάτω από το σωρό από λαμαρίνες στα Τέμπη, πότε ξανά να μην ξεφύγουμε τόσο από την τροχιά μας…
