Ο θυμωμένος άνθρωπος, έχει στα μάτια ένταση, πάθος για ζωή και νεύρο. Ο θυμωμένος άνθρωπος, ζητά δικαιοσύνη, ισότητα και αποδοχή. Ζητά συμφωνία και έχει απαιτήσεις. Απαιτήσεις από τους άλλους, κι άλλες τόσες απαιτήσεις από τον ίδιο του τον εαυτό. Τραυματίζεται και απογοητεύεται. Απογοητεύεται πολύ και θυμώνει ξανά. Ο θυμωμένος άνθρωπος, βγάζει βιαστικά συμπεράσματα. Είναι ανυπόμονος και παρορμητικός. Τις περισσότερες φορές, τον παρεξηγείς. Κάποιες άλλες, ίσως και να τον φοβάσαι. Ο θυμωμένος άνθρωπος, έχει πολλά να πει. Και κάποια από αυτά, είναι “κρυμμένα” στον θυμό του.
Αν σε ρωτούσα τι κρύβεται πίσω από τον θυμό, θα είχες κάτι να απαντήσεις;
Αν ψάξουμε λίγο περισσότερο θα κατανοήσουμε, πως όταν ο θυμός είναι ιδιαίτερα έντονος, συνήθως, προέρχεται από κάτι πολύ δικό μας. Αυτό το κάτι, τις περισσότερες φορές είναι απόλυτα συνδεδεμένο με τον εαυτό μας και με το πόσο, στο τέλος μια κατάστασης, είμαστε ευχαριστημένοι από εμάς.
Ταυτόχρονα, ο θυμός ως συναίσθημα “αντίδρασης” είναι συχνά μαθημένος από καταστάσεις παγιωμένες μέσα μας. Αν για παράδειγμα, ένα άτομο μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που αποζητούσε το τέλειο από εκείνον, είναι πολύ πιθανό οποιαδήποτε αποτυχία του, να συνδυάζετε με έντονο αίσθημα θυμού προς το ίδιο τον εαυτό.
Επίσης, πολύ συχνά, ο θυμός χρησιμοποιείται ως κάλυψη ενός άλλου συναισθήματος. Στην προσπάθειά μας να μην δείξουμε ένα συναίσθημα το οποίο, κατά τη γνώμη μας, μας κάνει ευάλωτους όπως η λύπη ή η ενοχή, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να θυμώσει. Έτσι, παρουσιάζουμε κάτι το οποίο είναι γνωστό και διαχειρίσιμο για εμάς, ώστε να ξέρουμε πώς να το χειριστούμε χωρίς να βρεθούμε σε μια άβολη, για εμάς, θέση. Είναι πολύ πιθανό, ως απόρροια αυτής της συμπεριφοράς, να πείθουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό πως το συναίσθημα που βιώνουμε είναι πράγματι ο θυμός.
Συνήθως, ο θυμωμένος άνθρωπος έχει βιώσει αδικία, πίεση και καταστάσεις άσχημες για εκείνον. Καταφεύγει, λοιπόν, στον θυμό ως τρόπο άμυνας και προστασίας του εαυτού.
Τέλος, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως ο θυμός μπορεί να είναι ένα αρνητικό συναίσθημα αλλά ανήκει στα βασικά μας συναισθήματα. Ουσιαστικά, δε διαφέρει σε τίποτα από τη χαρά, τη λύπη ή τον ενθουσιασμό. Παράλληλα, ο θυμός ανήκει στα βασικά στάδια του πένθους. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να παραβλέψουμε το γεγονός πως ο θυμός αποτελεί ένα βασικό στάδιο για την αποδοχή. Την αποδοχή μιας κατάστασης, του εαυτού, της πραγματικότητας.
Εσύ ντρέπεσαι να θυμώσεις;
Αν και ο θυμός ανήκει στα βασικά μας συναισθήματα, κοινωνικά συνεχίζει να μην είναι ιδιαίτερα αποδεκτός. Δε θα αντιμετωπίσουμε το ίδιο έναν άνθρωπο που για κάποιον προσωπικό του λόγο, γελάει σε έναν εξωτερικό χώρο με έναν άνθρωπο που είναι θυμωμένος και η συμπεριφορά του είναι ανάλογη του συναισθήματός του. Τις περισσότερες φορές, θα βιαστούμε να τον κρίνουμε και θα χαρακτηρίσουμε τη συμπεριφορά του άσχημη και απρεπή, χωρίς ουσιαστικά να γνωρίζουμε τίποτα για αυτόν τον άνθρωπο ή για την κατάσταση του τη δεδομένη στιγμή. Συμφωνώ, πως ο θυμός ανήκει στα αρνητικά συναισθήματα. Ωστόσο, δεν παύει να είναι ένα συναίσθημα.
Σκέψου για λίγο, να δεις μια σκηνή ενός θυμωμένου ανθρώπου. Ξέρω τι θα σκεφτείς, όπως κι εγώ. Αν πας να ρωτήσεις και να μάθεις τι είναι αυτό που τον έκανε να θυμώσει, ίσως τον δικαιολογήσεις. Ίσως πεις: “Κι εγώ θα θύμωνα στη θέση σου”. Ίσως καταλάβεις πιο πολλά για αυτόν τον άνθρωπο από όσα σε άφησε να μάθεις από τη συμπεριφορά του.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, θα έχεις δεύτερες σκέψεις;
