Μετά το μεγάλο ερώτημα του «να ζει κανείς ή να μην ζει;» γεννιέται ένα δεύτερο που συνοδεύει τον άνθρωπο σε όλη την διάρκεια τη ζωής του: Γιατί να νιώθω ξεχωριστός; Αν σε αυτό ερχόταν να απαντήσει ένας ψυχίατρος του προηγούμενου αιώνα, ίσως να μας ζητούσε να ξαπλώσουμε αναπαυτικά στον καναπέ του γραφείου του και να μετρήσουμε αντίστροφα μέχρι την στιγμή που θα μας έπαιρνε ο ύπνος.
Στην συνέχεια, εκείνος θα ήταν ελεύθερος να σκαλίσει τα απόκρυφα σημεία του μυαλού μας και τελικά θα έβρισκε τι είναι αυτό που μας έκανε να νιώσουμε έτσι.
Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, πιο πιθανό είναι να μην έμπαινε καν στην διαδικασία να ασχοληθεί με ένα τέτοιο περιστατικό αφού το άτομο δεν παρουσιάζει κάποιο σύμπτωμα υστερίας ή μανίας.
Και αυτό γιατί το όλο θέμα της επάρκειας δεν αποτελούσε πρόβλημα για τον μέσο άνθρωπο μέχρι πολύ αργότερα. Εκείνη την εποχή μεγαλύτερη σημασία είχε το ασυνείδητο, η παιδική ηλικία και όλα τα τραύματα που οδήγησαν το άτομο να εμφανίσει κάποιο μορφή ψυχικής αρρώστιας. Αυτό είχε ως άμεση συνέπεια, συναισθήματα όπως η ανεπάρκεια και τα καθημερινά προβλήματα να παραβλέπονται αν δεν σχετίζονται με αυτή.
Η σημασία της επάρκειας
Ας αφήσουμε όμως το παρελθόν στο παρελθόν, ήρθε η στιγμή να προσπαθήσουμε τώρα μαζί να δώσουμε μια λύση ίσως και εξήγηση σε αυτό. Το πρώτο βήμα σε αυτό μας το ταξίδι είναι να αναγνωρίσουμε τι ακριβώς νιώθουμε και για να το πετύχουμε θα χρειαστεί να ξεκινήσουμε αντίστροφα. Ποιος άνθρωπος νιώθει ξεχωριστός; Ο πετυχημένος, ο ευτυχισμένος, ο ατρόμητος, εξ ορισμού αυτός που έχει κάτι που δεν έχει κανένας άλλος. Και δηλαδή μόνο αυτού του τύπου άνθρωποι έχουν αυτό το κάτι που τους ξεχωρίζει από την μάζα;
Νομίζω συμφωνούμε πως αυτό δεν ισχύει. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο στυλ ανθρώπων που νιώθουν ξεχωριστοί, το αίσθημα της επάρκειας είναι για όλους μας και όλοι είμαστε ικανοί να το νιώσουμε. Αν το καλοσκεφτούμε, στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς είναι που οδηγεί στην επιτυχία, στην αυτοπεποίθηση και τελικά στην ευτυχία. Τότε πως μπορεί να είναι κάποιος ξεχωριστός αν δεν έχει κάτι που να τον ξεχωρίζει;
Η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου
Τώρα έρχεται η απάντηση που περιμέναμε: Εμείς κάνουμε τους άλλους ξεχωριστούς με το να πιστεύουμε ότι είναι ξεχωριστοί. Αυτή είναι η απάντηση μας, πίστη, ενέργεια δηλαδή που μας δίνει την δύναμη να πετύχουμε ότι βάζουμε στο μυαλό μας. Ακούγεται ίσως πολύ απλό και εύκολο, και πραγματικά είναι. Πως να κάνεις ξεχωριστά πράγματα αν δεν νιώθεις και δεν πιστεύεις ξεχωριστός; Αν αφαιρέσουμε την πίστη από κάθε τι που κάνουμε θα μας φαίνονται όλα απλά και συνηθισμένα.
Η μοναδικότητα δεν είναι κάτι που μας προσφέρουν αυτά που κάνουμε ή οι άλλοι, αλλά ένα δυνατό συναίσθημα που εμείς είμαστε δημιουργοί του. Δεν μπορεί κανείς να μας πείσει ότι αυτό που κάνουμε είναι σημαντικό αν εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε πως είναι και ακόμα και αν προσπαθήσει πολύ πιθανό να πετύχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Δηλαδή να μας κάνει να νιώσουμε χειρότερα που δεν μπορούμε να δούμε αυτό που βλέπει εκείνος.
Όλοι είμαστε ξεχωριστοί
Το να ζητάμε, λοιπόν, τεκμήρια για να δικαιολογήσουμε γιατί κάποιος νιώθει ξεχωριστός δεν διαφέρει πολύ από τα να ζητάμε αποδείξεις ότι ο ουρανός είναι μπλε. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι απίστευτα επικίνδυνο ή εξεζητημένα πρωτότυπο για να νιώθουμε σημαντικοί, αρκετοί ώστε να πετύχουμε ότι έχουμε βάλει στόχο. Η πίστη στον εαυτό μας και σε ότι κάνουμε αποτελεί εκείνο το μικρό αλλά ταυτόχρονα μεγάλο βήμα που μας χωρίζει από την μοναδικότητα και το πιο μαγικό είναι ότι ξεκινά και τελειώνει μέσα μας.
Σίγουρα το να πάει κανείς στο φεγγάρι τον κάνει ξεχωριστό αλλά το ίδιο ξεχωριστός μπορεί να νιώθει κάποιος που πήγε μέχρι το μπακάλικο της γειτονιάς για να κάνει τα ψώνια της εβδομάδας. Τι τρελός άνθρωπος,ε; Και όμως συνήθως αυτός ο «τρελός» με τα ψώνια στο χέρι είναι συνήθως αυτός που πηγαίνει στην συνέχεια στο φεγγάρι, απλά και μόνο επειδή πιστεύει ότι είναι αρκετά ξεχωριστός για να το κάνει…
