Συχνότερα από ότι μπορεί να φανταζόμαστε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις της καθημερινότητας που μας αναγκάζουν να βάζουμε σε παύση την ζωή χωρίς να μας γίνεται αντιληπτό. Αν δεχτούμε ότι τουλάχιστον ένας στους δυο ανθρώπους των τριτοκοσμικών χωρών υποφέρει από υποσιτισμό, να είστε σίγουροι ότι το πλέον αντίστοιχο πρόβλημα αυτών που ζουν στον υποτιθέμενο ανεπτυγμένο κόσμο, είναι η αδυναμία ικανοποίησης των επιθυμιών. Αν και κατά πολύ λιγότερο σοβαρό από το πρώτο, δεν παύει να αποτελεί βασικό λόγο εμφάνισης συμπτωμάτων κατάθλιψης και ανεπάρκειας. Επειδή πρόκειται για μια αρκετά γενική παρουσίαση του φαινομένου, ο καθένας μπορεί να δώσει και μια δική του εκδοχή του γύρω από το γιατί συμβαίνει αυτό. Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, από την αρχή την οπτική που θα εξετάσουμε και η οποία συνοψίζεται σε μια πολύ μικρή αλλά σημαντική ερώτηση: Πότε ζω;
Η καθημερινότητα σε μια φράση
Πρωινό ξύπνημα, μποτιλιάρισμα, δουλειά, μεσημεριανό διάλλειμα, επιστροφή στο σπίτι, απογευματινός ύπνος, ενασχόληση με τηλεόραση/υπολογιστή/κινητό, βραδινός ύπνος, πάλι από την αρχή. Αυτή είναι η ρουτίνα που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι ηλικίας από 25 έως 65, με μικρή απόκλιση 5 χρόνων πάνω ή κάτω. Το μόνο διαφορετικό σε σχέση με αυτούς που έχουν οι έφηβοι και τα μικρότερα παιδιά είναι ότι στην θέση της δουλειάς υπάρχει το σχολείο και σε εκείνη του ύπνου οι εξωσχολικές δραστηριότητες ίσως και μια έξοδος με φίλους. Βέβαια σε αυτές τις ηλικίες ακόμα και με φίλους τα παιδιά φροντίζουν να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στο κινητό παρά στους ίδιους τους φίλους με αποτέλεσμα η έξοδος να μοιάζει πιο πολύ με είσοδο στην εικονική πραγματικότητα. Αυτή η αναπαράσταση της καθημερινότητας μπορεί να φαίνεται λίγο υπερβολική, όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ως ένα βαθμό αποτελεί την σημερινή πραγματικότητα.
Γιατί σπαταλάμε το τώρα;
Σε αυτό το σημείο, πολλοί θα σκεφτούν πόσο κακό κάνει η νέα τεχνολογία στην ζωή μας που μας «τρώει» τόσο πολύτιμο χρόνο. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι αυτή θεωρείται απλά ένα μέσο, το οποίο εμείς επιλέγουμε πως και πόσο θα χρησιμοποιήσουμε. Το επόμενο ερώτημα που μας έρχεται στο μυαλό είναι γιατί κάνουμε μια τέτοια επιλογή; Και η απάντηση όσο απλή και αν φαίνεται κρύβεται στο ότι μερικές φορές φορτώνουμε τους εαυτούς μας με τόσες ευθύνες που μόνη μας έγνοια είναι να ξεγελάσουμε το μυαλό έστω και για λίγο ώστε να ξεφύγουμε από αυτές. Καινούριοι στόχοι, μεγάλες αποφάσεις, περισσότερα χρήματα, πιο πετυχημένες καριέρες… ένα τουλάχιστον ή και όλα υπάρχουν καθημερινά στο πίσω μέρος του μυαλού μας και σαν μικρές φωνούλες καθοδηγούν κάθε μας κίνηση μέχρι να φτάσουμε σε αυτές.
Το τελείως εξωφρενικό…
…που συνδέεται με τα παραπάνω είναι ότι όλα όσα νομίζαμε ότι θέλαμε δεν μας φτάνουν, μας φαίνονται λίγα. Ως επακόλουθο, θέλουμε και άλλα περισσότερα, μεγαλύτερα, καλύτερα και έτσι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται χωρίς να σταματά ποτέ. Ζούμε συνεχώς στο μετά, κάνουμε το επόμενο βήμα χωρίς να έχουμε προλάβει να αφήσουμε το πόδι στο έδαφος από το προηγούμενο. Όλα θα γίνουν, θα πάμε ταξίδι, θα ξεκινήσουμε γυμναστήριο, θα πάμε για φαγητό με φίλους, θα, θα, θα. Υπάρχουμε σε ένα μέλλοντα που χωρίς να το καταλάβουμε γίνεται ενεστώτας. Έτσι, καταλήγουμε να στεναχωριόμαστε επειδή δεν προλαβαίνουμε ποτέ να εκπληρώσουμε τις πραγματικές μας επιθυμίες. Ύστερα πηγαίνουμε σε ψυχολόγους γιατί νιώθουμε ότι τίποτα δεν μας πάει καλά και τίποτα δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Και εκείνοι πασχίζουν να μας κάνουν να καταλάβουμε ότι πνιγόμαστε μέσα στις ευθύνες που εμείς οι ίδιοι φορτώσαμε τον εαυτό μας.
Ζωή στο σήμερα
Δεν ζούμε στο τώρα, λοιπόν. Σκεφτόμαστε το μέλλον, μετανιώνουμε για το παρελθόν κι χάνουμε το παρόν. Ας σπάσουμε αυτό τον κύκλο του ανικανοποίητου, κανείς άλλος εκτός από εμάς δεν μπορεί να μας κάνει χαρούμενους, από εμάς εξαρτάται . Αν οι αποφάσεις μας είναι αυτές που μας οδηγούν στο να νιώθουμε πνιγμένοι , τότε αυτές είναι που μπορούν να μας οδηγήσουν και στην ευτυχία. Πάμε αυτό το ταξίδι, ξεκινάμε γυμναστήριο, βγαίνουμε για φαγητό, τώρα- γιατί μόνο το τώρα έχουμε και μόνο αυτό ελέγχουμε. Δεν υπάρχει λόγος να πάρουμε τις μεγάλες αποφάσεις για την ζωή σήμερα αν αυτό μας φαίνεται δύσκολο και βαρύ, το μόνο που χρειάζεται είναι να ζήσουμε την σημερινή μέρα στο έπακρο. Και ποιος ξέρει ίσως μέρα με την μέρα χωρίς να το καταλάβουμε να φτάσουμε ακριβώς εκεί που θέλουμε, επειδή απλά κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε εκείνο το πρώτο σήμερα…
