Κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, αέρινη φιγούρα, γοητευτική, σαγηνευτική και ερωτική που μαγνήτιζε τα βλέμματα εντός και εκτός σκηνής. Γόνος πολύτεκνης οικογένειας εγκατέλειψαν τα Βίλια και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Στα δεκατρία της, κόντρα στην επιθυμία των γονιών της, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό, αλλά απέτυχε. Έτσι, το άφθονο ταλέντο της αναγνωρίστηκε από την Μαρίκα Κοτοπούλη, η οποία την πήρε υπό την προστασία της.
Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου (το όνομα Λαμπέτη ήταν δανεισμένο από τους ήρωες του Αστραπόγιαννου, μέσα από το ομώνυμο ποίημα του Βαλαωρίτη). Παντρεύτηκε τον Μάριο Πλωρίτη το 1950, αλλά ο γάμος της κράτησε τρία χρόνια. Ο έρωτας της ζωής της ήταν ο Δημήτρης Χορν, αν και ήταν δύο διαφορετικά αντίθετοι χαρακτήρες, δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο διαφορετικές κουλτούρες. Υπήρξαν ακόμη και πολιτικά αντίθετοι (ο Χορν ήταν επιστήθιος φίλος του Κ.Καραμανλή, ενώ η Λαμπέτη πιστή στα αριστερά φρονήματα της).
Με τον Δ. Χορν χώρισε το 1959 όταν γνώρισε τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν, τον οποίο και παντρεύτηκε. Ο καρκίνος έκανε την εμφάνιση του το 1980, ενώ οι χημειοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε, έπληξαν τις φωνητικές της χορδές με αποτέλεσμα να χάσει την φωνή της. Η τελευταία παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησε στην Αθήνα, ήταν το «Σάρα: Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού» στο ρόλο της κωφής Σάρας. Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983 άφησε την τελευταία της πνοή, κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών.
Πρώτη θεατρική εμφάνιση ήταν το 1942 στο έργο «Η Χάνελε πάει στον παράδεισο» του Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, καθώς συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης στο διάστημα 1946-1948, όπου καθιερώνεται ως εξαιρετική ηθοποιός. Ξεχώρισαν οι ερμηνείες της στον Γυάλινο κόσμο, στην Αντιγόνη, στον Ματωμένο Γάμο κλπ. Έπειτα, ακολούθησαν οι συνεργασίες με τον θίασο της Κατερίνας το 1948 και το Εθνικό το 1949 με τον Κ. Μουσούρη. Το 1952 με τον Δ.Χορν και τον Γ.Παππά με μεγάλες επιτυχίες, όπως το «Νυφικό κρεββάτι», «Αριστοκρατικός δρόμος», «Το παιχνίδι της μοναξιάς».
Μετά τον χωρισμό της με τον Δ. Χορν το 1959 κάνει δικό της θίασο με την μεγαλύτερη επιτυχία της το «Λεωφορείο ο Πόθος» (της είχε στείλει και συγχαρητήρια επιστολή ο Γ. Σεφέρης),το «Πέπσι» (έκανε ρεκόρ παραστάσεων 400). Η πιο ώριμη επαγγελματική δεκαετία ήταν του 1970 παρόλα τα προσωπικά της προβλήματα, ανέβασε το μιούζικαλ «Γλυκιά Ίρμα» το 1972, «Βυσσινόκηπος» το 1974, «Φθινοπωρινή ιστορία» το 1977, «Δεσποινίς Μαργαρίτα», «Φιλουμένα Μαρτουράνο» κ.α.
Στον Ελληνικό κινηματογράφο οι επιτυχίες της δεν ήταν λίγες. Μεγάλες επιτυχίες σημείωσε στο «Κορίτσι με τα μαύρα», στο «Κυριακάτικο ξύπνημα», στην «Κάλπικη λίρα». Επίσης, για την ερμηνεία της το «Τελευταίο ψέμα» ήταν υποψήφια για το βραβείο BAFTA Α’ γυναικείου ρόλου. Στη δισκογραφία έχει τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση από την θεατρική παράσταση «Γλυκιά Ίρμα». Γενικά, είχε πολλές τιμητικές διακρίσεις, όπως έπαθλο Κοτοπούλη το 1951 για την ερμηνεία στο «Η Κληρονομιά» και στο «Πέγκ καρδούλα μου». Κέρδισε επίσης και Αριστείο Κινηματογραφικής Αξίας το 1961 για τις ταινίες της, την περίοδο 1955-1961. Βραβείο Φεστιβάλ Ιθάκης το 1980, για την πολυετή καλλιτεχνική της προσφορά, ο κινηματογράφος Γρανάδα μετονομάστηκε σε θέατρο Λαμπέτη το 1983. Φαίνεται πως κάποια μαγικά πλάσματα δίνουν ραντεβού, όταν έρχονται στον κόσμο. Η Έλλη Λαμπέτη γεννήθηκε στα 1926 δηλαδή την ίδια ακριβώς χρονιά που θα γεννιόταν η Μέριλιν Μονρόε, στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού γράφει ο Φρέντυ, Γερμανός στην αρχή του βιβλίου του (Έλλη Λαμπέτη Βιογραφία) που εκδόθηκε το 2006 και έγινε best seller. Η Έλλη Λαμπέτη σίγουρα είναι μια από τις κορυφαίες Ελληνίδες ηθοποιούς με το πιο όμορφο θλιμμένο χαμόγελο.
