Ο Γάλλος ηθοποιός και συγγραφέας, Μολιέρος γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1622 και στην Εκκλησία του Αγίου Ευσταθίου στο Παρίσι πήρε το όνομα Ζαν-Μπατίστ Ποκλέν που ήταν και το πραγματικό του. Ο πατέρας του, Ζαν Ποκλέν αρχικά ασχολήθηκε με το εμπόριο υφασμάτων και το 1631 έγινε βασιλικός διακοσμητής. Επιθυμία του ήταν ο Μολιέρος να γίνει θαλαμηπόλος στην αυλή του βασιλιά και σε καμία περίπτωση να μην ακολουθήσει την θεατρική τέχνη. Η μητέρα του Μολιέρου ονόματι Μαριέ Κρεσσέ καταγόταν από ευκατάστατη οικογένεια και όταν ο Μολιέρος ήταν δέκα χρονών άφησε ορφανό αυτόν και τα τρία μικρότερα άδερφια του.
Ο Μολιέρος έλαβε γενική μόρφωση στο Ιησουήτικο κολλέγιο Clemont από το 1631 έως το 1637. Στα 16 του αποφάσισε να σπουδάσει Νομική στο πανεπιστήμιο της Ορλεάνης (Université d’ Orleans). Τελείωσε τις σπουδές του και επέστρεψε στην γενέτειρα του όπου και γνώρισε την ηθοποιό, Μαντλέν Μπεζάρ. Αυτή του φούντωσε το πάθος για το θέατρο που είχε κάνει ήδη κάνει την εμφάνιση λόγω του θεατρόφιλου παππού του, Λουί Κρεσσέ. Το 1642, άφησε το νομικό επάγγελμα και αφοσιώθηκε στο θέατρο. Ιδρυσε μαζί με τα αδέλφια της Μαντλέν τον θίασο «Επιφανές Θέατρο» (Illustre Theatre).
Το 1658 πήγε ξανά στο Παρίσι και αυτή την φορά συνδέθηκε με τον αδερφό του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ’, Φίλιππο της Ορλεάνης. Ο βασιλιάς τον προσκάλεσε να παρουσιάσει κάποια έργα του στην βασιλική αυλή. Το πρώτο έργο που παρουσίασε ήταν ο «Έρωτας γιατρός» το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Μετονόμασε το θίασο σε «Θίασο του Βασιλιά». Υιοθέτησε επίσημα το ψευδώνυμο «Μολιέρος» γιατί δεν ήθελε να σπιλώσει το καλό όνομα της οικογένειας του γιατί εκείνη την εποχή το θεατρικό συνάφι δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης. Ο Λουδοβίκος ΙΔ’ παραχώρησε στον Μολιέρο ένα θέατρο δίπλα στο Λούβρο και τον χρηματοδοτούσε. Ο τελευταίος ως δείγμα ευγνωμοσύνης έγραψε το έργο «Οι γελοίες κομψές κυρίες».
Αργότερα, προς τα τέλη του 1662 έκανε πρεμιέρα το έργο «Σχολείο Γυναικών», το οποίο ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στην παρισινή κοινωνία. Απάντησε στην θύελλα αυτή με την«Κριτική των Γυναικών» την οποία έγραψε τον Ιούνιο του 1663 και το 1964 με τον «Αυτοσχεδιασμό των Βερσαλλιών». Την ίδια χρονιά ο Μολιέρος παρουσίασε τις τρείς πρώτες πράξεις του «Ταρτούφου» και η παλιά αυλή δυσαρεστείτε με αποτέλεσμα να πιέσει τον βασιλιά να απαγορεύσει την παρουσίαση των έργων του. Τα πράγματα αλλάζουν, όταν τον Φεβρουάριο του 1669 με αποδυναμωμένη πλέον την παλιά αυλή ο Μολιέρος μπόρεσε και ανέβασε όλοκληρο τον «Ταρτούφο» δίχως να φοβάται τυχόν αφορισμούς.
Ο φυσικός θάνατος του Μολιέρου επήλθε αφότου είχε παίξει τον «Κατά Φαντασίαν Ασθενή» με τις λιγοστές δυνάμεις του. Φημολογείται ότι την νύχτα που πέθανε φορούσε πράσινα ρούχα και από τότε το πράσινο χρώμα θεωρείται σημάδι κακοτυχίας για τους ηθοποιούς. Ενταφιάστηκε χωρίς κηδεία καθώς απαγορευόταν για τους ηθοποιούς να ταφούν σε ιερό χώμα νεκροταφείου. Η γυναίκα του, Αρμάν Μπεζάν ζήτησε από τον βασιλιά να γίνει αργά την νύχτα μια απλή τελετή. Ο βασιλιάς συμφώνησε, η τελετή έγινε παρουσία 800 και πλέον ατόμων και ο Μολιέρος τοποθετήθηκε στο μέρος με τα αβάπτιστα βρέφη.
Συνοψίζοντας, ο Μολιέρος υπήρξε ένα από τα πιο επιδραστικά πρόσωπα της θεατρικής τέχνης. Σατύρισε με ευστοχία τα ήθη των παρισινών αστικών στρωμάτων παρουσιάζοντας τα ενώπιων τους. Έπλασε πρόσωπα πέρα για πέρα αληθινά, χαρακτήρες με οικουμενική εμβέλεια οι οποίοι ήταν προϊόντα της ενδελεχούς έρευνας του στα άδυτα της ανθρώπινης φύσης. Το άστρο του θα συνεχίσει να λάμπει για αιώνες.
Πηγές:
Μαυρομούστακος, Π. (2002). Μολιέρος. Αθήνα: Επικαιρότητα.
Mολιέρου, Zώρζ Nταντέν. Aφιέρωμα στον Mολιέρο και την εποχή του (1991). Αθήνα: Θέατρο Eξαρχείων,Γαλλικό Iνστιτούτο Aθηνών.
