Ο Κρίστοφερ Μάρλοου γεννήθηκε στο Κέντερμπερι τον Φεβρουάριο του 1564. Ήταν Άγγλος θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, ηθοποιός και μεταφραστής. Θεωρείται πρόδρομος του Σαίξπηρ στην αγγλική δραματουργία, και δραστηριοποιήθηκε στην Ελισαβετιανή εποχή. Ο Μάρλοου, μάλιστα, ήταν αυτός που καθιέρωσε την ομοιοκαταληξία στη δραματική ποίηση.
Ο Κρίστοφερ Μάρλοου ήταν το δεύτερο από 9 παιδιά του τσαγκάρη Τζον Μάρλοου και της συζύγου του Κάθριν. Σε ηλικία 14 ετών, ο Μάρλοου πήγε στο King’s School του Κάντερμπερι με υποτροφία. Δύο χρόνια αργότερα, φοίτησε στο Κολέγιο Corpus Christi του Κέιμπριτζ, πάλι με υποτροφία. Από εκεί πήρε το πτυχίο του στις Τέχνες το 1584. Στη διάρκεια των σπουδών του, ο Μάρλοου διέπρεψε στα λατινικά και μετέφρασε τα έργα του Οβίδιου και τα “Φαρσάλια” του Λουκανού.
Το 1587, το πανεπιστήμιο δίστασε να δώσει στον Μάρλοου το πτυχίο του, λόγω μιας φήμης ότι σκόπευε να πάει στη Γαλλία και να χειροτονηθεί καθολικός ιερέας. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα παραβίαζε το βασιλικό διάταγμα της Βασίλισσας Ελισάβετ Α, σύμφωνα με το οποίο αποτελούσε εγκληματική πράξη να χειροτονηθεί Άγγλος πολίτης από την καθολική εκκλησία. Ωστόσο, το τελικά πήρε το πτυχίο του λόγω των υπηρεσιών που προσέφερε στη Βασίλισσα. Το γεγονός αυτό πυροδότησε νέες φήμες ότι ο Μάρλοου ήταν μυστικός πράκτορας.
Σε ηλικία 23 ετών, ο Κρίστοφερ Μάρλοου είχε ήδη γράψει το θεατρικό έργο “Ταμερλάνος”, που σφράγισε το ελισαβετιανό θέατρο. Τα δύο μέρη του “Ταμερλάνου” κυκλοφόρησαν ανώνυμα το 1590. Ο εκδότης παρέλειψε μερικά αποσπάσματα, που πίστευε ότι δεν συμβάδιζαν με την ιστορία στην οποία βασίστηκε το έργο. Ο “Ταμερλάνος” περιλαμβάνει εντυπωσιακές λεπτομέρειες. Αποδεικνύει το μεγάλο εύρος των γνώσεων του Μάρλοου, δεδομένων των περιορισμένων πληροφοριών για τους Μουσουλμάνους της περιοχής εκείνης της εποχής. Την ίδια εποχή, έγραψε το “Διδώ, η βασίλισσα της Καρχηδόνας”, σε συνεργασία με τον Τόμας Νας.
Ακολούθησε το ημιτελές ποίημά του “Ηρώ και Λέανδρος”, το οποίο ήταν βασισμένο στο ομώνυμο δράμα της ελληνικής μυθολογίας. Το επόμενο έργο του, ο “Δόκτωρ Φάουστους”, είναι μια ελισαβετιανή τραγωδία. Βασίζεται σε γερμανικές ιστορίες για τον Φάουστ. Σύντομα κυκλοφόρησαν διάφορες φήμες για το έργο. Έλεγαν πως σε μια παράσταση του έργου παρουσιάστηκαν πραγματικοί διάβολοι, ξαφνιάζοντας ηθοποιούς και θεατές, πολλοί από τους οποίους παραφρόνησαν. Ο πειρασμός, η πτώση και η αιώνια καταδίκη στην κόλαση υπογραμμίζουν τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής.
Επί χρόνια, υπήρχαν υποψίες ότι ο Σαίξπηρ συνεργάστηκε με άλλους συγγραφείς για τη συγγραφή των έργων του. Μετά από πρόσφατη ανάλυση του έργου σύμφωνα με βάσεις δεδομένων με θεατρικά και κείμενα της ελισαβετιανής περιόδου, οι ειδικοί είναι βέβαιοι. Ο Μάρλοου έγραψε κάποια κομμάτια του “Ερρίκου ΣΤ” του Σαίξπηρ.
Ανάμεσα στα έργα του που ξεχώρισαν είναι ο “Εβραίος της Μάλτας” και “Η Σφαγή των Παρισίων”. Για το δεύτερο, ο Τόμας Κιντ τον κατηγόρησε για αθεΐα. Μετά την ανάκρισή του, ο Μάρλοου αφήνεται ελεύθερος, αλλά άρχισαν να συγκεντρώνονται στοιχεία ότι δεν σεβόταν τους κανόνες της εποχής. Ενώ περίμενε τη δίκη, δολοφονήθηκε στο Λονδίνο. Στη διάρκεια μιας συμπλοκής, κάποιος τον μαχαίρωσε και τον σκότωσε.
