Μικράκι, ξανθό και απροστάτευτο. Χανόσουν μέσα στο χάος. Κοίταξες με ντροπή προς τα πίσω να σε χαιρετούν δυο χέρια γέρικα με χαμόγελο στοργικό και περήφανο σαν να σου λέει «θα τα καταφέρεις». Το ήξερες ότι θα επιβίωνες. Το ένιωθες από τότε ότι σ’ αγαπάει ο Θεός. Μα τώρα απορείς ποιος είναι αυτός. Στριμώχτηκες στο πλήθος και κούρνιασες κάπου αθέατα μα κάτι πάνω σου τραβούσε πάντα την προσοχή. Ίσως το τίποτα.
-Πώς σε λένε; Εμένα Κατερίνα. Που πήγες νηπιαγωγείο; Δε σε έχω δει στην γειτονιά.
Στόματα ανοιγοκλείνουν τόσο γρήγορα και ευδιάθετα και το δικό σου μένει μουγκό. Θα ήθελες να μην είχες όνομα, να μην χρειαζόταν ποτέ να το προφέρεις. Αισθανόσουν μειονεκτικά απέναντί του. Τόσο όμορφο όνομα και χαραμίζεται σε σένα. Σκέφτεσαι και ύστερα το ξεστομίζεις σιωπηλά. Σε τραβάνε άγνωστα χέρια. Σε ακουμπάνε. Χαίρονται που σε βλέπουν, όμως εσένα σε τρομάζουν. Όλοι τόσο ψηλοί. Τόσο χαμογελαστοί. Τους παρατηρείς. Θα ήθελες να μπορούσες να κλάψεις. Ψάχνεις να βρεις τον αδερφό σου. Έχει γίνει ήδη διάσημος. Όλοι τον φωνάζουν και τον επικροτούν. Όμως, τους αφήνει όλους για χάρη σου. Αφήνει την δόξα και σε κοιτάζει για ένα ολόκληρο λεπτό. Από μακριά, σταθερά και αμετάβλητα.
Κι ύστερα μαθαίνεις κάτι. Μαθαίνεις μια συνήθεια. Μαθαίνεις πως είναι να μαθαίνεις. Σχεδόν νιώθεις πραγματικά χαρούμενη. Σου μαθαίνουν πως είναι να είσαι ρομποτάκι κι εσένα βασικά σου αρέσει. Γίνεσαι πολύ καλή σε αυτό. Κάθε μέρα κάνεις τα ίδια πράγματα αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιείς μικρές καινούργιες λεπτομέρειες. Κάθε πρωί ξυπνάς με την ίδια απορία. Γιατί ξύπνησα; Μέχρι που απαντάς στον εαυτό σου «Μα για να συναντήσεις αυτή την μικρή λεπτομέρεια της ημέρας». Ρουφάς τόσο κουράγιο από αυτό και ξεχνάς πόσο σε ρουφάει εκείνο. Γίνεσαι με τον χρόνο περίεργη και ανυπόμονη. Θέλεις να μεγαλώσεις για να δεις πως είναι.
Και τώρα που μεγάλωσες… όχι, δεν θες με τίποτα να γυρίσεις πίσω. Μονάχα φοβάσαι που έχεις αρχίσει να ξεχνάς. Πασχίζεις να θυμηθείς μα οι αναμνήσεις σε έχουν εγκαταλείψει τελείως. Πώς ήσουν τότε; Τι ένιωθες; Ήσουν ευτυχισμένη; Τι σου έλειπε; Τι ήθελες; Τι σε ένοιαζε; Θυμάσαι εκείνη την πρώτη ημέρα, χαμογελάς γλυκόπικρα και μετά το απόλυτο κενό. Δεν θυμάσαι ποια ήσουν.
-Μαμά; Γιατί χαμογελάς μόνη σου;
-Ωπ! Μ’ έπιασες! Κάτι σκεφτόμουν, μικρή μου. Ακόμα να φορέσεις παπούτσια; Γρήγορα, θα αργήσουμε!
-Μαμά; Δεν θέλω να πάω. Δεν θέλω να ξεκινήσω ωδείο!
-Όλα θα πάνε καλά, θα δεις. Θα σου αρέσει πολύ το πιάνο και θα κάνεις καινούργιους φίλους.
-Δεν θέλω να κάνω καινούργιους φίλους.
-Δεν είπαμε ότι θα δοκιμάσεις κι αν δεν σου αρέσει θα φύγουμε;
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μικροί, φαύλοι κύκλοι που σου διδάσκουν πως είναι να αλλάζεις ρόλους. Αντιστρέφονται οι διάλογοι σαν να ήσουν από πάντα αναπληρωματικός ηθοποιός και γνωρίζεις πολύ καλά τι και πότε πρέπει να πεις το καθετί. Όσα βιώματα είχες τα στοιβάζεις εκεί στην γωνία και τα χρησιμοποιείς ανά πάσα στιγμή. Πόσο σε ξεγελάει η ζωή! Δεν ξέρεις αν σου αρέσει έτσι πως σε κάνει ό,τι θέλει. Θα ήθελες να μπορούσες εσύ να την καθορίσεις και να της επιβληθείς. Ίσως και να το κάνεις χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι.
Την κοιτάζεις να ακουμπάει τα άσπρα πλήκτρα του πιάνου και θυμάσαι πως ήσουν εσύ όταν για πρώτη φορά έπαιξες πιάνο. Πόσο σου άρεσε και πόσο έτρεμε το φυλλοκάρδι σου. Τρόμαζες στην ιδέα μήπως κάνεις κάποιο λάθος και δεν είχες πότε καλή σχέση με τα λάθη. Δεν τα συγχωρούσες εύκολα. Ήσουν, είσαι επικριτική. Και χαμογελάς πάλι σχεδόν γλυκόπικρα. Σου αρέσει που την βλέπεις να παίζει πιάνο. Νιώθεις περήφανη που βιώνει κάτι που έχεις βιώσει κι εσύ. Είναι σαν να γεφυρώνει λίγο παραπάνω την ταύτισή σας. Δεν είναι περηφάνια. Είναι μάλλον συγκίνηση. Ή κάτι τέτοιο από αυτές τις λεπτεπίλεπτες συγκινησιακές στιγμές που θέλεις να τις εγκλωβίσεις σε ένα φυλαχτό για να μην τις ξεχάσεις ποτέ. Για να τις ανακαλείς οποτεδήποτε και να κρατιέσαι από αυτές. Να τις φέρνεις στον ύπνο σου και να ξυπνάς με μια ανατριχίλα.
-Δεν θέλω να ξαναέρθω, μαμά. Δεν μου άρεσε.
