Στα τέλη Ιουνίου του 1969 η αστυνομία του Μανχάταν κάνει έφοδο στο Stonewall Inn, ένα gay club της περιοχής και ξεκινά μια σειρά βίαιων επεισοδίων. Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, μην αντέχοντας τις διακρίσεις που γίνονταν εις βάρος της ξεκινά μια σειρά διαδηλώσεων προκειμένου να κερδίσουν το δικαίωμά τους να ζουν όπως οι συμπολίτες τους ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Μετά από πολλά χρόνια, κι ακόμα περισσότερους αγώνες, κατέκτησαν πολλά από αυτά. Πλέον, σε αρκετές χώρες του κόσμου, τα ομόφυλα ζευγάρια έχουν δικαίωμα στο γάμο, την τεκνοθεσία ενώ τα μικρά παιδιά εκπαιδεύονται νωρίς στα ζητήματα αυτής της κοινότητας. Στο εξωτερικό μπορεί να βρει κάποιος πληθώρα παιδικών βιβλίων που ασχολούνται με την κοινότητα τα οποία είναι άκρως διαφωτιστικά για τους μικρούς μας φίλους. Σε αυτές τις χώρες όμως δεν ανήκει η Ελλάδα, στην οποία τα ζητήματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού.
Η σιωπή δε σημαίνει εξάλειψη
Όσο κι αν στην παγκόσμια κλασσική και μοντέρνα λογοτεχνία, η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα εκπροσωπείται σε αρκετά μεγάλο βαθμό, τα παιδικά βιβλία αποτελούν ένα τεράστιο ζήτημα ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπως και η οποιαδήποτε συζήτηση όσον αφορά τα άτομα αυτά. Την ίδια στιγμή που έξω, η παιδική αγορά βιβλίων έχει ένα ατελείωτο απόθεμα και προετοιμάζει μεγάλους και μικρούς, η χώρα μας περιθωριοποιεί τα άτομα αυτά με τον οποιονδήποτε δυνατό τρόπο, κάνοντάς τα πολλές φορές να φοβούνται και να αμφιβάλλουν για το μέλλον τους. Οι συζητήσεις με τα παιδιά είναι ανύπαρκτες έως κι απαγορευτικές, τόσο για γονείς όσο και για εκπαιδευτικούς (με τους τελευταίους να φοβούνται ακόμα και για τη δουλειά τους). Φυσικά ούτε λόγος για βιβλία που αφορούν την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
Παιδικό βιβλίο για τα γεγονότα του Stonewall Inn
Κάποιες σκόρπιες σκέψεις
Όση ώρα γράφω αυτό το άρθρο έχω τόσες σκέψεις στο κεφάλι μου και τόσες απορίες, ίσως πιο πολλές και πιο αφελείς από αυτές των παιδιών. Μια όμως ξεπηδάει πάνω από όλες και τις περικλείει: ΓΙΑΤΙ; Γιατί τόσο μίσος, γιατί τόσος αποκλεισμός, γιατί τόσος φόβος μήπως ο γιος ή η κόρη είναι ομοφυλόφιλος, τρανς, non binary; Και τα ίδια τα παιδιά. Γιατί να μην έχουν τη δυνατότητα να μάθουν από νεαρή ηλικία για μια κοινότητα που πολέμησε για να κερδίσει τόσα πολλά δικαιώματα που κανονικά πρέπει να θεωρούνται δεδομένα; Γιατί να μη μάθουν ότι κανένας δεν πρέπει να στερείται την αγάπη ανεξάρτητα από το φύλο του ή τον προσανατολισμό του; Γιατί να μαθαίνουν ότι αν έχουν μια άλλη ταυτότητα πρέπει να φοβούνται να την εκφράσουν αντί να ζήσουν όπως αυτά επιθυμούν εφόσον δεν κάνουν κακό σε κανέναν;
Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλα εκείνα τα άτομα που έκαναν come out, σε εκείνα που ακόμα δεν το έχουν καταφέρει, σε όσα είναι με την οικογένειά τους μετά το come out τους αλλά και σε αυτά που δυστυχώς δεν είναι. Σε όλη τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα που παλεύει κάθε μέρα να κατακτήσει τόσα όσα πολλά. Κι αν βρίσκεται πόρτες κλειστές, υπάρχουν κι αυτές που ανοίγουν και σας δέχονται με την πολυπόθητη αγάπη που τόσο αποζητάτε. Happy Pride month and… spread the love!
