Αν ψάχνεις ένα βιβλίο για να περάσεις την ώρα σου (ευχάριστα), θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις κάτι άλλο και μετά να πλησιάσεις το συγκεκριμένο. Δεν είναι ο τίτλος που μπορεί να σε τραβήξει ή και το αντίθετο. Δεν είναι ούτε αυτό το πρώτο ξεφύλλισμα που σου αφήνει μία αίσθηση. Κι αν ακόμα περισσότερο το όνομα του συγγραφέα σε έλκει, σε προκαλεί, ακόμα και τότε σκέψου το δύο φορές – μία καλή και μία καλύτερη.
Ο Faulknet βγάζει τον πιο έντονο αφηγηματικό εαυτό του στο κείμενο αυτό και πραγματικά –σε προσωπικό επίπεδο– μπορεί το Νόμπελ να άλλαξε πολλά στο μάτια των αναγνωστών του, αλλά πιστεύω ότι η ιδιαίτερη αυτή κειμενική απόδοση, είχε ως σκοπό να αναδείξει κάθε όμορφη ιδιαιτερότητα στη γραφή. Βρίσκει χώρο, λοιπόν, ο συγγραφέας να πυκνώσει την ιστορία του στην απλότητα της δομής, αλλά με τον πιο ανορθόδοξο (ίσως για την εποχή) τρόπο και τεχνική.
Επιλέγει ήρωες με ιδιαίτερα στοιχεία και χαρακτηριστικά, διαμορφώνει τη μαγεία των χαρακτήρων του και μετά επιτρέπει ίσως και να επιβάλλει –θα λέγαμε– στον αναγνώστη να γίνει συμμέτοχος, ακόμα και συνεργός.
Αν θες να κρατήσεις ανοιχτό αυτό το βιβλίο, θεωρώ ότι οφείλεις να αφεθείς στα δεδομένα του, να μην είσαι ο απόλυτα υποψιασμένος και καχύποπτος αναγνώστης, μιας και από τις πρώτες κιόλας σελίδες, η ορμή είναι τόσο έντονη που επιτρέπει μόνο αφηγηματικές «ήττες».
Εσωτερικοί μονόλογοι, αναχρονίες στη διάρκειά τους, πολυεστιακή αφήγηση και μέσα από τη σταδιακή κατάρρευση του οίκου των Κόμπσον, ο αναγνώστης βιώνει τις προσωπικές αφηγήσεις των μελών της οικογενείας μέσα από ένα ύφος ασύντακτο, άναρχο και σκληρό για τον δέκτη.
Για την πλοκή θα βρεις να διαβάσεις πολλές αναλύσεις και πολλά σχόλια. Το πιο απλό είναι ότι τελικά, όταν καταλήξεις να το κρατήσεις για παρέα, καλό θα ήταν να μην το φοβηθείς και να μην ακούσεις κανέναν. Απλώς να το διαβάσεις και να το κάνεις δικό σου, αρκεί να είσαι έτοιμος για τη διαδικασία της πρόσληψης. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι το κείμενο θέλει χρόνο. Κι αν στο τέλος δεν σου αρέσει, τουλάχιστον σου έχει δείξει κάτι απ’ τον τρόπο αυτόν. Έτσι κι αλλιώς και ο ίδιος ο Faulkner ξεκίνησε τη συγγραφή του Η βούη και η μανία «για το κέφι του».
Σε κάθε περίπτωση, κάποια μέρα αξίζει να το έχεις στα ράφια σου, διαβασμένο, μισο-διαβασμένο ή και στην αναμονή.
Από το οπισθόφυλλο:
Η απουσία αγάπης οδηγεί στον Άδη, θα ήταν το πρέπον επίγραμμα για τη “Βουή και τη μανία”, το ένα από τα δύο μεγάλα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα (το άλλο είναι το “Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ” του Φώκνερ).
Η ιστορία της αρχοντικής οικογένειας Κόμπσον είναι έργο τέχνης που μόνο με αυτά του Ντοστογιέβσκη παραβάλλεται. Η ανάγνωση του μυθιστορήματος “Η βουή και η μανία”, η διείσδυση στο μεγαλείο της τέχνης του Φώκνερ, στην έκταση και στο βάθος του παντοδύναμου οράματός του, αποτελεί άθλημα πνευματικό, συντροφιά ισόβια του αναγνώστη, τεκμήριο και πιστοποιητικό ως προς τη δεκτικότητα και τη νοημοσύνη του. Με τη μέθοδο γραφής του, ο Φώκνερ αναγκάζει τον αναγνώστη όχι απλώς να αναγνώσει, αλλά να λειτουργήσει ως πληρεξούσιος του νοσηρού μυαλού και των διαψεύσεων των ηρώων του.
Ο Φώκνερ κατασκεύασε ένα δικό του σύμπαν: την επαρχία Yoknapatawpha, σύνθεση από δύο λέξεις της φυλής Τσίκασοου: Yokana και Petopha: διαμελισμένη γη. 2400 τ. εκτάρια, κάτοικοι 6.298 λευκοί και 9.313 μαύροι. Περίπου 600 απ’ αυτούς παίρνουν μέρος στα κείμενά του. Σχεδίασε και σχετικό χάρτη, με τις τοποθεσίες όπου διαδραματίζονται τα έργα του. Υπογράφει ως αποκλειστικός κύριος και ιδιοκτήτης της περιοχής.
