Το φθινόπωρο έχει αρχίσει να μπαίνει σιγά σιγά, παραμερίζοντας την αφόρητη ζέστη κάνοντας τα βράδια μας λίγο πιο δροσερά. Πάντα ο Σεπτέμβρης έμοιαζε ως ένα νέο ξεκίνημα, παρόλο που απέχει κάμποσο από τον Ιανουάριο. Η επιστροφή στις πόλεις, το άνοιγμα των σχολείων, των σχολών, και ούτω καθεξής. Ένα καλό που μου έκανε η καραντίνα ήταν να ανακαλύψω ταλέντα, όπως και να βρω νέες ασχολίες. Όταν διάβασα το πρώτο βιβλίο ποίησης, ενθουσιάστηκα, ένιωσα την ανάγκη να συνεχίσω, να διαβάσω κι άλλα.
Έφτιαξα αυτή την λίστα για όλους τους «αρχάριους» της ποίησης, αναφέροντας μερικά αγαπημένα και κλασσικά βιβλία ποίησης που αξίζει να έχετε στην βιβλιοθήκη σας. Καλή ανάγνωση!
Τα άνθη του κακού – Charles Baudelaire
Τα ωραιότερα άνθη φυτρώνουν στον βούρκο της λαγνείας, των χαμαιτυπείων και του ανθρώπινου πόνου. Ύμνοι στον Σατανά γεννούν τη “θρησκεία” της νέας εποχής. Το λεσβιακό πάθος αναπνέει σε στίχους του 19ου αιώνα.
Κάρολος Μπωντλαίρ: το πρότυπο των καταραμένων ποιητών ύστερα από αυτόν τίποτα στη σύγχρονη τέχνη και σκέψη δεν θα είναι ίδιο. Έκτοτε, μποέμ και περιθωριακοί “βαπτίζονται” στην κόλασή του. Σ’ αυτή την έκδοση θα βρείτε όλα τα Άνθη του Κακού, στο πρωτότυπό τους και σε μετάφραση και επιλεγόμενα του Γιώργου Κεντρωτή, όλες τις σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή του Μπωντλαίρ, το σκάνδαλο που προκάλεσε η έκδοση των Ανθέων του Κακού με την απαγόρευση των “ανήθικων” ποιημάτων, τη σύγκρουσή του με τον κυρίαρχο πουριτανισμό της τότε εποχής και κατ’ επέκταση τη γέννηση του σύγχρονου κόσμου.
Τέλος, προβάλλονται όλοι οι σημαντικοί ποιητές, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι και λογοτέχνες που είτε στάθηκαν στο έργο του είτε επηρεάστηκαν από αυτό: ο Μπένγιαμιν και ο Αντόρνο, ο Ρεμπώ, ο Μαλλαρμέ, ο Βερλαίν, ο Βαλερύ, ο Έλιοτ, ο Μπρέχτ, ο Προύστ, ο Απολλιναίρ και όλοι οι υπερρεαλιστές μέχρι τον Ρενέ Σαρ, ο Μανέ και όλοι οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι, ο Καβάφης, ο Καρυωτάκης, ο Καββαδίας και μια πλειάδα ποιητών του Μεσοπολέμου.
Τα σονέτα – William Shakespeare
Πριν ακόμη πλησιάσεις τα σονέτα, έχεις ακούσει ότι κατέχουν ιδιαίτερη θέση μέσα στο σαιξπηρικό οικοδόμημα. Τα σονέτα είναι σου λένε ερωτική αυτοβιογραφία, ο δεσμός μ’ έναν ωραίο νέο, η σχέση με κάποια μαύρη κυρία. Είναι μια περιστρεφόμενη πόρτα που σε οδηγεί σε ενδότερα διαμερίσματα, ίσως και στην κρεβατοκάμαρα του ποιητή. Φθάνεις λοιπόν σ’ αυτήν την πόρτα και απλώνεις το χέρι να την περιστρέψεις και να βρεθείς εκεί που σου υποσχέθηκαν.
Και τότε βλέπεις ότι δεν πρόκειται καθόλου για πόρτα. Αυτό που μάταια περιστρέφεις είναι ένας κύλινδρος που σε εμποδίζει να μπεις στο δωμάτιο του ποιητή. Είναι φανερό: τα σονέτα σε δελεάζουν με αποκαλύψεις και περιπαίζουν την περιέργειά σου. Από την άλλη μεριά του τοίχου ακούς τη φωνή του ποιητή: κάποιον προτρέπει, κάποιον επιτιμά, κάποιον ικετεύει, κάποιον υμνεί. Να ‘ναι κι άλλοι μαζί του; Ανώφελη η περιέργεια. Ποτέ δεν θα το μάθεις αυτό. Ποτέ δεν θα δεις ούτε το πρόσωπο του ποιητή ούτε τους φίλους του – αν υπάρχουν. Θα φύγεις όμως χορτάτος από τέχνη. Και πεινασμένος από περιέργεια.
Το μονόγραμμα – Οδυσσέας Ελύτης
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
Η ποίηση είναι για τους ευφυείς ή για τους τρελούς. (Αριστοτέλης)
Ποιήματα – Κική Δημουλά
Με τη σφεντόνα διαίσθηση
ρίχνουμε θάνατο στη σωτηρία μας
εκ των ενδεχομένων.
Το κρίμα το σηκώνει ατάραχη η πείρα.
Τα περασμένα ψιχαλίζουν μέσα μας
τη μοχθηρία του φευγαλέου.
Καταιγίδα τώρα πέφτει πάνω μας
το απραγματοποίητο.
Λουζόμαστε με μελαγχολία
καθώς ξυπνάμε
στην ανελέητη κάψα της ανάγκης.
Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου – Τάσος Λειβαδίτης
Τα κάγκελα του κήπου υγρά απ’ τη βροχή σαν τους φτωχούς που τους αφήνουν έξω
αλλά καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα –
σαν ήμασταν παιδιά κρυβόμαστε κάτω απ’ τη σκάλα κι όταν βγαίναμε είχαμε αφήσει εκεί ένα βασιλικό πεπρωμένο
η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο
κι αργότερα νέοι αγκαλιάσαμε το πρώτο δέντρο και του διηγηθήκαμε τα περασμένα
άχαρες μέρες που φύγατε κι όμως αφήσατε μια ανάμνηση συγκινητική
κι εγώ που υπήρξα τρελός για το αύριο κοιτάζω τώρα με αγωνία
να προχωρούν οι λεπτοδείχτες στα ρολόγια.
Ώσπου μια νύχτα ένας διαβάτης περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.
Που έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό; Δε θυμάσαι.
Κι όμως η νοσταλγία όλων όσων ονειρεύτηκες τρέμει μες στο τραγούδι. Στέκεσαι στο παράθυρο κι ακούς σα μαγεμένος. Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου το τραγούδι σβήνει.Όλα χάνονται. Ησυχία.
Και τώρα τί θα κάνεις;
