ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο παρόν άρθρο γίνεται αναφορά σε διατροφικές διαταραχές.
Γεννιόμαστε σε μια κοινωνία που προσπαθεί να μας κάνει πλύση εγκεφάλου ότι το τέλειο υπάρχει. Μια τελειότητα η οποία απαντά σε συγκεκριμένους κανόνες κι έχουμε χάσει την αρχή του νήματος αυτών των κανόνων, καθώς δεν ξέρουμε και ποιον να κατηγορήσουμε για την ύπαρξή τους.
Εξαιτίας αυτής της παθογένειας η Άσπα, ένα έφηβο κορίτσι που πασχίζει με τις διατροφικές διαταραχές, “κραυγάζει” για βοήθεια σε κάθε γύρισμα σελίδας του “Γιατί δεν με βλέπεις;” της Ματίνας Παναγιωτελίδου.
Η Άσπα προσπαθεί να δημιουργήσει την “τέλεια” εικόνα στον καθρέφτη της, με το τίμημα όμως να στερείται απαραίτητες θερμίδες για να αναπτύσσεται το σώμα της στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών και για να ζει μια ήρεμη και ξέγνοιαστη ζωή, όπως είθισται στην εφηβεία. Πιστεύει ότι μέσω της στέρησης και βλέποντας το σώμα της να αλλάζει και να αδυνατίζει καθημερινά ολοένα και περισσότερο, έτσι θα κατακτήσει την ευτυχία.
Κανείς όμως ποτέ δεν της είπε ότι η ευτυχία δεν θα έρθει προσπαθώντας να μοιάσει σε κάποιον άλλο, ούτε προσπαθώντας να πετύχει το ανέφικτο!
Ποιος ευθύνεται για τον φαύλο κύκλο από τον οποίο η Άσπα και εκατοντάδες νέα παιδιά σαν αυτή προσπαθούν να ξεφύγουν; Η κοινωνία, η οικογένεια, το σχολείο ή μήπως όλοι και όλα;
Στο βιβλίο “Γιατί δεν με βλέπεις;” της Ματίνας Παναγιωτελίδου, τίθενται ζητήματα που πρέπει να μας απασχολούν όλους.
Μήπως έχουμε δημιουργήσει μη ρεαλιστικά πρότυπα για τα νέα παιδιά; Μήπως έχουμε μπερδέψει την πραγματική ευτυχία με τη δημιουργία ψεύτικων εικόνων μόνο και μόνο για να πείσουμε τους άλλους πως ζούμε την τέλεια ζωή; Και τελικά μήπως κλείνουμε και τα μάτια απέναντι στα αληθινά προβλήματα και αρνούμαστε να παραδεχτούμε πως κάποιος -είτε κι εμείς οι ίδιοι- πάσχουμε από διατροφικές διαταραχές;
Μέσα από την ιστορία της Άσπας σκιαγραφείται κι ο κοινωνικός της περίγυρος και το πως αυτός συμπαραστέκεται -ή και όχι- σε ένα νέο κορίτσι που ψάχνει να βρει τη θέση και το δρόμο του σε έναν κόσμο που είναι περισσότερο ψεύτικος παρά αληθινός, αλλά και το πόσο εύκολα ακόμα και απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους έχουμε μάθει να κλείνουμε τα μάτια και να μην τους βλέπουμε.
Με αυτόν τον τρόπο η Ματίνα Παναγιωτελίδου μας καλεί να δούμε όλους αυτούς που εμείς καθιστούμε “αόρατους” και να απλώσουμε το χέρι μας προσφέροντάς τους τη βοήθεια που οι ίδιοι ενδεχομένως να μην γνωρίζουν ότι έχουν ανάγκη. Πριν να είναι πια αργά!
Γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι τόσο φωτεινός, ώστε να μην αξίζει να μένει στο σκοτάδι!
