“Οι άνθρωποι αλλάζουν τον κόσμο προς το χειρότερο“. Στο συμπέρασμα αυτό θα καταλήξει ο αναγνώστης όταν γυρίσει και την τελευταία σελίδα του βιβλίου “Ο έκτος αφανισμός” της Elizabeth Kolbert.
Αυτή η αφύσικη ιστορία που δεν θα μπορούσε να σχετίζεται περισσότερο με τη φύση, ανήκει στα 100 καλύτερα non fiction όλων των εποχών και, μάλιστα, έχει βραβευτεί με το βραβείο Pulitzer το 2015, καθώς και με το Los Angeles Times Book Prize. Αποτελεί επίσης best seller των New York Times και κυκλοφορεί σε 30 γλώσσες! Η συγγραφέας αυτού του καταιγιστικού βιβλίου, η Elizabeth Kolbert, είναι βραβευμένη δημοσιογράφος και συγγραφέας βιβλίων που θίγουν κυρίως περιβαλλοντικά ζητήματα.
Όπως αναφέρεται και στην περιγραφή του βιβλίου είναι “ένα σπουδαίο βιβλίο για το παρόν και το μέλλον του κόσμου που δεν πρέπει να μας τρομάξει, αλλά να μας προβληματίσει”. Το ζήτημα το οποίο πραγματεύεται, όπως γίνεται αντιληπτό και από τον ίδιο τον τίτλο του, είναι οι πέντε μαζικοί αφανισμοί που έχουν συμβεί πάνω στον πλανήτη μας. Εκεί που εστιάζει όμως περισσότερο είναι στο θέμα του έκτου αφανισμού. Ένα φαινόμενο που οι επιστήμονες το παρακολουθούν στενά, αφού πιστεύουν πως θα είναι ο πιο σαρωτικός. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι η αιτία γι’ αυτόν τον αφανισμό είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Το ότι ο άνθρωπος έχει κάνει μεγάλο κακό στον πλανήτη, τη φύση, αλλά και στον ίδιο, δεν αποτελεί είδηση. Το ότι η ανθρωπότητα όμως θα αφήσει ως παρακαταθήκη της έναν αφανισμό που προκάλεσε η ίδια και το πιο πιθανό είναι να την επηρεάσει σε μεγάλο, αν όχι σε απόλυτο βαθμό, είναι μια τρομακτική και τραγική είδηση.
Αν και μέσα στο βιβλίο χρησιμοποιούνται επιστημονικοί όροι και αναλύονται ορισμένα επιστημονικά ζητήματα εκτενέστερα από ό,τι θα χρειαζόταν ένας απλός πολίτης για να αντιληφθεί τη σπουδαιότητα του προβλήματος, η απλή και σαφής γραφή της Elizabeth Kolbert καθιστά κατανοητά όλα τα νοήματα που ενδεχομένως να εμπίπτουν σε μια πιο επιστημονική κατηγορία.
“Ο έκτος αφανισμός” είναι ένα βιβλίο που κάθε σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να διαβάσει. Όχι για να του υπενθυμίσει πάλι κάποιος ότι ο πλανήτης καταστρέφεται και μαζί με τον πλανήτη καταστρέφεται και ο ίδιος ο άνθρωπος, αλλά για να αντιληφθεί το γεγονός πως οι άνθρωποι πλέον έχουμε μάθει να μιλάμε για ανθρωπιά και να την αναζητούμε στις κοινωνικές μας συναναστροφές, όμως έχουμε ξεχάσει στον απόλυτο βαθμό την ανθρωπιά μας απέναντι στη φύση.
Κι όπως γράφεται σε ένα σημείο του βιβλίου…
“Ο τρόπος με τον οποίο τα κοράλλια αλλάζουν τον κόσμο -με τεράστια κατασκευαστικά έργα που περνούν από γενιά σε γενιά- μπορεί να παρομοιαστεί με αυτό που κάνουν οι άνθρωποι, με μια ειδοποιό διαφορά όμως. Αντί να εκτοπίζουν άλλους οργανισμούς, τα κοράλλια τους στηρίζουν“.
