Θυμάσαι κάθε στιγμιότυπο εκείνης της ημέρας. Τον δύσκολο αποχαιρετισμό στο λιμάνι. Τις ψιχάλες βροχής που έπεφταν στα συννεφιασμένα πρόσωπα. Τις λακωνικές προτάσεις λόγου που συνόψιζαν χθεσινά απομεινάρια έρωτα και σημερινή έλλειψη αντοχής. Κακός συνδυασμός. Ούτε αγγίγματα, ούτε αγκαλιές. Μονάχα φευγαλέα βλέμματα και ένα «γεια» της πλάκας. Κι έμεινες να κοιτάς την φιγούρα να απομακρύνεται από το οπτικό σου πεδίο, ενώ η μυρωδιά του καραβιού είχε ήδη κυριαρχήσει στην ρινική περιοχή.
Και τώρα πάνε οι μέρες συναισθηματικής λύτρωσης. Η επιβίωσή σου είναι οι μηχανικές κινήσεις της δουλειάς που συγχρονίζονται με τον ρυθμό της αναπνοής. Επαναλαμβάνεις από μέσα σου μία-μία τις ενέργειες και τους κανόνες που πρέπει να ακολουθείς. Πόσο αντιπαθείς τους κανόνες! Τους σιχαίνεσαι! Κι είναι κι αυτή η φωνή μέσα στον εγκέφαλο που σε τρελαίνει. «Το έκανες λάθος» μουρμουρίζει και σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην παράνοια. Ανασφάλειες που πληρώνονται ακριβά.
-Ποια ημερομηνία; Προς ποιο λιμάνι; Στις 2 ο Πρωτέας. Μόνο Τρίτες, Πέμπτες, Σάββατα ο Αχιλλέας. Με επιστροφή; Άτομα; Αυτοκίνητο; Ένα επώνυμο και έναν αριθμό επικοινωνίας, παρακαλώ.
Φεύγουν με χαμόγελο ή με την ξινίλα που δεν έμαθαν ποτέ να αποβάλουν. Ένα ταξίδι για αυτούς μόλις απεκτήθη. Ένα εισιτήριο για κάτι καινούργιο. Εσύ μένεις εκεί, όμως. Να τους βλέπεις να φεύγουν. Πίσω από τον γκισέ να αμφιβάλεις για το άμα το έκανες σωστά. Πατάς κοστολόγηση και μετά F1. Κόβεις τα κόκκινα απομεινάρια του εκδοθέντος εισιτηρίου και τα βάζεις στο αντίστοιχο κουτάκι της ακτοπλοϊκής εταιρείας. Τα υπόλοιπα τα συρράπτεις και τα προσφέρεις στον πελάτη σου μαζί με τα ρέστα, που κάπου εκεί ενδιάμεσα στον πανικό και την συνέπεια της ακολουθίας των κινήσεών σου, πρόλαβες να υπολογίσεις. Τα υπολόγισες σωστά; Καταραμένη φωνή που μουδιάζει τα εγκεφαλικά κύτταρα.
Στάζει ο ιδρώτας στο μέτωπο κι η υπομονή δοκιμάζει τα όριά της. Οι πετούμενες στον χώρο μύγες αποσυντονίζουν την ροή των σκέψεών σου και νιώθεις σχεδόν να πονάς από τις πληγές που σου αφήνουν τα τσιμπήματα από τα κουνούπια. Υγρασία κολλάει στο κορμί. Ένα κορμί καθισμένο να παλεύει να βγάλει την βάρδια καθαρή. Κι ύστερα είναι και το ταμείο. Το καταραμένο ταμείο της Κύμης να ανέβαινε σωστά. Κι αν άφηνες πίσω ένα «υγιές ταμείο», ένιωθες μια πληρότητα λίγων, ελαχίστων δευτερολέπτων.
Η επιβράβευση της ημέρας το συνηθισμένο παγωτό από το ιταλικό μαγαζάκι του νησιού και το στέκι μας, εκεί στα βραχάκια δίπλα στην θάλασσα, στο καινούργιο λιμάνι. Έχεις να θυμάσαι ωραίες στιγμές, όπως τότε την βόλτα με το αυτοκίνητο του γραφείου και η στάση στα βραχάκια της Βότση για να κάνει το τσιγάρο της η Ιταλίδα της παρέας. Όμως, πάντα έλλειπε αυτό που έχασες πάνω που αισθάνθηκες ότι το είχες βρει.
Τόση ματαιότητα στο πρωινό ξύπνημα. Τόσος πεσιμισμός στοιβαγμένος στον πονεμένο από τις σκέψεις νου. Χάνεσαι στις σημειώσεις πάλι πολύ σύντομα και σε θέση άμυνας καρτερείς από πού θα σου έρθει η επίθεση. «Ήρθα για το δεματάκι» «Μια κλούβα όπως πάντα» «Μπορείτε να κάνετε αντικατάσταση;». Μα και φυσικά! Όλα μπορούμε να τα κάνουμε. Εδώ ο άνθρωπος πήγε στο φεγγάρι, μια καταραμένη αντικατάσταση δεν μπορούμε να κάνουμε; Και τρέμει το φυλλοκάρδι σαν 7χρονο που πάει για πρώτη φορά σχολείο και φοβάται να απομακρυνθεί από την μάνα του.
Αποφασισμένη να στρώσεις την δουλειά, να βάλεις σε τάξη τις κρατήσεις και να συμμαζέψεις την χαρτούρα σου πετάγονται οι τουρίστες από το πουθενά. Και να σου ερωτήσεις και να σου διάλογος και να σου οι εκτυπωτές να τα παίζουν και να σου τα συστήματα να σηκώνουν μπαϊράκι και να μην λειτουργούν. Κείτεσαι σαν καραγκιόζης να ικετεύεις τις μηχανές που το ανθρώπινο είδος ανακάλυψε για να σε απαλλάξουν από την ανημποριά. Πρωτάκουστα φαινόμενα.
Πάνω στον πανικό καλείσαι να λύσεις τα θέματα του τομέα των αυτοκινήτων. Άντε να εξηγήσεις πλαγίως και ευγενικά και με ύφος ψαγμένο και σκεφτικό ότι δεν έχεις ιδέα από τα ενοικιαζόμενα οχήματα.
-Oh! So, you are just the “ticket girl”!
Ναι, λοιπόν, αυτός πρέπει να είναι ο πιο εύστοχος τίτλος. Είσαι το κορίτσι των εισιτηρίων. Και για κάθε χαρτί που εκτύπωσες, έκοψες και παρέδωσες στα χέρια του αγνώστου απέναντί σου, ήλπισες να ταξιδέψει με αγάπη.
Περισσότερες Ιστορίες Μικρού Μήκους μπορείς να δεις εδώ
