Έτος 1942, ο Καμύ δημοσιεύει τον Ξένο, ένα μυθιστόρημα που εκπροσωπεί με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο τον υπαρξισμό όπως και τη φιλοσοφία του παραλόγου:
Η καθημερινότητα κάποιες φορές μας παίζει άσχημα παιχνίδια, μας εξουθενώνει, μας κατακλίζει μας μυεί σε μια κακώς εννοούμενη ρουτίνα που μάλλον δεν είναι εύκολο να αλλάξει. Σ’αυτό το πλαίσιο, ο Καμύ στήνει τον ηρωά του, τον Μερσώ, έναν απλό υπάλληλο που αφήνεται στη μετριότητα της ίδιας του της ύπαρξης και αφήνει τις μέρες σαν πανομοιότυπο μοτίβο να κυλούν αδιάφορα…Μηχανικά. Ώσπου κάτι αλλάζει… Η αδιαφορία παίρνρι σάρκα και οστά και μετατρέπεται σε κυνικότητα, σε μια προκλητική αντίληψη της ζωής, που οδηγεί τον πρωταγωνιστή στο φόνο και τη φυλάκιση.
Ένα “zoom” στο πορτραίτο του Μερσώ: Αδιάφορη εργασία, αδιάφορες ανθρώπινες σχέσεις, αδιάφορος, αεικίνητος μπροστά στο θάνατο της μητέρας του, ασυγκίνητος απέναντι στην κοπέλα του, ακόμη και αδιάφορος-πλήρως αδιάφορος- μπροστά στην ίδια του τη νάρκη.
Ο Καμύ εξηγεί…
«Συνόψισα τον Ξένο πολύ καιρό πρίν, με μια παρατήρηση που παραδέχομαι πως ήταν εξαιρετικά παράδοξη: Στην κοινωνία μας, κάθε άνθρωπος που δεν κλαίει στην κηδεία της μητέρας του διατρέχει το ρίσκο να καταδικαστεί σε θάνατο. Ήθελα απλώς να πώ ότι ο ήρωας του βιβλίου μου, είναι καταδικασμένος επειδή δεν παίζει το παιχνίδι».
Γράφει… «Το να πεθάνεις στα τριάντα ή στα εξήντα δεν έχει και μεγάλη σημασία, αφού, φυσιολογικά, και στις δύο περιπτώσεις άλλοι άντρες και γυναίκες θα ζήσουν, και αυτό θα γίνεται για χιλιάδες χρόνια».
Αυτό αναλογίζεται ο Μερσώ προτού εισβάλλει στη νοοτροπία του παραλόγου- Φαντάζει έτοιμος για αφύπνιση. Αυτή είναι η στροφή και το νόημα του Ξένου: «Ναί, ο άνθρωπος είναι το ίδιο του το τέλος αν θέλει να είναι κάτι σ’αυτή τη ζωή…»
Ένα βιβλίο-θρύλος που μεταφράστηκε ταξίδεψε, συνάρπασε, σαγ΄νευσε και αναμφίβολα αγαπήθηκε όσο λίγα… Τι χωρίζει τη λογική λοιπόν από τη τρέλα; Μήπως είναι μια κλωστή που δεν έχει ορισμό μήτε αρχή και τέλος; Ο Μερσώ; Οι άνθρωποι; Εσύ αγαπητέ αναγνώστη και εγώ είμαστε οι παράλογοι; Ή είναι παράλογος ο κόσμος που ζούμε;
Ένα ευχάριστο ανάγνωσμα που σαφώς παρέχει αρκετή τροφή για σκέψη, πράγματι, ο Μερσώ ενσαρκώνει τον μέσο, καθημερινό άνθρωπο, η ταύτιση με τις παράλογες σκέψεις του, μαγεύει και δημιουργεί ερωτηματικά… Καλή απόλαυση!
Θα το βρείτε από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε άριστη μετάφραση:
Έχοντας χάσει την αίσθηση των ανθρώπινων νόμων, ο ξένος αποδέχεται τις συνέπειες του αυτοαποκλεισμού του ζώντας στις παρυφές της κοινωνίας. Αντίθετα, για τη λογοτεχνία αποτελεί το επίκεντρο, με τη διαφορετικότητα να κατοχυρώνει τις αντιφάσεις του, απόλυτος εγωιστής και συγχρόνως ήρωας της αυταπάρνησης, απάνθρωπος μαζί και ευαίσθητος. Η πολλαπλότητα των μεταμορφώσεων του ξένου μέσα από το έργο μεγάλων δημιουργών αποτελεί το αντικείμενο αυτού του βιβλίου.
«… Αυτό που θα διαβάσει ο αναγνώστης στον Ξένο είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που, δίχως τίποτα το ηρωικό στη συμπεριφορά του, δέχεται να πεθάνει για την αλήθεια. Ένιωσα εξάλλου την ανάγκη να πω, κι ας μοιάζει παράδοξο, πως προσπάθησα ν’ αποδώσω με τον ήρωά μου το μόνο Χριστό που μας αξίζει. Είναι φανερό λοιπόν, μετά τις εξηγήσεις μου, ότι το είπα χωρίς πρόθεση βλασφημίας, απλώς και μόνο με την κάπως ειρωνική τρυφερότητα που δικαιούται να νιώθει ένας καλλιτέχνης για τα πρόσωπα που δημιουργεί». ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ, 1954
| Συγγραφέας/εις: | Camus Albert |
| Κατηγορία: | Μεταφρασμένη Λογοτεχνία |
| Σειρά βιβλίου: | Εικοστός Αιώνας |
| Ημερ/νία έκδοσης: | 2005 |
| Εκδότης: | Εκδόσεις Καστανιώτη |
| Εξώφυλλο: | Μαλακό εξώφυλλο |
| Σελίδες: | 140 |
| Γλώσσα βιβλίου: | ελληνικά |
| Γλώσσα πρωτοτύπου: | Γαλλικά |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | L’ Étranger |
