Με αφορμή το μήνα υπερηφάνειας (pride month), σκέφτηκα πως μια αναδρομή στη λογοτεχνία ήταν απαραίτητη, πόσο μάλλον στους συγγραφείς που βρήκαν τη φωνή τους μέσα από αυτήν και διαλάλησαν στον κόσμο τις δικές του ιστορίες για την ομοφυλοφιλία, την αμφιφυλοφιλία και τη διαφυλικότητα. Οι συγγραφείς που αρνήθηκαν να σιωπήσουν και να υποταχθούν στο πνεύμα της εποχής υπήρξαν πολλοί, πριν εμφανιστεί το 1960 το σύγχρονο ρεύμα της ομοφυλοφιλικής γραφής, μεταξύ αυτών η Βιρτζίνια Γουλφ και ο Τρούμαν Καπότε. Έκτοτε, έχουν εκδοθεί πολλά βιβλία που υμνούν τους «υπερήφανους» αυτούς έρωτες, αλλά και καταγραφούν την κοινωνική κατακραυγή, το ρατσισμό, το μυστικισμό που ακολουθεί τα άτομα της ΛΟΑΤ κοινότητας. Στην Ελλάδα, μπορείς εύκολα να βρεις όποιο βιβλίο θελήσεις, αλλά πολλές φορές θα χρειαστεί να απευθυνθείς στη ξενόγλωσση λογοτεχνία.
Αντιστεκόμενη στην ισχυρή επιθυμία να ξεκινήσω τις περιγραφές των βιβλίων, θα ήταν συνετό να διευκρινιστεί πρώτα τι είναι ο μήνας υπερηφάνειας και τους όρους που μπορεί κάποιος να μην είναι ακόμα εξοικειωμένος με αυτούς. Ο Ιούνιος έχει καθιερωθεί ως μήνας υπερηφάνειας, κατά τη διάρκεια του οποίου πραγματοποιείται και το gay pride. Με τον διεθνή όρο gay pride, ο οποίος στα ελληνικά μεταφράζεται ως Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, είναι γνωστή μία σειρά εκδηλώσεων που μπορεί να περιλαμβάνουν από απλές συγκεντρώσεις μέχρι παρελάσεις, άρματα και πάρτυ.
Αφορούν τα ΛΟΑΤ άτομα τα οποία διαδηλώνουν δημόσια την περηφάνια που κάθε άτομο αισθάνεται για τη σεξουαλική του ταυτότητα, ενώ γιορτάζεται ανοιχτά η διαφορετικότητα και η κουλτούρα τους. Τα αρχικά Λ.Ο.Α.Τ. (αγγλικά: LGBT) είναι ένα αρκτικόλεξο που προέρχεται από τις λέξεις Λεσβία, Ομοφυλόφιλος, Αμφιφυλόφιλος και Τρανς, το οποίο μερικές φορές συναντάται και ως ΛΟΑΔ, ερμηνεύοντας τα τρανς άτομα ως διαφυλικά.
Παράλληλα, αποτελούν και μια μορφή διεκδικήσεων από την συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, με κύριο στόχο την εξουδετέρωση των αρνητικών στερεοτύπων στην οποία είναι εγκλωβισμένη η σκέψη και πρακτική πολλών ανθρώπων. Το Φεστιβάλ υπερηφάνειας έχει αφετηρία την επέτειο μνήμης στα γεγονότα του μπαρ Stonewall που συνέβησαν στη Νέα Υόρκη το 1969.
Ώρα για λογοτεχνία.
Οι προτάσεις των βιβλίων που θα παρατεθούν παρακάτω δεν αποσκοπούν στην κατηγοριοποίηση των βιβλίων ή των συγγραφέων αυτών, ούτε πρόκειται για μια επιστημονική κριτική με ισχυρό θεωρητικό υπόβαθρο. Απεναντίας, αποτελεί μία συλλογή εκείνων των ιστοριών που κατά τη γνώμη της αρθρογράφου μπορεί να συστήσει στον αναγνώστη εκ νέου τον ερωτισμό και την αγάπη χωρίς διακρίσεις με βάση το φύλο, χωρίς να θέλει να το υποτιμήσει βέβαια, αλλά έχοντας απώτερο σκοπό τη συζήτηση περί ανθρώπινων σχέσεων, ερωτικών διαθέσεων, καθώς και την καταγραφή του έντονου ρατσισμού που μπορεί να βιώσει κάποιος που θα εκδηλώσει διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό από την πλειονότητα μιας κοινωνίας.
Από Έλληνες συγγραφείς
Τα Ποιήματα
Δημοσιευμένα και Αδημοσίευτα
από τον Κ. Π. Καβάφη
Περιγραφή
Τα δημοσιευμένα και αδημοσίευτα ποιήματα του Καβάφη στην πρωτογενή τους μορφή σε μια έκδοση που περιέχει επιπλέον τα ακόλουθα:
Εισαγωγή: εκτενής και περιεκτική διαπραγμάτευση με κέντρο τον βίο και το έργο του ποιητή.
Χρονολόγιο: λεπτομερής αφήγηση ανά έτος που καλύπτει με αφθονία πληροφοριών το καβαφικό “έργα και ημέραι”.
Σχόλια: κάθε ποίημα συνοδεύεται από σχολιασμό πραγματολογικό και λεξικολογικό στην ίδια σελίδα ώστε να διευκολύνεται η ανάγνωση.
Παράρτημα: μεταφράσεις, λογοτεχνικά πεζά και σημειώματα για την τέχνη που συνοδεύουν το ποιητικό έργο, έτσι ώστε ο αναγνώστης να σχηματίσει πληρέστερη εικόνα για τον Καβάφη.
Βιβλιογραφία: συστηματική εκλογή βιβλιογραφίας που περιλαμβάνει βιβλία, μελέτες, άρθρα, αφιερώματα περιοδικών, μελοποιήσεις και απαγγελίες.
Περιεχόμενα – Ευρετήρια: α) εκτενή περιεχόμενα με ένδειξη του έτους δημοσίευσης ή συγγραφής εκάστου έργου, β) αλβαφητικό ευρετήριο όλων των ποιημάτων, γ) ευρετήριο όλων των κυρίων ονομάτων που απαντώνται στα ποιήματα και στα υπόλοιπα καβαφικά κείμενα, δ) ευρετήριο κυρίων ονομάτων που απαντώνται στην “Εισαγωγή”, στο “Χρονολόγιο”, στην “Ερμηνευτική Δοκιμή” και στα εισαγωγικά σημειώματα του επιμελητή.
[…] Στις ημέρες μας ο καβαφικός ερωτισμός αφορά περισσότερο τους αναγνώστες ή τους μελετητές, εκ των οποίων ορισμένοι δεν διστάζουν να υπογραμμίσουν ότι προσεγγίζουν τον Καβάφη από ομοφυλοφιλική σκοπιά. Ο Καβάφης είναι ο ποιητής που προσδιορίζεται περισσότερο από κάθε άλλον από τα επίθετα που του αποδόθηκαν κατά καιρούς. Ενώ στην Ελλάδα παρουσιάζεται ο οικουμενικός και διαχρονικός Καβάφης ως σταθερή αξία, από το εξωτερικό μας συστήνεται ένας Καβάφης πιο προσγειωμένος και επίκαιρος, που συνομιλεί με τις πολιτισμικές και ταυτοτικές ανησυχίες της εποχής μας, καθώς η ποίησή του παρουσιάζεται ως ρευστή, ανοιχτή και διαθέσιμη για να αναγνωρίσουν σε αυτήν οι αναγνώστες τους εαυτούς τους –Δημήτρης Τζιόβας, από δημοσιευμένο άρθρο του στο ΒΗΜΑ (2003)
Τα Ρέστα
Διηγήματα
από τον Κώστα Ταχτσή
Περιγραφή
Ο τίτλος “Τα ρέστα”, μοιάζει να θέλει να πιστέψουμε ότι δεν έχουμε μπροστά μας παρά “μαζέματα”, υπολείμματα της συγγραφικής παραγωγής του Κώστα Ταχτσή, ή ιστορίες πρόχειρα συγκεντρωμένες κάτω από το ίδιο εξώφυλλο. Πρόκειται, βεβαίως, για παγίδα – και, όπως ανακαλύπτει γρήγορα ο αναγνώστης, δεν είναι η μόνη παγίδα που του έχει στήσει ο συγγραφέας. Τα ρέστα δεν είναι απλά ιστορίες που περίσσεψαν στο συγγραφικό εργαστήρι, όσο και αν κάποιοι χαρακτήρες (η επιβλητική γιαγιά, ο θείος, η μητέρα) και, λεπτομέρειες (οι δυο χειροβομβίδες στο μπάνιο, η δουλειά του θείου σε εφημερίδα, η σχέση μητέρας-γιαγιάς) μοιάζουν να έχουν βγει κατευθείαν από το πασίγνωστο μυθιστόρημα του συγγραφέα “Το τρίτο στεφάνι”. […] “Τα ρέστα” δεν είναι όμως ούτε ακριβώς αυτοβιογραφία, αν και παίζουν οργανικά και με αυτή την ιδέα.
[…] Συναρτώντας το βιβλίο όχι μόνο από ήδη δημοσιευμένα διηγήματα, αλλά και από αρκετά μέχρι τότε αδημοσίευτα, ο Ταχτσής ακολούθησε με τρόπο ευρηματικό το μοντέλο του κύκλου διηγημάτων – αυτό που ο ίδιος αργότερα θα ονόμαζε “μυθιστόρημα αλυσίδα”.
Με διαφορετικά προσωπεία ο ήρωας, καθώς μεγαλώνει από ιστορία σε ιστορία, έρχεται συνεχώς αντιμέτωπος με παρόμοιες κοινωνικές επιταγές και τις περισσότερες φορές αποτυγχάνει: η «μοντέρνα» ανδρική εμφάνιση, το σχολείο και τα «αρρενωπά» μαθηματικά, η κοινωνική θέση, τα σεξουαλικά παιχνίδια με το ίδιο και η «κατάκτηση» του άλλου φύλου, ο έρωτας, το πανεπιστήμιο […]. Σχεδόν πάντα οι κοινωνικές αυτές «εγκλήσεις» αναδεικνύονται σχετικές με το κοινωνικό φύλο, την κοινωνική θέση του άνδρα και της γυναίκας, τον ανδρισμό και τη γυναικότητα […]. Διαβασμένα σήμερα, μερικά διηγήματα εκπλήσσουν με την ερωτική τολμηρότητά τους –Δημήτρης Παπανικολάου, από δημοσιευμένο άρθρο του στα NEA (2009)
Άσε Με να Ονειρευτώ – Let me Dream
από τον Χαράλαμπο Βασιλειάδη
Περιγραφή
Ο Χάρης είναι ένας ευαίσθητος νεαρός ο οποίος ερωτεύεται πολύ εύκολα και γρήγορα. Κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών του διακοπών γνωρίζει έναν από αυτούς τους έρωτες, που τελικά αναχωρεί την επόμενη κιόλας μέρα για εξωτερικό
Τα αισθήματα του πρωταγωνιστή μας είναι πιο δυνατά από όσο περίμενε, με αποτέλεσμα να αναρωτιέται ποιο είναι το σωστό: να αφήσει στο παρελθόν την βραδιά που πέρασε, ή να αναζητήσει την συνέχειά της;
Ακολουθήστε τον δρόμο αυτού του απρόβλεπτου νεαρού και ανακαλύψτε μαζί του μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για τον έρωτά του. Αξίζει να τα παρατήσει όλα για έναν άνθρωπο, ή μπορεί να βρει την αγάπη που ψάχνει πιο κοντά από όσο περιμένει;
Ιστορία της σύγχρονης ομοερωτικής λογοτεχνίας
από την Σόνια Τζόουνς
Περιγραφή
Το βιβλίο “Ιστορία της Σύγχρονης Ομοερωτικής Λογοτεχνίας”, είναι μια απόπειρα ιστορικής καταγραφής της πολύπλευρης έκρηξης ομοερωτικών γραπτών που συντελέστηκε στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα.
“…Η ποίηση και η λογοτεχνία μπορούν κάποιες φορές να κάνουν αυτό που η θεωρία δεν έχει μάθει ακόμη: να μιλήσουν στην γλώσσα της επιθυμίας εκεί όπου προηγουμένως υπήρχε μόνο η σιωπή και η άρνηση. Αυτό μας το έχει μάθει η Adrienne Rich, όπως και η Audre Lorde, η Monique Witting και πολλοί άλλοι συγγραφείς που αρνήθηκαν να φιμωθούν πολύ πριν εμφανιστεί το σύγχρονο ρεύμα της ομοφυλοφιλικής γραφής.”
Παρουσιάζονται άρθρα πάνω στο έργο των Τρούμαν Καπότε, Τζέιμς Μπόλντουιν, Μπέρθα Χάρρις, Ντέιλ Πέκ και πολλών ακόμη, καθώς ακόμη αναλύσεις για την ομοερωτική ποίηση του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, του λεσβιακού περιοδικού “The Ladder” (που εκδίδετο από την ιστορική οργάνωση των Daughters of Bilitis) και πολύ ακόμη αθησαύριστο αρχειακό υλικό.
Από ξένους συγγραφείς
Ορλάντο
από την Βιρτζίνια Γουλφ
Ο “Ορλάντο” είναι η ίδια η θεατρικότητα […]
Η Βιρτζίνια Γούλφ, όταν το 1928 γράφει τον “Ορλάντο”, είναι γοητευμένη από τη Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ, την οποία γνώρισε το 1922 και συνδέθηκε στενά μαζί της ως το 1925. Η Βίτα είναι μια αριστοκράτισσα. Ενσαρκώνει, στα μάτια της Βιρτζίνια, όλη τη σειρά των προγόνων της. Είναι όμορφη, βέβαιη για τη δύναμή της και σαγηνεύει εξίσου άντρες και γυναίκες. Μια Αμαζόνα, θα μπορούσε να πει κανείς, αν δεν είχαν επιφυλάξει αυτή την επωνυμία για τη σχεδόν σύγχρονή της Νάταλι Μπάρνεϊ. Και η Βιρτζίνια, ανάμεσα σε δύο μυθιστορήματα, παίζοντας σχεδόν, θα ριχτεί σ΄ένα μύθο που θα εξυμνήσει, παίρνοντας κάθε ελευθερία, την ωραία φίλη της και θα την ταξιδέψει από την Ελισαβετιανή Αγγλία στην Αγγλία των χειραφετημένων γυναικών. […]
΄Οπως ομολογεί η ίδια η Βιρτζίνια Γούλφ, έγραψε τη μαγική φράση “Ορλάντο, μια βιογραφία” και, από εκεί κι έπειτα, προχώρησε με μια ελαφράδα πνεύματος και μια ξεγνοισιά σπάνιες για κείνην: μέσα σ΄ένα είδος ευφροσύνης, με “μεγάλες πινελιές πάνω στο μουσαμά”. Παραδίνεται στην ελευθερία του παιχνιδιού, όπως συμβαίνει και στο θέατρο. Ο νους πηγαίνει στον Ζαν Ζενέ, κύριο του παιχνιδιού της ανταλλαγής των ρόλων, ο οποίος στον πρόλογό του στις “Δούλες” γράφει: “Πηγαίνω στο θέατρο για να με δω επί σκηνής (αποκατεστημένο σε μια μόνο προσωπικότητα ή με τη βοήθεια μιας πολλαπλής προσωπικότητας και υπό μορφή μύθου) έτσι όπως δεν θα μπορούσα – ή δεν θα τολμούσα – να με δω ή να με ονειρευτώ, και ωστόσο έτσι όπως ξέρω ότι είμαι”. Με τη βοήθεια μιας πολλαπλής προσωπικότητας και υπό μορφή μύθου: αυτό ακριβώς δεν κάνει και η Βιρτζίνια Γούλφ στο “Ορλάντο”; […]
Το 1928, Ορλάντο ήταν η Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ. Χθες, φανταζόμασταν ευχαρίστως στο ρόλο τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ στα είκοσι πέντε της, όταν ήταν Ρόζαλιντ στο “Όπως σας αρέσει”. Και να οι τρεις σημερινοί Ορλάντο: η Τίλντα Σουίντον στον κινηματογράφο. Η Γιούτα Λάμπε στη Σαουμπίνε του Βερολίνου, το 1989, για τον Ρόμπερτ Γουίλσον. Τελικά το 1993 η Ιζαμπέλ Υπέρ, που λίγο πριν υπήρξε Ζαν ντ’ Αρκ επάνω στην πυρά, παρθένος με περιβολή μισθοφόρου, με το στήθος να διαψεύδει το πουκάμισο.
Λούλου
από τον Βεντεκίντ Φρανκ
Περιγραφή
Ή Λούλου είναι προϊόν εκλεκτών ζυμώσεων, ας πούμε ένα άστρο παλιγγενεσίας, όπως το σύμπαν νια την Καμπάλα καί ή νεωτέρα Ελλάς νια τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο. Αν όμως ή φύση καί οι λεπτομέρειες της Νέας Ελλάδος γίνονται πρόξενοι καμιά φορά μορφασμών αμφιβολίας, τουλάχιστον για τους κακοήθεις, ή Λούλου και ό αισθητικός της περίγυρος ακτινοβολούν πέρα απ’ την κακόβουλη φλυαρία ή την μικρόψυχη καί αμφιλεγόμενη κρίση. Συνιστώσες της Λούλου υπήρξαν Το πνεύμα της Γης και το Κουτί της Πανδώρας δύο θεατρικά έργα του Βέντεκιντ πού προηγήθηκαν καί πού ή ύστερη συγχώνευση τους απ’ τον ίδιο τον συγγραφέα γέννησε τούτο το περίφημο κράμα. Ή πρεμιέρα του Πνεύματος της Γης δόθηκε στη Λειψία το 1898 ενώ του Κουτιού της Πανδώρας στη Νυρεμβέργη το 1904. Στά 1905 ό Άλμπαν Μπέργκ παρακολούθησε μια ιδιωτική παράσταση τούτου του δεύτερου έργου στο Ίντιμετ Θήατερ της Βιέννης, όπου το Κουτί της Πανδώρας ανέβηκε με σκηνοθεσία του Κάρολου Κράους, μετά απ’ την κατηγορηματική άρνηση των Αρχών να προωθήσουν το έργο στη δημόσια πρόσβαση.
Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ
από τον Όσκαρ Γουάιλντ
Περιγραφή
Σε μια έξαρση αλαζονείας και ναρκισσισμού, ο νεαρός αριστοκράτης Ντόριαν Γκρέι εύχεται να μη γεράσει ποτέ, να μη χάσει ποτέ την εξαίσια ομορφιά του και το βάρος του χρόνου να το σηκώσει το πορτρέτο του, ζωγραφισμένο από ένα φίλο. Και να που η ευχή του εισακούεται. Τα χρόνια περνούν και ο Ντόριαν Γκρέι δε γερνά. Το πορτραίτο του όμως αλλοιώνεται, αποκτά ρυτίδες και παραμορφώνεται από το διεστραμμένο χαρακτήρα του και την έκλυτη ζωή του. Ο Ντόριαν Γκρέι διατηρεί όλο το σφρίγος και τα νιάτα του. Ώσπου να φτάσουν στην κορύφωση η αλαζονεία και ο ηδονισμός του. Γιατί τότε θα φανούν οι συνέπειες της αλόγιστης ευχής και της ολικής ανυπαρξίας συνείδησης σ’ έναν άνθρωπο που ξεπούλησε την ψυχή του, όπως ο Φάουστ, για την καλλονή και την απόλαυση.
Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ είναι το μοναδικό δημοσιευμένο μυθιστόρημα του Όσκαρ Γουάιλντ, το οποίο κυκλοφόρησε στο μηνιαίο περιοδικό Lippincott’s Monthly Magazine στις 20 Ιουνίου 1890, για το τεύχος Ιουλίου του ίδιου έτους. Οι εκδότες του περιοδικού, φοβούμενοι την ανηθικότητα του μυθιστορήματος, λογόκριναν το έργο και αφαίρεσαν περί τις 500 λέξεις πριν την δημοσίευση, χωρίς να ενημερώσουν τον Ουάιλντ. Ακόμα κι έτσι όμως, το έργο κατάφερε να εξοργίσει το βρετανικό κοινό, οδηγώντας μέχρι και σε κραυγές για δίωξη του συγγραφέα για προσβολή της Βικτοριανής ηθικής. Η άμεση απάντηση του Ουάιλντ σε αυτό ήταν μια σειρά από επιθετικές επιστολές-απαντήσεις στον Τύπο της εποχής.
Κάρολ
από την Πατρίτσια Χάισμιθ
Περιγραφή
Η Τερέζα έλπιζε να μην κοιμηθεί ούτε εκείνη. Μα όταν ένιωσε το χέρι της Κάρολ να μετακινείται στον ώμο της, ήξερε πως κοιμόταν. Ξημέρωσε. Τα δάχτυλα της Κάρολ της έσφιξαν τα μαλλιά, την φίλησε στα χείλη και η χαρά αναπήδησε μέσα της πάλι, σαν να ήταν αυτό η συνέχεια μόνο της στιγμής, όταν, το προηγούμενο βράδυ, η Κάρολ είχε περάσει σιγά- σιγά το χέρι της κάτω από το λαιμό της. Σ’ αγαπώ, ήθελε να της πει πάλι η Τερέζα, κι έπειτα οι λέξεις έσβησαν από την τρεμουλιαστή και τρομακτική ηδονή, που απλωνόταν σε κύματα από τα χείλη της Κάρολ στο λαιμό της, στους ώμους της, και κατέλαβε ξαφνικά όλο της το κορμί. Τα χέρια της αγκάλιαζαν σφιχτά την Κάρολ, και ένιωθε μόνο την Κάρολ και τίποτε άλλο, το χέρι της Κάρολ που γλίστρησε στα πλευρά της, τα μαλλιά της Κάρολ που άγγιζαν τα γυμνά της στήθη, κι έπειτα ακόμα και το σώμα της φάνηκε να χάνεται σε μεγάλους κύκλους, που πηδούσαν όλο και πιο μακριά, εκεί όπου η σκέψη δεν μπορούσε να φτάσει.
Ιστορίες για μισογύνηδες
από την Πατρίτσια Χάισμιθ
Περιγραφή
Υπάρχουν γυναίκες που καταστρέφουν τους άνδρες τους, και γυναίκες που καταστρέφουν τον εαυτό τους. Κορίτσια που έχουν κατακτήσεις, και κορίτσια που το παρατραβάνε. Από την Επαγγελματία Πόρνη ως τη Θεούσα, δεκαεφτά παράξενες ιστορίες, μόνο για μισογύνηδες.
Κυκλοφορούν στα αγγλικά
Confessions of a Mask
από τον Mishima Yukio
Περιγραφή
This autobiographical novel, regarded as Mishima’s finest book, is the haunting story of a Japanese boy’s development toward a homosexual identity during and after the Second World War.
Detailing his progress from an isolated childhood through adolescence to manhood, including an abortive love affair with a classmate’s sister, it reports the inner life of a boy’s preoccupation with death. This fourth reprint attests to the power of the novel’s enduring themes of fantasy, despair and alienation.
Other Voices, Other Rooms
από τον Truman Capote
Περιγραφή
After the death of his mother, thirteen-year-old Joel Knox is summoned to live with a father he has never met in a vast decaying mansion in rural Alabama, its baroque splendour now faded and tarnished. But when he arrives, his father is nowhere to be seen and Joel is greeted instead by his prim, sullen new stepmother Miss Amy and his debauched Cousin Randolph – living like spirits in the fragile decadence of a house full of secrets. Truman Capote’s first novel, Other Voices, Other Rooms is a story of hallucinatory power, vividly conjuring up the Gothic landscape of the Deep South and a boy’s first glimpse into a mysterious adult world.
Less
από τον Andrew Sean Greer
Περιγραφή
Who says you can’t run away from your problems? You are a failed novelist about to turn fifty. A wedding invitation arrives in the mail: your boyfriend of the past nine years is engaged to someone else. You can’t say yes–it would be too awkward–and you can’t say no–it would look like defeat. On your desk are a series of invitations to half-baked literary events around the world.
QUESTION: How do you arrange to skip town?
ANSWER: You accept them all.
What would possibly go wrong? Arthur Less will almost fall in love in Paris, almost fall to his death in Berlin, barely escape to a Moroccan ski chalet from a Saharan sandstorm, accidentally book himself as the (only) writer-in-residence at a Christian Retreat Center in Southern India, and encounter, on a desert island in the Arabian Sea, the last person on Earth he wants to face. Somewhere in there: he will turn fifty. Through it all, there is his first love. And there is his last.
Because, despite all these mishaps, missteps, misunderstandings and mistakes, Less is, above all, a love story.
A scintillating satire of the American abroad, a rumination on time and the human heart, a bittersweet romance of chances lost, by an author The New York Times has hailed as “inspired, lyrical,” “elegiac,” “ingenious,” as well as “too sappy by half,” Less shows a writer at the peak of his talents raising the curtain on our shared human comedy.
Pulitzer 2018
Για τους μικρούς αναγνώστες
Το πιο μεγάλο βιβλίο για τις Οικογένειες
από τους Mary Hoffman, Ros Asquith
Περιγραφή
Υπάρχουν οικογένειες μεγάλες, μικρές, χαρούμενες, λυπημένες, πλούσιες, φτωχές, ήσυχες, φασαριόζικες, θυμωμένες, ευδιάθετες, αγχωμένες ή χαλαρές. Οι περισσότερες είναι κάποιες φορές λίγο απ’ όλα αυτά.
Το πιο μεγάλο βιβλίο για τις Οικογένειες, με χιούμορ και ευαισθησία, εξερευνά τις διάφορες μορφές της οικογένειας σήμερα, και γίνεται υπέροχη αφορμή για συζήτηση γύρω από ευαίσθητα θέματα, ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους.
Η παιχνιδιάρικη εικονογράφηση της Ros Asquith συμπληρώνεται τέλεια με τα κείμενα της Mary Hoffman, δημιουργώντας ένα βιβλίο που τα παιδιά θα αγαπήσουν και θα θέλουν να διαβάζουν ξανά και ξανά.
Το βιβλίο κέρδισε το School Library Association Information Book Awardστην κατηγορία κάτω των 7, την πρώτη χρονιά που θεσμοθετήθηκε το βραβείο, το 2011 και ήταν στη μακρά λίστα για το NASEN Award.
