Ο Δημήτρης Φλαμούρης έχει μια αντισυμβατική ιστορία. Μεγάλωσε στη Δράμα. Σπούδασε Μαθηματικά στη Θεσσαλονίκη και απέκτησε μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο πάνω στα χρηματοοικονομικά μαθηματικά στο Λονδίνο.
Ο Δημήτρης Φλαμούρης εργάστηκε για μια δεκαετία σε επενδυτικές τράπεζες στο Λονδίνο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάστηκε στον χρηματιστηριακό τομέα και δίδαξε επί σειρά ετών στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το 2016 αλλάξαν όλα, καθώς αποφοίτησε από τη σχολή ψυχολογίας του University of East London, όπου ειδικεύτηκε στον τομέα της Θετικής Ψυχολογίας.
Αυτή τη στιγμή, ο Δημήτρης Φλαμούρης είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας με Συνθετική προσέγγιση. Ταυτόχρονα, πραγματοποιεί διαλέξεις πάνω σε θέματα ψυχολογίας και αυτοβελτίωσης, σε συνεργασία με το Κοινωνικό Πανεπιστήμιο Ενεργών Πολιτών, αλλά και ως προσκεκλημένος δημόσιων και ιδιωτικών φορέων και οργανισμών.
Είναι ο συγγραφέας των best-sellers Ψυχο-λογικές Σχέσεις και Ψυχο-λογικά Μυστικά (που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα), διοργανώνει σεμινάρια σε θέματα σχέσεων, αυτογνωσίας, άγχους και θετικής ψυχολογίας, ενώ διατηρεί το δικό του blog (www.dimitrisflamouris.com).
Παράλληλα,ο Δημήτρης Φλαμούρης ασχολείται ερασιτεχνικά με το κρασί, έχοντας αποκτήσει διεθνείς οινικές πιστοποιήσεις και ενίοτε το συνδυάζει με τον χώρο της ψυχολογίας σε ομιλίες του σε οινοποιεία.
Στο maxmag ο Δημήτρης Φλαμούρης μας μίλησε για το νέο του βιβλίο .
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Τέλος, έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 80 χώρες, συλλέγοντας εμπειρίες από όλα τα μέρη του πλανήτη.
Κάπως έτσι, δημιουργεί ένα παράδοξο μονοπάτι προς το νόημα της δικής του ζωής.
Μιλήστε μας για το βιβλίο σας «Το παράδοξο μονοπάτι προς το νόημα της ζωής»
Ζούμε σε μια κοινωνία που μας κάνει διαρκώς να νιώθουμε ανεπαρκείς. Υπάρχουν πολλοί μύθοι στο χώρο της αυτοβελτίωσης αλλά και της ψυχολογίας, οι οποίοι ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό, θεωρώ, για το γεγονός ότι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε δυσαρεστημένοι με τη ζωή μας. Μύθοι όπως η ευτυχία είναι φυσιολογική, να σκεφτόμαστε θετικά, να βρούμε τον πραγματικό μας εαυτό, το άγχος κάνει κακό, να κυνηγάμε την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση, να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα και πρέπει να βάζουμε στόχους. Σε αυτό το αντισυμβατικό βιβλίο προσπαθώ να καταρρίψω πολλούς από τους μύθους με επιστημονικές έρευνες και με μια διαφορετική φιλοσοφία ζωής.
Προπόνηση στον αυτοέλεγχο. Έχετε αυτοέλεγχο;
Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές έχω μάλλον λίγο περισσότερο αυτοέλεγχο από ό,τι ίσως θα μου έκανε καλό να έχω. Αλλά υπάρχουν και κάποιες λίγες φορές που χρειάζεται να εφαρμόσω τις τεχνικές του βιβλίου για να καταφέρω να κάνω το επόμενο βήμα. Χρειάζεται να θυμίσω τον εαυτό μου Ποιος θέλω να είμαι, ώστε να κάνω κάτι που μου φαίνεται προσωρινά δυσάρεστο, αλλά τελικά προς το καλό μου.
Οι συγγραφείς γνωρίζουν ποιες ευαίσθητες χορδές μπορεί να αγγίξει το έργο τους;
Θα μιλήσω για μένα, καθώς γενικά δεν το γνωρίζω. Ασχολήθηκα με την ψυχολογία για να σώσω τον εαυτό μου. Οπότε με τα βιβλία μου γράφω όσα αγγίζουν τις δικές μου ευαίσθητες χορδές. Οι άνθρωποι όμως είμαστε πολύ πιο ίδιοι από όσο νομίζουμε, κι ας φωνάζουν πολλοί διαρκώς εκεί έξω πως είμαστε «ξεχωριστοί» και «μοναδικοί». Έτσι πολλοί αναγνώστες μου έχουν πει ότι βρίσκουν ανακούφιση όταν διαβάζουν τις ανησυχίες τους σε ένα βιβλίο, γιατί ξέρουν ότι αν και φαίνεται σαν να γράφτηκε γι αυτούς, στην πραγματικότητα δεν ισχύει αυτό. Είναι καταπραϋντικό να μη νιώθεις μόνος στην ταλαιπωρία σου.
Το έργο σου μπορεί να βρει απήχηση σε ψυχές και καρδιές που δύσκολα ανοίγουν;
Αυτή είναι η ελπίδα (φαντάζομαι) κάθε συγγραφέα στο χώρο της ψυχολογίας. Τουλάχιστον η δική μου είναι. Και πάλι έχω μόνο τα λόγια των αναγνωστών να βασιστώ, οι οποίοι μου αναφέρουν ότι έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία ψυχολογίας και αυτοβελτίωσης, βρίσκουν στο βιβλίο αυτό κάτι πολύ διαφορετικό που τους ξεκλειδώνει και κυρίως τους απενοχοποιεί. Αυτός είναι και ο βασικός στόχος μου. Να ακουστεί μια διαφορετική οπτική που θα μας ανακουφίσει για τη ζωή που ζούμε. Είμαστε όλοι φυσιολογικοί και ένας βασικός λόγος που δεν το νιώθουμε, κατά τη γνώμη μου, είναι η κουλτούρα της αυτοβελτίωσης και της κοινωνίας. Έτσι ακούγοντας κάτι απενοχοποιητικό, η κλειστή καρδιά μπορεί να ανοίξει, γιατί θα νιώσει πως επιτέλους κάποιος την καταλαβαίνει.
Τι σας αγχώνει;
Χαίρομαι που η ερώτηση είναι «Τι με αγχώνει» και όχι «Αν αγχώνομαι». Όλοι οι άνθρωποι αγχωνόμαστε και είναι απολύτως φυσιολογικό. Μέσα στο βιβλίο εξηγώ πως δε μας κάνει κακό το άγχος, αλλά η άποψή μας για το άγχος. Εμένα με αγχώνει το μέλλον του πλανήτη λόγω της κλιματικής αλλαγής. Έχουμε περάσει το σημείο άνευ επιστροφής αλλά πετάμε ακόμα χαρταετό. Αλλά και μικρά καθημερινά πράγματα, όπως να γράψω το επόμενο άρθρο στο μπλογκ μου, αν έχω στεναχωρήσει ένα δικό μου άνθρωπο και αν απαντάω καλά στις ερωτήσεις μιας συνέντευξης. Δε με ενοχλεί το άγχος. Του επιτρέπω να μου θυμίζει πως υπάρχον σημαντικά πράγματα για εμένα στη ζωή μου.
Πώς συμφιλιωνόμαστε με τους φόβους μας;
Πολύ ωραία ερώτηση. Το αντίθετο του φόβου είναι η γνώση. Αποφεύγω ένα λιοντάρι όχι επειδή το φοβάμαι, αλλά επειδή ξέρω τι θα γίνει αν το πλησιάσω και έχει καιρό να φάει. Για να συμφιλιωθώ με τους φόβους μου, θα χρειαστεί να κατανοήσω για ποιο λόγο φοβάμαι και τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Ο στόχος δεν είναι να μη φοβάμαι. Ο στόχος είναι να μην επιτρέπω στο φόβο να με εμποδίζει να ζω τη ζωή που θα μου άρεσε να ζω. ΚΑΙ να φοβάμαι ΚΑΙ να κάνω αυτό που θέλω να κάνω. Και σιγά σιγά θα σταματήσω να φοβάμαι. Η κατανόηση της προέλευσης του φόβου μπορεί να είναι καθησυχαστική. Όπως λέμε καιγόμαστε στο γάλα φυσάμε και το γιαούρτι. Αν καταλάβουμε ότι φοβόμαστε επειδή καήκαμε στο γάλα, ίσως θα συνεχίσουμε αρχικά να φοβόμαστε το γιαούρτι, αλλά θα τη φάμε την μπουκιά. Και μετά από λίγο θα φοβόμαστε λιγότερο.
Ποια είναι τελικά η αξία της ζωής;
Προσωπικά δε μου αρέσει να σκέφτομαι τη ζωή σε όρους αξίας, όπως είναι αρκετά δημοφιλές στην ψυχολογία. Προσπαθούμε συχνά να πείσουμε τον άνθρωπο ότι αξίζει για να ανέβει η αυτοεκτίμησή του. Όμως η έννοια της αξίας είναι συνήθως συγκριτική στο μυαλό μας. Για να ξέρω αν αξίζει η ζωή μου, σκέφτομαι ζωές που πιστεύω ότι αξίζουν, του Γκάντι, του Μέσι ή της Μενεγάκη (ή όποιου άλλου «ιδανικού» πιστεύει ο καθένας) και μετά συγκρίνω τη ζωή μου με τη δική τους και αποφασίζω αν η ζωή μου αξίζει. Η έννοια της αξίας πυροδοτεί αυτόματα υποσυνείδητα τη σύγκριση. Και αυτή είναι μια τεράστια παγίδα κατά την άποψή μου. Αντί γι αυτό ας αναρωτηθούμε ποια ζωή θα μου άρεσε για εμένα; Τι θα μου άρεσε να κάνω με τη ζωή μου; Οπότε για εμένα η ερώτηση του ποια είναι η αξία της ζωής είναι σαν να λέμε ποια είναι η αξία ενός κομματιού ξύλου. Έχει το ξύλο αξία καθαυτό; Δεν ξέρω. Σημασία για σένα έχει τι θα το κάνεις, όχι ποια είναι η αξία του. Θα το κάψεις στο τζάκι; Μια χαρά. Θα το κάνεις τραπέζι; Μια χαρά. Θα κάνεις ένα γλυπτό; Επίσης μια χαρά.
Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει… Μεγάλη αλήθεια σε πέντε μόλις λέξεις. Το πιστεύετε;
Το πιστεύω πολύ. Με το «ψηλώνει» εννοούμε όταν αλλάζει συναισθηματικό επίπεδο. Όταν αλλάζεις επίπεδο, βιώνεις μια απώλεια. Την απώλεια του προηγούμενου επιπέδου. Θα χρειαστεί να θρηνήσεις το προηγούμενο. Άνθρωποι που τότε επέλεξες από το προηγούμενο επίπεδο μπορεί να μη σε ακολουθήσουν στο νέο σου επίπεδο και να τους χάσεις γιατί δεν είστε πλέον συμβατοί. Ίσως θρηνήσεις τον «χαμένο» χρόνο που πέρασες στο προηγούμενο επίπεδο και το πόσο πόνεσες για να φτάσεις εδώ που τώρα είσαι. Γιατί μέσα από τον πόνο ψηλώνουμε. Βλέπεις διαφορετικά τις επιλογές που έκανες στο προηγούμενο επίπεδο και μπορεί να σε κατηγορήσεις και να πεις «Τι σκεφτόμουν τότε;». Όπως εξηγώ στο βιβλίο, είναι κατανοητό, αλλά έτσι παραβλέπεις πως ΤΟΤΕ έκανες ό,τι καλύτερο ΤΟΤΕ μπορούσες με τα δεδομένα που ΤΟΤΕ είχες. Το ότι πέρασες ό,τι πέρασες σε έφτασε εδώ που τώρα είσαι. Μην είσαι σκληρός με σένα. Η αυτοσυμπόνοια είναι η σημαντικότερη δεξιότητα που καλείσαι να αναπτύξεις. Δείξε κατανόηση. Αλλά θα πονέσει. Κάθε απώλεια περιέχει πένθος και το πένθος πονάει. Δύσκολο να είσαι άνθρωπος. Αλλά δεν πειράζει. Όλοι τα ίδια περνάμε. Όλα ανθρώπινα.
