Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα ανέκαθεν και επί αρκετά συναπτά έτη άλλαζαν σαν τα ”πουκάμισα”, γεγονός που τις περισσότερες φορές προκαλούσε αναμφίβολα αστάθεια στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα.
Ορισμένες δημοσκοπήσεις που ήρθαν στο φώς της δημοσιότητας αποτέλεσαν αφορμή για να σκεφτώ τα λάθη που πραγματοποίησε πιθανόν η τωρινή κυβέρνηση και τα πράγματα συγκριτικά ακόμα και με το περσινό καλοκαίρι και την περίοδο του δημοψηφίσματος φαίνεται ότι έχουν άλλαξει. Πλέον η Νέα Δημοκρατία που περίπου πρίν ένα χρόνο θα μπορούσε να πεί κανείς ότι βρισκόταν υπό διάλυση με βάση τα στάνταρ του κόμματος είναι πλέον το φαβορί για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Και δεν απορεί κανείς με αυτό, αφού στην Ελλάδα συνηθίζουμε να ψηφίζουμε εναλλάξ δύο μεγάλα κόμματα τα οποία ακολουθούν την ίδια τακτική, τα ίδια λάθη και μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο τα προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τις πρώτες μέρες που βρέθηκε στην εξουσία είχε θα μπορούσα να πώ την εμπιστοσύνη μου και παρά την ένταση που επικράτησε τον καιρό της εξουσίας του είχε μέχρι ένα σημειό τον κόσμο στο πλευρό του. Όμως πως να συνεχιστεί αυτό; Όταν οποιαδήποτε και αν είναι η πρόθεση, το σχέδιο α (Βαρουφάκης) απέτυχε, το δημοψήφισμα προκάλεσε πανικό, ουσιαστικά ανάπτυξη δεν υπήρχε και το βασικότερο για μένα κακό της νυν κυβέρνησης είναι ότι ο λαός την πίστεψε επειδή θα ήταν κυριολεκτικά αντιμέτωπη με τους δανειστές, πράγμα που φυσικά δεν είναι δυνατόν λόγω της δυναμικής της χώρας και πλέον ο λαός νιώθει προδωμένος. Είναι πολύ σημαντικό να υπερασπίζεσαι κάποια βασικά σημεία προεκλογικών διακηρύξεων σου.
Έτσι λοιπόν φαίνεται ότι ίσως η σκυτάλη αλλάξει και πάλι. Γεγονός που όποτε πραγματοποιηθεί δε πιστεύω ότι θα επιφέρει λυτρωτικές αλλαγές. Και με αυτήν μου την πρόταση περνάω αμέσως στο θέμα που πραγματικά με έβαλε σε μεγάλο προβληματισμό: Είναι εφικτά αυτά που ζητάνε πλέον από την χώρα;
Ναι μεν η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες στην διαφθορά και την έλλεψη οργάνωσης όμως αν, αν πάντα λέω δηλαδή μιλάω θεωρητικά και το τονίζω υπάρχει η πρόθεση, κάποια πράγματα που δεν είναι εφικτά.
Το Ταμείο επιμένει να καταργηθεί άμεσα η προσωπική διαφορά μεταξύ παλαιών και νέων συνταξιούχων, ενώ ταυτόχρονα έχει διαμηνύσει πως πρέπει να επέλθει νέα μείωση του αφορολόγητου ορίου, ακόμη και κάτω από τα 7.000 ευρώ, αλλά πιέζει και για την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.
Καλώς η κακώς όταν την οικονομική άνεση και δύναμη δεν την έχεις εσύ είσαι σε παθητικό ρόλο. Και ουσιαστικά αν δεν υπάρξουν νέες ιδέες και επενδύσεις σε διάφορους τομείς δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να βρεθείς σε καλύτερη θέση.
Το συμπέρασμα μου μετά από όλα αυτά είναι ότι όποιο κόμμα και να κυβερνάει με τα τωρινά δεδομένα απλά δεν το χει. Οι εκλογές εξάλλου τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα μάλλον ως έξοδα λειτουργούν παρά ως το πρώτο βήμα για την την ανανέωση.
Ολοκληρώνοντας σχετικά με την έλλειψη δυναμικής που επικρατεί στην χώρα θα μπορούσε να το καταλάβει κανείς αυτό από το γεγονός ότι ο Σόιμπλε δε πιστεύει ότι θα υπάρξουν ουσιαστικές οικονομικές αλλαγές μέχρι τις Γερμανικές εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2017. Και ναι οι οικονομικές αλλαγές αφορούν την Ελλάδα. Και ναι δεν θα υπάρξουν.
