Το 2005 το περιοδικό Time ονόμασε τη «Κυρία Ντάλογουεϊ» της Βιρτζίνια Γουλφ, ως ένα από τα καλύτερα αγγλόφωνα μυθιστορήματα από το 1923 έως σήμερα. Είναι γραμμένο από τη μητέρα του Μοντερνισμού. Πρωτοπόρο ως προς τη γραφή του και και τη περίπλοκη ψυχολογική εμβάθυνση στους χαρακτήρες. Τι άλλο να χρειαστεί να ειπωθεί για αυτό το έργο, που ανεβαίνει στη Β΄ σκηνή του θεάτρου Κεφαλληνίας και λαμβάνει θετικά σχόλια, αν και δεν είναι θεατρικό;
Τη φετινή σεζόν, οι θεατρικές σκηνές βομβαρδίστηκαν από θεατροποιημένες εκδοχές λογοτεχνικών πεζών έργων και οι ερωτήσεις που μου γεννιούνται είναι αναμενόμενες. Γιατί αυτή η δίψα για να ανέβουν στο σανίδι έργα που έχουν προοριστεί για διάβασμα; Και σε τι στοχεύει η δραματοποιημένη εκδοχή ενός πεζού έργου, όπως τη «Κυρία Ντάλογουεϊ»;
Kατά τη δική μου κρίση, αυτές οι ερωτήσεις απαντιούνται με την ανάγκη του θεατή να ασχοληθεί με τη με την εσωτερικότητά του.
Η Βιρτζίνια Γούλφ, ως γνωστή αριστοτέχνης στην αποτύπωση ανθρώπινων συναισθημάτων, κατευθύνει το μοντέρνο ενδιαφέρον, σε μικρές ανθρώπινες λεπτομέρειες και τη καθημερινή ζωή. Πίστευε επίσης πως η εσωτερικότητα ενός ατόμου είχε πολλά περισσότερα να πει από τη συμπεριφορά του. Η ικανότητα της Γουλφ να βρίσκει εντυπωσιακά νοήματα σε μικροσκοπικές λεπτομέρειες της ζωής, ταιριάζει απόλυτα με τη τωρινή γοητεία μας για τη συνηθισμένη ζωή. Μόνο που γίνεται μέσω του Facebook ή του Instagram.
Με αυτό κατά νου, σε αυτή τη παράσταση παρακολουθούμε τη Κλαρίσσα, μια Βικτωριανή γυναίκα, που διοργανώνει ένα πάρτι σε μια ημέρα, μετά το τέλος του ‘Α Παγκοσμίου Πολέμου. Η Κλαρίσσα υποφέρει από τη δική της ψυχολογική πίεση. Τη πιο καθημερινή, ύπουλη θα λέγαμε ζωή της Αγγλικής κοινωνίας, που καταπατά τα δικαιώματα της γυναίκας. Από την άλλη, η παράλληλη ιστορία του Σέπτιμου, ενός βετεράνου που πάσχει από μετά-τραυματικό σοκ, δεν τονίζεται τόσο έντονα όπως γίνεται στο βιβλίο. Μένει στο σκοτάδι, κάτω από τη Κυρία Ντάλογουεϊ. Και αυτό ίσως συνέβη, γιατί οι πρωταγωνίστριες ήταν γυναίκες και απέδιδαν τους πολύπλοκους εσωτερικούς μονολόγους του κάθε χαρακτήρα οι ίδιες, με γρήγορες εναλλαγές.
Η Βιρτζίνια Γουλφ ήταν επίσης πρωτοπόρος, (πλάι πλάι με τον Τζέιμς Τζόυς) και στη μορφή του κειμένου. Είχε αναπτύξει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο γραφής, που στα ελληνικά μεταφράζεται ως “ρεύμα συνείδησης”. Επίσης ο ελεύθερος πλάγιος λόγος της, περιπλέκεται τόσο έντονα στο έργο, που είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβεις πότε μιλάει ποιος και πότε εμπλέκονται οι δικές της σκέψεις. Το ίδιο έγινε και στη παράσταση. Η Φαίη Ξυλά ως νέα Κλαρίσσα και η Στέλλα Αντύπα ως Κυρία Ντάλογουεϊ, ανέλαβαν το φόρτο να ξεδιπλώσουν όλους τους φόβους, σκέψεις, συναισθήματα, ελπίδες, αυταπάτες των υπόλοιπων χαρακτήρων, με αποτέλεσμα να ακούγονται όλες οι ιστορίες ασύνδετες.
Η ιστορία όμως της Κλαρίσσα, που είναι η πιο εμφανής από όλες, και η ερμηνεία της Φαίης Ξυλά, αγγίζει τρομερά το χαρακτήρα του βιβλίου, αποδίδοντας συνάμα τη συναισθηματική διαύγειά της αλλά και τις σκοτεινές της σκέψεις. Η Κλαρίσσα, ως ένα άλλο Εγώ της Βιρτζίνια Γουλφ, διαθέτει έναν πολυεπίπεδο εσωτερικό κόσμο, πιο ιδεαλιστικό, ενώ η ώριμη Ντάλογουεϊ, η Στέλλα Αντύπα καθηλώνει με τη δραματική της αφήγηση, του τώρα και του πριν. Η Κατερίνα Φωτιάδη ως Βιρτζίνια Γούλφ και όχι μόνο, ελίσσεται μέσα στο χώρο και προσφέρει μια εναλλακτική περσόνα με πολύ βάθος.
Με ένα τελευταίο σχόλιο, η παράσταση ήταν αρκετά καλή και σχετικά πιστή στην ψυχολογική αποτύπωση των χαρακτήρων, που κρύβουν μέσα τους ανθρώπινες αδυναμίες, πάθη, προσμονές… Ο θεατής ταυτίζεται και η παράσταση δένει δημιουργικά τις εσωτερικές αναζητήσεις των ανθρώπων του 20ου αιώνα, με τις αναζητήσεις του σύγχρονου κόσμου και απαιτητικού θεατή.
