Η Δόρα Στράτου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και χορογράφος, που ίδρυσε το ομώνυμο συγκρότημα Ελληνικών Χορών. Διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην διάσωση ελληνικών παραδοσιακών χορών και φορεσιών. Ασχολήθηκε κυρίως με το γνωστικό αντικείμενο του χορού. Κινητήρια δύναμη για την Στράτου υπήρξε η προσπάθειά της να επιβεβαιώσει και να τεκμηριώσει την ιστορική συνέχιση της Aρχαίας με τη Σύγχρονη Ελλάδα.
Τα νεανικά χρόνια της Δόρας Στράτου
Η Δόρα Στράτου γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1903 στην Αθήνα. Ήταν κόρη του δικηγόρου, πολιτικού και πρωθυπουργού Νικόλαου Στράτου, με καταγωγή από το Λουτρό της Αιτωλοακαρνανίας, και της Μαρίας Κορομηλά, κόρης του θεατρικού συγγραφέα, δημοσιογράφου και εκδότη Δημητρίου Κορομηλά, προσώπου σημαντικού για την ανέγερση του Εθνικού Θεάτρου.
Η οικογένεια κατοικούσε μόνιμα στην οδό Υπατίας, κοντά στην Πλάκα. Η Δωροθέα, όπως ονομάστηκε, μεγάλωσε σε ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον. Η μητέρα της μύησε την μικρή Δόρα στα μυστικά του πολιτισμού. Σπούδασε πιάνο, με δάσκαλο τον Δημήτρη Μητρόπουλο, κλασικό τραγούδι, χορό και θέατρο. Μιλούσε γαλλικά και αγγλικά, έκανε παρέα με γόνους ισχυρών οικογενειών και πήγαινε σε χορούς των ανακτόρων. Παρακολουθούσε με πάθος θεατρικές παραστάσεις στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
Το μεγαλύτερο σοκ στην ζωή της Δόρας Στράτου
Ο πατέρας της Στράτου διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση του Δημητρίου Ράλλη, ενώ το 1913 πέρασε στους αντιβενιζελικούς. Στη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, ο Νικόλαος Στράτος ήταν υπουργός εξωτερικών. Τα πολιτικά πάθη της εποχής τον οδήγησαν σε καταδίκη για εσχάτη προδοσία και εκτέλεσή στις 15 Νοεμβρίου 1922. Ήταν ένας από τους έξι που εκτελέσθηκαν άδικα στο Γουδί.
Η οικογένεια σε μια νύχτα υποβιβάστηκε κοινωνικά και δημεύτηκε η περιουσία της. Χωρίς πόρους ζωής, η μητέρα πήρε τα δυο της παιδιά, την Δόρα και τον μικρότερο αδερφό της Ανδρέα, και έφυγαν από την Ελλάδα. Τα επόμενα 10 χρόνια παραμένουν στο εξωτερικό. Αρχικά πήγαν στο Βερολίνο, όπου η 19χρονη Δόρα και η μητέρα της αναγκάστηκαν να εργαστούν για να επιβιώσουν. Παράλληλα, όμως, η Δόρα συνέχισε τις σπουδές της, ταξιδεύοντας, πέρα από το Βερολίνο, σε σχολές στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη, με την υποστήριξη της μητέρας της.
Η ίδια ακολουθούσε τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής και μάζευε εμπειρίες. Κατά τη παραμονή της στο Παρίσι, γνωρίστηκε με τον Λεωνίδα Σταθάκη, γόνο εύπορης Αθηναϊκής οικογένειας, ο οποίος ολοκλήρωνε εκεί τις σπουδές του. Παντρεύτηκαν στη γαλλική πρωτεύουσα το 1925, με κουμπάρα την Πριγκίπισσα Αλίκη. Ο γάμος τους όμως δεν κράτησε.
Η επιστροφή στην Ελλάδα
Το 1932 η Δόρα Στράτου επιστρέφει στην Αθήνα, όπου θα μένει μέχρι το τέλος. Ο αδερφός της, Ανδρέας Στράτος, που είχε σπουδάσει Νομική, αποφάσισε να ασχοληθεί με την κοινωνικοπολιτική ζωή της Ελλάδας ως βουλευτής, όπως και οι πρόγονοί του. Έγινε Υπουργός Εργασίας επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Τσαλδάρη. Παράλληλα, η Δόρα άρχισε να συναναστρέφεται με την νέα γενιά των πνευματικών ανθρώπων της εποχής.
Κατά τον πόλεμο του 1940, ρίχτηκε κι εκείνη στην δική της μάχη. Στην κατοχή συμμετείχε στο φιλανθρωπικό έργο της Αρχιεπισκοπής, με σημαντική εθελοντική προσφορά στην υπηρεσία προστασίας στρατευομένων, στη διαχείριση 120 εστιών παιδικών και φοιτητικών συσσιτίων του Εθνικού Οργανισμού Χριστιανικής Αλληλεγγύης.
Η Στράτου υπήρξε στενή φίλη και συνεργάτης του Καρόλου Κουν. Το 1941 ήταν εκείνη που τον υποστήριξε στην ίδρυση του Θεάτρου Τέχνης, καθώς έγινε το δεξί του χέρι, κυρίως στα διοικητικά θέματα. Διατέλεσε μάλιστα και γενική γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου την περίοδο 1941 – 1949.
Η ίδρυση χοροδιδασκαλείου
Η Δόρα Στράτου υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Τέχνης και του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, και αντιπρόεδρός του μέχρι το 1966, ενώ υπήρξε μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου θεάτρου από το 1951 ως το 1966. Σε ηλικία 50 ετών ζούσε με ορμή την ζωή της.
Ορόσημο για την πορεία της στάθηκε μια παράσταση ενός 100μελούς κρατικού φολκλορικού συγκροτήματος της Γιουγκοσλαβίας, που έκανε περιοδείες σε διάφορες χώρες και παρουσίαζε παραδοσιακούς χορούς, μουσική και φορεσιές των Βαλκανίων. Η Δόρα Στράτου αναρωτιόταν αν θα βρεθεί κάποιος να μαζέψει και τους δικούς μας χορούς. Τα συγκροτήματα εκείνης της περιόδου ήταν ελάχιστα και κυρίως ερασιτεχνικά, με πρωτοπόρο το Λύκειο Ελληνίδων, που έκανε 2 ή 3 παραστάσεις το χρόνο με φορεσιές Αμαλίας και ελάχιστο κοινό. Ο σκοπός τους ήταν να ικανοποιήσουν τα ίδια τα μέλη του συγκροτήματος και κυρίως τα κορίτσια των αθηναϊκών οικογενειών.
Το 1951 εξέφρασε τους προβληματισμούς της για την ανυπαρξία χοροδιδασκαλείου ελληνικών δημοτικών χορών στη Βασίλισσα Φρειδερίκη. Σύμμαχός της σε αυτή την προσπάθεια ήταν ο καθηγητής Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γεώργιος Μέγας, που έδωσε την ιδέα της δημιουργίας ενός τέτοιου ιδρύματος. Την επιμέλεια όλης της προσπάθειας ανέλαβε η Δόρα Στράτου και ο Σοφοκλής Βενιζέλος, αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Πλαστήρα.
Η Στράτου, λοιπόν, έχοντας την υποστήριξη του Σοφοκλή Βενιζέλου, ξεκίνησε να επενδύει τον χρόνο της αποκλειστικά στην υλοποίηση αυτού του οράματος. Το αρχικό σχέδιο ήταν να δημιουργηθεί ένα μόνιμο συγκρότημα, που θα μπορούσε να δίνει παραστάσεις, να κάνει περιοδείες στο εξωτερικό, να έχει μεγάλο ρεπερτόριο, με πλούσια ιματιοθήκη από όλη την Ελλάδα και με προγράμματα που να κερδίζουν τον θεατή.
Το 1952 δημιουργήθηκε το συγκρότημα Ελληνικών Λαϊκών Χορών με το όνομα «Ελληνικοί χοροί – Δόρα Στράτου» και το 1953 άρχισαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα τακτικές παραστάσεις σε επαγγελματικό επίπεδο. Η πρώτη παράσταση δόθηκε στο Εθνικό Θέατρο Θεσσαλονίκης στις 9 Ιανουαρίου 1953 με την υποστήριξη του Φιλολογικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης ΤΕΧΝΗ και του καθηγητή Λίνου Πολίτη.
Την ίδια χρονιά η Δόρα Στράτου δημιούργησε ένα σωματείο με την επωνυμία «Εταιρία Ελληνικών Λαϊκών Χορών και Τραγουδιού», κάνοντας περιοδεία και στο εξωτερικό. Το χορευτικό συγκρότημα της εταιρίας ξεκίνησε τις παραστάσεις στο εξωτερικό με πρώτο σταθμό την Ολλανδία το 1953.
Το Θέατρο της Δόρας Στράτου
Το 1954 ο τότε Γενικός Διευθυντής της Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων και Αναστηλώσεων του Υπουργείου Πολιτισμού, Γιάννης Παπαδημητρίου, παραχώρησε το υπαίθριο αρχαίο θέατρο Ζέας, δηλαδή το Αρχαίο Θέατρο Πειραιώς για να γίνονται οι παραστάσεις του σωματείου «Ελληνικοί χοροί – Δόρα Στράτου». Η Στράτου με το επιτελείο της διαμόρφωσαν τον χώρο ώστε να μπορεί να λειτουργήσει ως χορευτική σκηνή, φιλοξενώντας καθημερινές παραστάσεις κατά την θερινή περίοδο μέχρι το 1964.
Από το 1963, κατά την πρωθυπουργία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και μετά από δική του παρέμβαση, κατασκευάστηκε ένα κηποθέατρο 860 θέσεων, στον λόφο του Φιλοπάππου, με δημόσια επιδότηση και ιδιωτικές χορηγίες. Το 1965 ιδρύθηκε πια επίσημα το θέατρο Δόρας Στράτου στο χώρο του Φιλοπάππου με τη βοήθεια και συνεργασία του σκηνογράφου Σπύρου Βασιλείου, έργο του οποίου είναι και το μόνιμο σκηνικό του θεάτρου. Η σκηνή είναι ιδιαίτερα μεγάλη ώστε να επιτρέπει την ανάπτυξη των χορών σε κύκλο, όπως γίνεται στις πλατείες των χωριών και στα πανηγύρια. Δίπλα στο θέατρο κατασκευάστηκε μια κλειστή αίθουσα για τις πρόβες και τα μαθήματα.
Το Θέατρο Δόρας Στράτου έχει παγκόσμια αναγνώριση για την πρωτοπορία του και το εύρος των δραστηριοτήτων του. Είναι ένα διαφορετικό θέατρο, ένας ερευνητικός και ταυτόχρονα εκπαιδευτικός οργανισμός. Επιπλέον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα ιδιόμορφο μουσείο.
Το θέατρο της Δόρας Στράτου σήμερα
Η Δόρα Στράτου κληροδότησε το έργο της σε μια ομάδα αξιόλογων ατόμων, με επικεφαλής και διάδοχό της στην διοίκηση τον Άλκη Ράφτη από το 1987. Με την μέριμνά του εκπονούνται διδακτορικές διατριβές και μεταπτυχιακές μελέτες με θέματα σχετικά με τον χορό. Παρατηρούμε επίσης ότι γίνονται και νέες επιστημονικές μελέτες, τα αποτελέσματα των οποίων δημοσιεύονται σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και συνέδρια. Λειτουργεί παράλληλα και η Ομάδα Έρευνας της Αρχαίας Ελληνικής Όρχησης με τα αντίστοιχα μαθήματα, διαλέξεις, σεμινάρια, εκθέσεις και δημοσιεύσεις.
Το θέατρο Δόρα Στράτου επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και τον ΕΟΤ υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων. Συνεργάζεται με το Διεθνές Συμβούλιο Χορού CID, την ανώτατη οργάνωση της UNESCO και διοργανώνει μεγάλα φεστιβάλ ετησίως.
Η σύλληψη της Δόρας Στράτου
Η Δόρα Στράτου, το 1967 συνελήφθη με την κατηγορία ότι έκρυβε στο σπίτι της τον δημοσιογράφο Χρήστο Λαμπράκη. Από το εξωτερικό η Μελίνα Μερκούρη αναμείχθηκε στην υπόθεση και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αποφυλάκισή της με σχετική διαμαρτυρία της.
Η συμβολή της Δόρας Στράτου στην παράδοση
Η Δόρα Στράτου κινητοποίησε το ενδιαφέρον της πολιτείας αλλά και ιδιωτών. Με την οικονομική τους στήριξη κατάφερε να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο, να σώσει τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς. Πεποίθηση της ήταν πως η διατήρηση των χορών αυτών αποτελεί απόδειξη της συνέχεια της ελληνικής φυλής.
Τα σημαντικότερα επιτεύγματα της Δόρας Στράτου ως ηγέτιδας αυτής της συλλογικής κίνησης, ήταν:
α) Η καταγραφή πλήθους αγνώστων παραδοσιακών χορών, τραγουδιών, ενδυμασιών, μουσικών οργάνων και κοσμημάτων με τον πιο εργονομικό τρόπο.
β) Η αύξηση και διάδοση των χορευτικών σκηνών.
γ) Η διάδοση των παραδοσιακών χορών ως ένα καλλιτεχνικό θέαμα με υψηλή αισθητική.
δ) Η έμφαση περισσότερο στο θέαμα στην ύπαιθρο παρά σε κλειστό χώρο.
ε) Η στρατηγική της να λειτουργεί αυτόνομα αυτό το χώρο, επιτρέποντας έτσι να παράγεται έργο με γρηγορότερους ρυθμούς.
Η προσέγγιση των χορών
Εκείνη την εποχή το συνηθέστερο ήταν οι χοροί να διδάσκονται από κάποιον δάσκαλο. Για την Δόρα Στράτου χορευτής και δάσκαλος ήταν συνώνυμα. Ο χορευτής μπορούσε να αναδείξει τη χορευτική του επιδεξιότητα και τις ικανότητες χωρίς να αλλοιώνει τον χαρακτήρα, το ύφος και τα βήματα του χορού, αλλά δημιουργώντας μοτίβα πάνω στην βασική φόρμα.
Ιδιαίτερα καινοτόμα υπήρξε και η προσέγγιση της τέχνης του χορού, με επιστημονικό, ιστορικό και κοινωνικό ενδιαφέρον. Η Δόρα Στράτου προσπάθησε να την προσεγγίσει σε σχέση με τις υπόλοιπες «λαϊκές» και «καλές» τέχνες και να αναδείξει την άρρηκτη σχέση με την μουσική και το θέατρο. Ο χορός μελετήθηκε από το επιτελείο της κοινωνιολογικά και ιστορικά και υποστηρίχθηκε η μοναδικότητα και η ταυτότητα των ελληνικών χορών.
Ένα άλλο σπουδαίο κατόρθωμα της Δόρας Στράτου είναι ότι έφερε μέσα στο θέατρο τις ομάδες χορευτών από τα χωριά, που παρουσίασαν τους χορούς των παππούδων τους. Ήταν εκείνη που έψαξε να βρει το πρωτότυπο και το αυθεντικό την ώρα που άλλοι έψαχναν για χορογραφικές ιδέες στις παραστάσεις των ξένων συγκροτημάτων. Έτσι, λοιπόν, οι χοροί παρουσιάζονται, όπως χορεύτηκαν από τους φυσικούς φορείς, με ελάχιστες μόνο προσαρμογές στην σκηνική παρουσίαση. Οι νέοι χορευτές μαθαίνουν αντιγράφοντας το τοπικό ύφος από πρωτοχορευτές του συγκροτήματος με πολύχρονη πείρα.
Έτσι, η σχολή αυτή έγινε η έμπνευση για αμέτρητους χορευτές, που στην συνέχεια ανέλαβαν συγκροτήματα στην περιφέρεια και μετέφεραν τις εμπειρίες τους στους επόμενους χορευτές.
Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίστηκε και η μουσική. Καλούνταν οργανοπαίχτες από τα χωριά, πολλοί από τους οποίους έβγαιναν για πρώτη φορά έξω από την περιοχή τους. Οι περισσότεροι γνωστοί τραγουδιστές και οργανοπαίχτες που εμφανίζονται στη δισκογραφία δημοτικής μουσικής έχουν πρωτοεμφανιστεί στη «Δόρα Στράτου».
Οι επιφανείς συμμετοχές
Η Δόρα Στράτου είχε αναπτύξει φιλίες με πολλούς επιφανείς καλλιτέχνες, με τους οποίους και συνεργάστηκε στην υλοποίηση των στόχων της. Μερικοί από αυτούς ήταν οι: Σπύρος Βασιλείου, Μάνος Χατζιδάκις, Γιάννης Τσαρούχης, Φοίβος Ανωγειανάκης, Σίμων Καράς, Γιάννης Μόραλης, Οδυσσέας Ελύτης, Νέστορας Μάτσας, Αλέκος Λιδωρίκης, Δημήτρης Χορν, Δημήτρης Λουκάτος, Αγγελική Χατζημιχάλη, Τζίνα Μπαχάουερ, Μανόλης Ανδρόνικος, Δέσπω Διαμαντίδου, Κωνσταντίνος Δοξιάδης, Μάρκος Δραγούμης, Κάρολος Κουν, Δημήτρης Μητρόπουλος, Αντώνης Φωκάς, Μαρία Κάλλας κ.ά.
Από το χορευτικό συγκρότημα πέρασαν ως χορευτές μεταξύ άλλων οι μετέπειτα σκηνοθέτες Κώστας Γαβράς και Κώστας Τσιάνος, η ενδυματολόγος Τατιάνα Γιανναρά και η λαογράφος Αλίκη Λάμπρου.
Η συλλογή φορεσιών της Δόρας Στράτου
Η Δόρα Στράτου κατάφερε, σε μια πορεία 30 χρόνων, αγοράζοντας συνέχεια παλιές φορεσιές από τα χωριά, να συγκεντρώσει την μεγαλύτερη συλλογή παραδοσιακών φορεσιών στην Ελλάδα. Ήταν ένα δύσκολο έργο σε μια ρημαγμένη από τους πολέμους ύπαιθρο. Στα χωριά οι παραδοσιακές φορεσιές βρισκόταν στην καλύτερη περίπτωση μέσα στα ντουλάπια, πολλοί τις είχαν σκίσει για να φτιάξουν άλλα ρούχα, τις έκαναν κουρέλια και πανιά για να καθαρίζουν. Πολλές περιοχές, λόγω των συνθηκών, είχαν ερημώσει και κινδύνευε να χαθεί η τοπική παράδοση, τα τραγούδια, οι χοροί και οι ενδυμασίες.
Οι πλήρεις φορεσιές που συγκεντρώθηκαν είναι περίπου στις 2500. Συγκέντρωσε επίσης πολλά παραδοσιακά κοσμήματα από όλες τις περιοχές της Ελλάδας, καθώς κι έναν μεγάλο αριθμό από αντικείμενα όπως παραδοσιακά παπούτσια, μαντήλια, σπαθιά, κουδούνια κ.α. Όλα αυτά δεν υπάρχουν πλέον στα χωριά ούτε μπορούν να κατασκευαστούν ξανά, αφού δεν υπάρχουν τα κατάλληλα υλικά και οι τεχνίτες.
Το 1971 το σωματείο της Δόρας Στράτου μετονομάστηκε σε «Ελληνικοί Χοροί Δόρας Στράτου» και η συλλογή της «Ζωντανό Μουσείο Δόρας Στράτου». Το αποτέλεσμα των περιπλανήσεων της Στράτου ήταν η διάσωσης αυτών των λαογραφικών θησαυρών.
Το έργο της αναγνωρίστηκε διεθνώς και έλαβε επιχορήγηση από το Ίδρυμα Φορντ την περίοδο 1968 – 1972, γεγονός που έδωσε σημαντική ώθηση στην συστηματική μελέτη εκτός Αθηνών, στον εμπλουτισμό του βεστιαρίου παραδοσιακών φορεσιών και συλλογής κοσμημάτων και εξαρτημάτων κοστουμιών. Το 1974 βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ έχει τιμηθεί και από τον Όμιλο Ροταριανών το 1975 με Αργυρό Μετάλλιο. Το 2019 απονεμήθηκε στο Θέατρο Δόρα Στράτου το Βραβείο ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ, για την συμβολή της Δόρας Στράτου στην ανάπτυξη της Ορχηστικής Τέχνης.
Η ηθοποιός Δόρα Στράτου
Η Δόρα Στράτου είχε ανέβει και στην θεατρική σκηνή με μεγάλη επιτυχία. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα το 1932, πρωταγωνίστησε σε κοσμική επιθεώρηση, μια «ρεβύ σουπρίζ», όπως λεγόταν. Επρόκειτο για παραστάσεις της «Λέσχης Καλλιτεχνών» σε ένα έργο που είχε γράψει ο Μαργαρίτης Καστέλλης και την μουσική είχε επιμεληθεί ο Αλέκος Σπάθης. Σ’ εκείνη την παράσταση η ίδια ερμήνευσε μια γεροντοκόρη, αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές. Η κοσμικογράφος «κ. Μονταίν», δηλαδή η Άννα Συναδινού, κόρη του Βλάση Γαβριηλίδη, έγραψε πως η Δόρα ήταν ένα λαμπρό ταλέντο καρατερίστα.
Το συγγραφικό έργο της Δόρας Στράτου
Η Δόρα Στράτου έκανε το πρώτα της βήματα ως συγγραφέας. εκπονώντας μια συγκριτική μελέτη σύγχρονων λαογραφικών στοιχείων με πολιτιστικά χαρακτηριστικά, από την οποία το Σουηδικό Μουσικό Λεξικό έχει χρησιμοποιήσει 4 σελίδες. Συνολικά έχει γράψει τρία βιβλία. Το 1963 έγραψε το βιβλίο «Μία παράδοσις… μία περιπέτεια», που είναι ένα είδος αυτοβιογραφίας, το 1966 το «Οι λαϊκοί χοροί – ένας ζωντανός δεσμός με το παρελθόν» και το 1978 το βιβλίο «Ελληνικοί παραδοσιακοί χοροί». Τα βιβλία της μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες.
Έχει εκδώσει επίσης μια σειρά 45 δίσκων δημοτικής μουσικής, μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Παρουσίασε επίσης και τέσσερις εκθέσεις συγκριτικής φωτογραφίας στην Ελλάδα και εξωτερικό.
Η απόσυρση από την ενεργό δράση
Για λόγους υγείας η Δόρα Στράτου αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 1983. Πέθανε στις 19 Ιανουαρίου 1988 και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Η εφημερίδα «Εστία» χαρακτήρισε το έργο της ένα πραγματικό άθλο επισημαίνοντας ότι έδρασε σε μια εποχή, όπου τα μέσα ήταν σπάνια και αυτοί που είχαν εξουσία αδιάφοροι.
Η Δόρα Στράτου έδωσε έμφαση στην ποιότητα, προσέχοντας κάθε λεπτομέρεια με τον πιο σχολαστικό τρόπο, αλλά και στην πιστότητα φροντίζοντας να μην απομακρυνθεί από το παραδοσιακό πρότυπο. Η επιβίωση της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, των χορών και των ενδυμασιών οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο έργο της Δόρας Στράτου. Ύψωσε το ανάστημά της σε δύσκολους καιρούς και ανέδειξε τον ελληνικό πολιτισμό με την διάσωση της ελληνικής παράδοσης και γενικά της εθνικής μας κληρονομιάς.
Σύμφωνα με τα λόγια της ίδιας της Δόρας Στράτου:
«Πρέπει να αγαπάς τους ανθρώπους και να είσαι επιεικής γιατί λίγοι έχουν τη δύναμη να αντιδράσουν. Πρέπει να ξεψαχνίζεις ένα θέμα με πολλή σκέψη και υπομονή για να μην αδικήσεις. Πρέπει να κάνεις εκείνο που πιστεύεις σωστό, να παλέψεις για αυτό και να μη σε μέλει τι θα πει ο διπλανός σου!».
Το ακόλουθο video παρουσιάζει ένα σύντομα ντοκιμαντέρ για την ζωή της Δόρας Στράτου, με κομμάτια τα οποία παρουσιάζει και η ίδια.
Για το άρθρο χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από:
- Δόρα Στράτου, Ανακτήθηκε από el.wikipedia.org (Τελευταία πρόσβαση: 3/11/20).
- Καβαζίδου, Ελ. Η Συμβολή της Δόρας Στράτου στην ανάπτυξη της Ορχηστικής Τέχνης στην Ελλάδα και ευρύτερα, Ανακτήθηκε από: www. independent.gr (Τελευταία πρόσβαση: 3/11/20).
- Σκιαδάς, Ελ. (2018), Η χορογράφος Δόρα Στράτου και οι ελληνικοί λαϊκοί χοροί, Ανακτήθηκε από www.taathinaika.gr (Τελευταία πρόσβαση: 3/11/20).
- Δόρα Στράτου. Ο πατέρας της, που διετέλεσε πρωθυπουργός, εκτελέστηκε στη «δίκη των έξι» και η χούντα τη φυλάκισε επειδή έκρυψε στο σπίτι της τον Χρήστο Λαμπράκη…, Ανακτήθηκε από www.mixanitouxronou.gr (Τελευταία πρόσβαση: 3/11/20).
- Σκαράκη, Αλ., Ροζάκη, Χρ. (2018), Δόρα Στράτου: Τα 20 πράγματα που ίσως δεν γνωρίζατε για τη ζωή της, Ανακτήθηκε από www.huffingtonpost.gr (Τελευταία πρόσβαση: 3/11/20).
- Στις 18 Νοεμβρίου 1903 γεννιέται η ηθοποιός και χορογράφος Δόρα Στράτου, (2018). Ανακτήθηκε από www.popaganda.gr (Τελευταία πρόσβαση: 3/11/20).
- Βούλα Κ. (2017), Πρόσωπα: Δωροθέα Στράτου…το ζωντανό μουσείο της ελληνικής παράδοσης, Ανακτήθηκε από www.freeminds.gr (Τελευταία πρόσβαση: 3/11/20).
- Δόρα (Δωροθέα) Στράτου, (2014), Ανακτήθηκε από www.whoiswhogreece.com (Τελευταία πρόσβαση: 3/11/20.)
- Δόρα Στράτου: Η γυναίκα που διέσωσε τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, (2017), Ανακτήθηκε από www.greekaffair.news (Τελευταία πρόσβαση: 3/11/20).
- Μποζώνη, Αρ. (2017), Δόρα Στράτου, η γυναίκα που διέσωσε τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, Ανακτήθηκε από www.thetoc.gr (Τελευταία πρόσβαση: 3/11/20).
