O Marco Simomcelli ήταν οδηγός του Moto GP, ήταν το λιοντάρι της διοργάνωσης που δυστυχώς γκάζωσε πρόωρα για τον ουρανό. Ήταν πολλά υποσχόμενος αναβάτης αλλά πάνω από όλα ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα, ένα πρόσωπο που με το χαμόγελό του χάριζε λάμψη, ο Super Sic με το χαρακτηριστικό αφάνα μαλλί που αγαπήθηκε από πολλούς.
Το ξεκίνημα του Marco Simomcelli
O Marco Simoncelli γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1987 στην πόλη Cattolicaon της Ιταλίας, αλλά μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη, το Coriano του Rimini. Οι γονείς του, Paolo και Rossella, διατηρούσαν παγωτοπωλείο στην μικρή τους πόλη και ο πατέρας του ήταν παθιασμένος με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Έτσι, η παιδική του ηλικία ήταν ανάμεσα σε παγωτά και μηχανές. Στην ηλικία των 4, το χριστουγεννιάτικό δώρο του ήταν ένα Suzuki 50 minicross και τότε άρχισε να πατά το γκάζι, κάνοντας βόλτες γύρω από το σπίτι του και στα γειτονικά χωράφια. Στην ηλικία των 9 ετών συμμετείχε για πρώτη φορά σε επίσημο περιφερειακό αγώνα. Μέχρι τα 13 οδηγούσε «Pasini», με κατασκευαστή τον μπαμπά του Mattia Pasini, και με αυτό είχε κατακτήσει δύο εθνικά πρωταθλήματα στην κατηγορία των Minimoto. Το 2000 τερμάτισε δεύτερος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Minimoto το 2000. Το 2001 αγωνίστηκε στο Ιταλικό Πρωτάθλημα των 125cc, στο οποίο κατέκτησε τον τίτλο το 2002.
Marco Simomcelli και Moto GP 125cc
Το 2002 το Grand Prix υποδέχτηκε τον Marco Simoncelli. Σε ηλικία μόλις 15 ετών εντάχθηκε στην ομάδα Matteoni Racing, έχοντας στα χέρια του μοτοσυκλέτα της Aprilia. Ξεκίνησε στα μισά της σεζόν, καθώς αντικατέστησε τον Τσέχο αναβάτη Jaroslav Hules. Πήρε τους πρώτους του βαθμούς στο Estoril, τερματίζοντας στην 13η θέση.
Το 2003 συνέχισε στην ομάδα της Matteoni και ουσιαστικά ήταν η πρώτη ολοκληρωμένη χρονιά του στη διοργάνωση. Αυτή τη σεζόν ξεκίνησε να χρησιμοποιεί και τον εμβληματικό αριθμό 58. Κατάφερε να συγκεντρώσει πόντους από έξι αγώνες, με σημαντικότερο αυτόν στην Valencia που κατέκτησε την 4η θέση. Στη γενική κατάταξη του Πρωταθλήματος τερμάτισε 21ος.
Το 2004 μεταπηδά στην ομάδα Fiorenzo Caponera. Στον δεύτερο αγώνα της σεζόν, στην πίστα της Jerez, κατέκτησε την πρώτη του pole position και την πρώτη του νίκη. Ήταν ένας δύσκολος αγώνας, καθώς διεξαγόταν υπό έντονη βροχόπτωση, αλλά ο Super Sic έδειξε πως στα δύσκολα και υπό πίεση λειτουργεί καλύτερα. Ο θρυλικός Casey Stoner ήταν ο ηγέτης του αγώνα αυτού, αλλά τρεις γύρους πριν τη λήξη βρέθηκε εκτός αγώνα και ο Marco Simoncelli κατέκτησε τον αγώνα. Έχασε τους δύο τελευταίους αγώνες της χρονιάς λόγω ατυχήματος που είχε και τερμάτισε στην 11η θέση της γενικής κατάταξης, έχοντας συγκεντρώσει 79 βαθμούς. Το 2005 ήταν η τελευταία και η καλύτερη χρονιά του Marco Simoncelli στην κατηγορία των 125cc. Είχε μία νίκη και πέντε ακόμη βάθρα. Συγκέντρωσε 177 βαθμούς και τερμάτισε 5ος στη γενική κατάταξη του πρωταθλήματος.
Marco Simomcelli και Moto GP 250cc
Το 2006 ο Marco Simoncelli ανεβαίνει στην κατηγορία των 250cc και εντάσσεται στην ομάδα της Metris Gilera και οδηγούσε εργοστασιακή μοτοσυκλέτα. Ήταν ο μοναδικός, από τους κορυφαίους αναβάτες των 125cc που ανέβηκε κατηγορία τη χρονιά αυτή. Ήταν μια δύσκολη σεζόν, με πολλές παρεξηγήσεις τόσο με τον τεχνικό διευθυντή όσο και με την ομάδα. Τερμάτιζε μεταξύ της 7ης και 10ης θέσης κατά τη διάρκεια της χρονιάς και το καλύτερο αποτέλεσμα του ήταν η 6η θέση στο Κινέζικο Grand Prix. Πάλεψε για τον τίτλο του «Rookie of the Year» μέχρι το τέλος, χάνοντας τελικά από τον Shuhei Aoyama.
Το 2007 δεν αγωνίστηκε με εργοστασιακή μοτοσικλέτα, αλλά με όχημα προηγούμενης σεζόν. Δεν σημείωσε εντυπωσιακά αποτελέσματα με αυτή την αλλαγή αλλά τα πήγε καλύτερα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Τερμάτισε 10ος στη γενική κατάταξη, χωρίς να καταφέρει να ανέβει σε podium.
Το 2008 η Gilera του έδωσε την ίδια μοτοσυκλέτα αλλά βελτιωμένη. Είχε δύο κακούς πρώτους αγώνες αλλά στο GP της Πορτογαλίας πήρε την πρώτη του pole-position και το πρώτο του βάθρο. Στο Mugello, στη γενέτειρά του την Ιταλία, πήρε την πρώτη του νίκη στην κατηγορία των 250cc, την 1η Ιουνίου του 2008. Η νίκη στο Mugello έγινε θέμα συζήτησης, καθώς ο Simoncelli προέβη σε μια αμφιλεγόμενη κίνηση. Συγκεκριμένα, έκλεισε τη γραμμή του στην ευθεία του τερματισμού ενώ πίσω του βρισκόταν ο Hector Barbera, με αποτέλεσμα η μοτοσυκλέτα του δεύτερου να έρθει σε επαφή με τη δική και εν τέλει να οδηγηθεί σε πτώση. Μετά το γεγονός αυτό πολλοί ζήτησαν την τιμωρία του Simoncelli αλλά εν τέλει δέχτηκε μία προειδοποίηση από την επιτροπή ασφαλείας του Moto GP.
Στις 8 Ιουνίου του 2008 ακολούθησε η νίκη του στο Grand Prix της Καταλονίας, αφού προσπέρασε τον Alvaro Bautista στον τελευταίο γύρο. Κατέκτησε την τρίτη του νίκη στα 250cc GP στο Sachsenring, στο Γερμανικό Grand Prix στις 13 Ιουλίου του 2008 όταν κέρδισε τους Bautista και Barberá για περίπου 2,5 δευτερόλεπτα. Τερμάτισε πρώτος και στο Grand Prix της Αυστραλίας, νικώντας οριακά τον Bautista. Στις 19 Οκτωβρίου του 2008 κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 250cc, αφού τερμάτισε 3ος στο Grand Prix της Μαλαισίας στο Sepang. Ο Super Sic στέφθηκε για πρώτη φορά Παγκόσμιος Πρωταθλητής και όλοι έβλεπαν μπροστά τους έναν αναβάτη με λαμπρό μέλλον.
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike
Το 2009 έλαβε μέρος και στον αγώνα Imola Superbike, αντικαθιστώντας τον Nakano, οδηγώντας το Aprilia superbike. Προκρίθηκε στη δεύτερη σειρά και ήταν ένας από τους τρεις αναβάτες που έπεσαν από τον πρώτο αγώνα στο Tosa ενώ έτρεξε πέμπτος, πριν φτάσει στην τρίτη θέση στον δεύτερο αγώνα, κάνοντας μια δυναμική κίνηση για να προσπεράσει τον συμπαίκτη Max Biaggi για να ανέβει στο βάθρο. Ο κόσμος τον υποστήριζε θερμά, ο ίδιος είχε πει πως ένιωθε υπέροχα καθώς έβλεπε τους ανθρώπους στους λόφους να κρατούν πανό με το όνομά του.
Moto GP
Το 2010 ο Marco Simoncelli αγωνίστηκε στη μεγάλη κατηγορία του Moto GP με την ομάδα της Gresini Honda. Ξεκίνησε με αργό ρυθμό τη σεζόν του 2010 , έχοντας υποστεί δύο ατυχήματα πριν από την περίοδο στη Sepang, στο δεύτερο από αυτά έσπασε το κράνος του. Αφού τερμάτισε ενδέκατος στο ντεμπούτο, ο Simoncelli βελτιώθηκε κατά την υπόλοιπη σεζόν, τερματίζοντας σε 16 από τους 18 αγώνες. Ο καλύτερος τερματισμός του ήταν μια τέταρτη θέση στην Πορτογαλία, χάνοντας το βάθρο κατά 0,06 δευτερόλεπτα από τον Andrea Dovizioso.
Το 2011 είχε πλέον στα χέρια του μία εργοστασιακή μοτοσυκλέτα. Ξεκίνησε εντυπωσιακά, τερματίζοντας 5ος στο Κατάρ. Κατά τη διάρκεια του γαλλικού Grand Prix στο Le Mans, ο Simoncelli συγκρούστηκε με τον Dani Pedrosa ενώ έδιναν μάχη για τη δεύτερη θέση. Από αυτή τη σύγκρουση ο Pedrosa έσπασε την κλείδα του, ο Simoncelli τιμωρήθηκε και τερμάτισε 5ος. Κατάφερε να εξασφαλίσει την πρώτη του pole position στο Moto GP στην πίστα της Καταλονίας, μόλις 0,016 δευτερόλεπτα μπροστά από τον Casey Stoner. Ωστόσο, ένα κακό ξεκίνημα τον οδήγησε να πέσει στην έβδομη θέση, καταφέρνοντας να ανακτήσει μόνο μία θέση για να τερματίσει έκτος. Ο Simoncelli κέρδισε το πρώτο του βάθρο στην πρώτη κατηγορία, με μια τρίτη θέση στην Τσεχία . Ο καλύτερος του τερματισμός στο Moto GP ήταν η δεύτερη θέση στο GP της Αυστραλίας στο Phillip Island.
Ο Super Sic Γκαζώνει για τον Παράδεισο
Στις 23 Οκτωβρίου του 2011 βρισκόταν σε εξέλιξη ο αγώνας στη Μαλαισία. Ενώ ο Simoncelli βρισκόταν στην τέταρτη θέση κατά τη διάρκεια του δεύτερου γύρου, η μοτοσυκλέτα του έχασε πρόσφυση στη στροφή 11 και άρχισε να γλιστράει προς το χαλίκι, αλλά τα ελαστικά ανέκτησαν πρόσφυση και η μοτοσυκλέτα του ξαφνικά έστριψε στην πίστα και βρέθηκε στην πορεία του Edwards και του Rossi. Ο Simoncelli χτυπήθηκε στο κάτω μέρος του σώματος από τον Edwards και στο κεφάλι από τον Rossi. Οι δύο αναβάτες δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν και να αποφύγουν τον Simoncelli. Ο Simoncelli έχασε το κράνος του και ο Edwards εκτοξεύτηκε από την μηχανή του. Ο αγώνας πήρε αμέσως κόκκινη σημαία. Στις 16:56 τοπική ώρα, λιγότερο από μία ώρα μετά το ατύχημα, ανακοινώθηκε ότι ο Marco Simoncelli υπέκυψε στα τραύματά του. Αργότερα, σε συνέντευξη Τύπου στην οποία συμμετείχαν μέλη του MotoGP Race Direction, ο Ιατρικός Διευθυντής Michele Macchiagodena είπε ότι ο Simoncelli είχε υποστεί ένα πολύ σοβαρό τραύμα στο κεφάλι, στον αυχένα και στο στήθος και χορηγήθηκε CPR για 45 λεπτά.
Η σορός του μεταφέρθηκε στην Ιταλία, συνοδευόμενη από τον πατέρα του Paolo, την αρραβωνιαστικιά του Kate Fretti και τον Valentino Rossi. Την οικογένεια χαιρέτησε ο πρόεδρος της Ιταλικής Ολυμπιακής Επιτροπής Giovanni Petrucci, προτού η σορός μεταφερθεί σε ένα θέατρο στο Coriano του Rimini, όπου τοποθετήθηκε σε ανοιχτό φέρετρο και επετράπη το προσκύνημα στους θαυμαστές του. Υπολογίζεται ότι 20.000 άτομα παρακολούθησαν την κηδεία του στην ενοριακή εκκλησία Santa Maria Assunta στο Coriano στις 27 Οκτωβρίου 2011, η οποία μεταδόθηκε ζωντανά στα Italia 1 και Rai 2.
Το Αιώνιο Χαμόγελο του Marco Simoncelli
Ο Marco Simoncelli ήταν αγαπητός από όλους. Η ενέργειά του ήταν μοναδική, η τρέλα του αστείρευτη, το παιδί με την αφάνα και τον αριθμό 58 ήταν γεμάτο ζωή. Ονειρευόταν μια απλή ζωή παρά τη λαμπρή του καριέρα. Δεν έδινε σημασία στα χρήματα, συγκεκριμένα έλεγε «Μπορούμε να αγοράσουμε φαγητό, χωρίς να κοιτάξουμε την τιμή; Άρα, είμαστε πλούσιοι.»
Είχε στο πλευρό του την κοπέλα του, Kate, από το 2006 και μαζί σχεδίαζαν τη ζωή τους. Είναι γνωστό πως οι οδηγοί της διοργάνωσης έχουν μεγάλη επιτυχία στις γυναίκες αλλά ο Marco γι’ αυτό έλεγε το εξής: «Πολλά κορίτσια έρχονται κοντά, θα ήταν τόσο εύκολο… Αλλά νιώθω καλά με την Κέιτ, γιατί να τα ανακατέψω όλα;» Έφτιαχναν το σπίτι τους ακριβώς δίπλα στο σπίτι των γονιών του Marco, με ένα τεράστιο τραπέζι για να δειπνήσουν με όλους τους φίλους τους. Παρά τα λεφτά του, ήταν ένα κανονικό αγόρι και κορίτσι της εποχής μας, που προσπαθούσαν να χαράξουν το δρόμο τους.
Είχε ένα δικό του, μοναδικό τρόπο να εκφράζει τα αισθήματά του ενώ οδηγούσε. Ήταν επιθετικός στην οδήγηση, ξεπερνούσε με άνεση τα όρια και είχε άγνοια κινδύνου, πράγμα το οποίο σχολιαζόταν συχνά και του στοίχισε. Μέχρι και απειλές δέχτηκε μετά από το περιστατικό με τον Dani Pedrosa. O Marco δεν αντέδρασε αγνοώντας τις απειλές, όπως θα έκανε ένα διάσημο πρόσωπο πιστεύοντας πως δεν τον αγγίζει τίποτα. Αντίθετα, ως ευαίσθητος άνθρωπος ανησυχούσε και αναρωτιόταν γιατί αυτοί οι άνθρωποι δείχνουν τόσο μίσος προς το πρόσωπό του.
Ο Valentino Rossi είναι ένας θρύλος, ο Stoner και ο Lorenzo έγραψαν ιστορία, αλλά ο Marco Simoncelli ήταν ένας τρομερός αναβάτης, με μοναδικό στυλ και λαμπερό χαρακτήρα. Οι κινήσεις του επικρίθηκαν, τα ίδια όμως είχαν ειπωθεί για τον Gilles Villeneuve αλλά και για τον σταρ της Formula 1, Ayrton Senna που είχε μια πορεία ανάλογη με αυτή του Marco και έφυγε νωρίς. Ο Simoncelli ήταν ένας πραγματικός δρομέας και αυτό σημαίνει προσπέραση και ρίσκο.
Στη μνήμη του Marco Simoncelli ιδρύθηκε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα από τους γονείς του. Έχει ως σκοπό αυτό που ήθελε ο Marco για τους ανθρώπους, να είναι χαμογελαστοί και ευτυχισμένοι και κυρίως βοηθά και στηρίζει παιδιά. Ακόμη, πριν μερικά χρόνια εγκαινιάστηκε το «Casa Marco Simoncelli» μια μονάδα φροντίδας ατόμων με ειδικές ανάγκες.
Η πίστα στο Misano έχει μετονομαστεί σε Marco Simoncelli circuit, τo 2014 έγινε μέλος του Hall of Fame των Moto GP, μια γραμμή τραμ στην πόλη toy πήρε τον αριθμό «58» προς τιμήν του, ενώ το 2016 αποσύρθηκε επίσημα ο αριθμός 58 από τους αγώνες, συνοδεύοντας για πάντα την φήμη του Super Sic. Ο Marco Simoncelli είχε άδοξο τέλος, η υστεροφημία του όμως ξεπερνά κάθε προσδοκία και το όνομά του έχει συνδεθεί με ένα θρύλο.
Ο ιδιοκτήτης ενός καταστήματος στο Misano βάζει μπρος στη μηχανή του Marco Simoncelli ως ένδειξη σεβασμού προς τη μνήμη του. Κανείς δεν ξεχνά τον Super Sic, το χαμόγελο αυτού του παιδιού δε σβήνει από τη μνήμη κανενός.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο:
- “Who is Marco”, fondazionemarcosimoncelli.it, τελευταία επίσκεψη 8/3/22
- “Marco Simoncelli: The motorcycling star who shined so bright”, edition.cnn.com, τελευταία επίσκεψη 9/3/22
- Marco Simoncelli, el.wikipedia.org, teleyta;ia ep;iskech 8/3/22
