Όλοι μας γνωρίζουμε το παραμύθι «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» που έχει μεγαλώσει πολλές γενιές ανά τους αιώνες. Σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς το έχουμε διαβάσει στα παιδιά ή τα ανίψια μας ή έστω το έχουμε πετύχει στη τηλεόραση. Η ιστορία είναι γνωστή: Μία πανέμορφη κοπέλα αναγκάζεται να παραμείνει αιχμάλωτη στο παλάτι ενός τέρατος, ούτως ώστε να σώσει τον πατέρα της. Μετά από πολλές παρεξηγήσεις και τσακωμούς μεταξύ τους και μετά από τη συνεχόμενη άρνηση της να τον παντρευτεί, η νεαρή κοπέλα αρχίζει να αντιλαμβάνεται το εξής παράδοξο: Η εξωτερική ασχήμια του τέρατος αυτού και η υποτιθέμενη αποκρουστική όψη του δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το μεγαλείο και την ομορφιά της ψυχής του. Αντιλαμβανόμενη την εσωτερική του καλοσύνη, αρχίζει να τον ερωτεύεται άνευ όρων και πραγματικά, χωρίς να την ενδιαφέρει η όψη του. Όταν ανταλλάσουν το πρώτο τους φιλί, όντες ερωτευμένοι και οι δύο, και καθώς βρισκόμαστε στο φανταστικό χώρο του παραμυθιού, το Τέρας μεταμόρφωνεται σε έναν όμορφο νεαρό πρίγκιπα και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Ή μήπως όχι;
Δεν είναι λίγο ρηχό αυτό το τέλος; Δεν είναι κάπως περίεργο το γεγονός πως μπορεί να τον ερωτεύτηκε έτσι ακριβώς όπως είναι, αλλά στο τέλος εκείνος άλλαξε, ούτως ώστε να είναι εναρμονισμένος με τα κοινωνικά πρότυπα και στερεότυπα; Είναι αυτή, άραγε, αληθινή αγάπη;
Ας δούμε, λοιπόν, μια πραγματική ιστορία αγάπης που ήταν ο προάγγελος του παραμυθιού «Η Πεντάμορφη και το Τέρας». Μια ουσιαστική αγάπη μεταξύ ενός άντρα, του Petrus Gonsalvus, και μιας πανέμορφης γυναίκας, της Catherine.
Ο άνθρωπος – αγρίμι
Όλα ξεκίνησαν το έτος 1547, όταν ο Γάλλος βασιλιάς Ερρίκος Β’ γιόρταζε την ενθρόνιση του. Ένα μικρό μέρος της διαδικασίας αποτελούσε και η παρουσίαση δώρων σε αυτόν και στη σύζυγο του, Αικατερίνη των Μεδίκων. Τα δώρα ήταν κάποια ζώα, προερχόμενα από εξωτικά μέρη, τα οποία μάλιστα διακρίνονταν για τη σπανιότητα τους. Ένα από αυτά, λοιπόν, προκάλεσε την περιέργεια: ήταν φυλακισμένο σε κλουβί που βρισκόταν πάνω σε μια άμαξα, την οποία έσερναν άλογα. Ήταν ένα τέρας, που η όψη του και μόνο προκάλεσε τη φρίκη. Κάτι ανάμεσα σε άνθρωπο και αγρίμι.
Οι φήμες τότε ανέφεραν πως επρόκειτο για το πρώτο ζωντανό παράδειγμα του μυθικού αγριάνθρωπου, του πιο σπάνιου και επικίνδυνου πλάσματος που υπήρξε ποτέ. Λεγόταν πως οι αγριάνθρωποι υπήρχαν για αιώνες, όμως ποτέ κανένας δεν τους είχε δει από κοντά. Μισοί άνθρωποι, μισοί ζώα, είχαν καλυμμένο το πρόσωπο και το σώμα τους με τρίχωμα και το μοναδικό ένστικτο τους ήταν να πολεμούν και να σκοτώνουν, υποκινούμενοι από την επιθυμία που είχαν για αίμα. Ο θρύλος μάλιστα αναφέρει πως έκλεβαν τα παιδιά το βράδυ και τα έτρωγαν ζωντανά. Εκπρόσωποι του κακού, κρυμμένοι στο δάσος, περίμεναν στις σκιές για να ορμήξουν.
Κανένας άλλος κυβερνήτης δεν είχε στην κατοχή του κάτι τόσο σπάνιο και άξιο περιέργειας. Αυτό, λοιπόν, θα οδηγούσε στο σεβασμό των υπόλοιπων βασιλείων προς το πρόσωπο του Ερρίκου Β’.
Ο αγριάνθρωπος αυτός αποτέλεσε μια απίθανη πρόκληση για τους συμβούλους και τους επιστήμονες της αυλής του βασιλιά. Έτσι, λοιπόν, τοποθετήθηκε στο πιο ασφαλές μέρος του παλατιού, στα μπουντρούμια, με κύριο στόχο να δουν αν θα επιτεθεί, σε περίπτωση που τον πλησίαζε κάποιος.
Το παράδοξο
Το πλάσμα συμπεριφέρθηκε εντελώς διαφορετικά από ότι περίμεναν. Στην ουσία, κατάλαβαν πως είχαν αιχμαλωτίσει ένα παιδί, που είχε ολόκληρο το σώμα του καλυμμένο με τρίχωμα. Οι επιστήμονες κατέγραψαν πως τα μαλλιά του ήταν απαλά, σαν μετάξι. Δεν έδειχνε κανένα σημάδι επιθετικότητας και τους έλεγε μάλιστα και το όνομα του: Pedro Gonzalez.
Παρ’ όλα αυτά, όλοι σκέφτονταν μήπως μέσα σε μια νύχτα, θα μεταμορφωνόταν σε ένα τρομερό τέρας που θα σκότωνε τους πάντες.
Προς έκπληξη όλων, το τέρας παρέμεινε ήρεμο και οι επιστήμονες της εποχής κατέληξαν στο συμπέρασμα πως το πλάσμα βρισκόταν στον απόλυτο έλεγχο τους και πως πλέον μπορούσε να παρουσιαστεί μπροστά στη βασιλική οικογένεια.
Το αμέσως επόμενο βήμα ήταν να ανακαλύψουν εάν είχε μαγικές δυνάμεις, γεγονός που θα μεγάλωνε ακόμα περισσότερο τη φήμη του Ερρίκου Β’. Ευτυχώς για το πλάσμα, ο βασιλιάς αγαπούσε την εκπαίδευση και ήταν ένθερμος υποστηρικτής του ερωτήματος «Τι κάνει έναν άνθρωπο, άνθρωπο;».
Επομένως, τι να έκανε με αυτό το δώρο; Να το έβαζε μέσα σε ένα ζωολογικό κήπο, σε ένα κλουβί, μαζί με τα υπόλοιπα εξωτικά ζώα ή να διεξήγαγε ένα πείραμα, μέσα από το οποίο θα μεταμόρφωνε έναν άγριο άνθρωπο σε «φυσιολογικό» άνθρωπο, μεγαλώνοντας και αναθρέφοντας τον κανονικά;
Έτσι, λοιπόν, αποφάσισε να προχωρήσει στο πείραμα.
Η ανατροφή και η εξέλιξη του Petrus
Το παιδί, λοιπόν, διατήρησε το όνομά του, το οποίο διαφοροποιήθηκε για να ταιριάζει περισσότερο στα δεδομένα του Βασιλείου. Ο Petrus Gonsalvus, πλέον, έζησε μέσα στη βασιλική αυλή και μεταχειρίστηκε για πρώτη φορά ως άνθρωπος. Του έδωσαν ρούχα και έτρωγε κανονικά γεύματα, και όχι ώμο κρέας και τροφή ζώων. Του παρείχαν μάλιστα και εκπαίδευση, προνόμιο που δεν το κατείχε όποιος και όποιος.
Προς έκπληξη των δασκάλων του, ο Petrus ήταν ένας πολύ έξυπνος και εργατικός μαθητής και δεν είχε καμία σχέση με αγρίμι.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο ήταν παράλληλα και απογοητευτικό για αυτούς, καθώς δήλωνε πως ήταν ένας απλός, πολύ «μαλλιαρός» άνθρωπος και τίποτα παραπάνω.
Τα χρόνια περνούσαν και ο έφηβος μεγάλωσε. Φορούσε ρούχα που ταίριαζαν σε ευγενή, είχε απίστευτες γνώσεις, ενώ παράλληλα είχε σκαρφαλώσει σε αξιόλογες θέσεις της εποχής, καθώς είχε αναλάβει καθήκοντα στο βασιλικό συμβούλιο.
Τα προνόμια όμως αυτά προϋπέθεταν και κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό για εκείνη την εποχή: το γάμο. Η πρόκληση ήταν να βρεθεί η γυναίκα που θα μπορούσε, όχι μόνο να παντρευτεί τον Petrus, αλλά και να ζήσει ολόκληρη τη ζωή της με έναν άνθρωπο που έμοιαζε με ζώο.
Το πείραμα
Και τότε, ο βασιλιάς, ο μέντορας και προστάτης του Petrus, σκοτώθηκε. Ο θάνατος του έφερε μια από τις χειρότερες εποχές που βίωσε ποτέ η Γαλλία, καθώς η χώρα έπεσε στα χέρια της χήρας του. Σε αντίθεση με τον Ερρίκο Β’, η Αικατερίνη των Μεδίκων δεν κυβέρνησε ενάρετα. Τα πολιτικά όπλα της ήταν ο τρόμος και ο φόνος, καθώς είναι γνωστό πως αποφάσισε τη σφαγή πάρα πολλών αθώων ανθρώπων.
Λίγο καιρό μετά την ανάληψη της εξουσίας, έστρεψε τα βέλη της στον Petrus Gonsalvus. Του επέλεξε η ίδια προσωπικά νύφη, η οποία δε θα μπορούσε να διαφωνήσει μαζί της, καθώς πολύ απλά θα έχανε τη ζωή της.
Συγκέντρωσε τότε κοπέλες, οι οποίες δε γνώριζαν την ταυτότητα του μελλοντικού συζύγου, ούτε τη φύση του πειράματος που τους περίμενε.
Το πείραμα ουσιαστικά ήταν να δουν τι θα προκύψει από την αναπαραγωγή του άντρα αυτού. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, η νύφη θα έπρεπε να είναι δυνατή, ούτως ώστε να αντέξει το σοκ που την περίμενε όταν θα αντίκριζε το σύζυγό της, αλλά και να επιβιώσει με τα όσα θα προέκυπταν στην πορεία. Παράλληλα θα έπρεπε να είναι όμορφη, για να αποτελέσει ένα κίνητρο για τον Petrus να προχωρήσει στην αναπαραγωγή μαζί της. Η βασίλισσα τελικά επέλεξε μια γυναίκα, που είχε το ίδιο όνομα μαζί της, την Catherine, την κόρη ενός υπηρέτη της αυλής. Δε μάθαμε ποτέ το επίθετο της κοπέλας.
Ο τρομερός γάμος
Η Catherine είδε τον άντρα που θα μοιραζόταν το υπόλοιπο της ζωής της, την ημέρα του γάμου τους. Επιπλέον, δεν είχε το δικαίωμα να οπισθοχωρήσει, καθώς κινδύνευε η ζωής της, αλλά και της οικογένειας της.
Λίγες ώρες πριν την πρώτη νύχτα του γάμου, η νύφη – απελπισμένη – σκεφτόταν αν το τέρας θα τη βίαζε, αν θα γεννούσε μικρά τέρατα και τι θα συνέβαινε με αυτά μετά τη γέννηση τους.
Το άγχος της νύφης το μοιράζονταν μαζί της και οι ερευνητές της βασιλικής αυλής. Ταλανίζονταν όλοι από τις ίδιες απορίες, όπως ακριβώς είχε γίνει παλαιότερα, με την άφιξη του Petrus στο παλάτι. Θυμόντουσαν το φόβο που είχαν για το αν θα μεταμορφωνόταν το παιδί αυτό σε τέρας, κατά τη διάρκεια του ολόγιομου φεγγαριού.
Η νύφη ήξερε αυτές τις ιστορίες και τώρα βρισκόταν μόνη με το τέρας. Παρ’ όλα αυτά, ο Petrus δεν ήταν τέρας. Αντιθέτως, ήταν ένας μορφωμένος και καθωσπρέπει άντρας. Δεν ήταν δημιούργημα του διαβόλου, ούτε υβρίδιο μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Ήταν απλά ένας άνθρωπος που υπέφερε από υπερτρίχωση. (https://el.m.wikipedia.org/wiki/Υπερτρίχωση)
Με την πάροδο του χρόνου, η Catherine είδε την ανθρώπινη φύση του συζύγου της. Και προς έκπληξη όλων, η «Πεντάμορφη» άρχισε να εκτιμάει το «Τέρας» της. Και μπορεί πράγματι και να τον ερωτεύθηκε.
Οι επιστήμονες δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν. Να χαρούν για το γεγονός πως η νεαρή κοπέλα επιβίωσε από εκείνη τη νύχτα ή να απογοητευθούν που ο Petrus δε μεταμορφώθηκε σε τέρας, όταν είδε τη νύφη του; Τι συμπέρασμα μπορούσαν να βγάλουν;
Οι απόγονοι
Λίγο καιρό μετά, η Catherine έμεινε έγκυος και έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο μωράκι, χωρίς την όψη του πατέρα του. Το ίδιο έγινε και με το δεύτερο παιδί τους. Αν και ο τρίτος απόγονος ήταν ένα φυσιολογικό παιδί, το πείραμα θα αποτύγχανε και το ζευγάρι θα ερχόταν αντιμέτωπο με την οργή της βασίλισσας.
Για καλή τους τύχη, το τρίτο και τέταρτο παιδί τους ήταν ίδια με τον πατέρα τους, κάτι που έφερε περισσότερη φήμη στο βασίλειο. Χιλιάδες πορτραίτα ζωγραφίζονταν και πωλούνταν, φτάνοντας το εμπόριο στα ύψη! Τα παιδιά τους, που δεν υπέφεραν από υπερτρίχωση, αγνοούνταν και η οικογένεια ήταν ελεύθερη να ταξιδεύει, ενώ πλήθος κόσμου συνέρρεε από ολόκληρη την Ευρώπη για να τους δει. Όλοι οι βασιλείς επιθυμούσαν να δουν από κοντά αυτό το σπάνιο φαινόμενο.
Έτσι, λοιπόν, η οικογένεια ταξίδεψε σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες και πόλεις. Έφτασε στην Ιταλία και εγκαταστάθηκε στην Πάρμα, στην οικία ενός νέου ευγενή, του Δούκα Alessandro Farnese, που θεωρούσε τον εαυτό του κάτοχο τους.
Η κατάσταση ήταν περίεργη, γιατί δεν ήταν ούτε αιχμάλωτοι, ούτε όμως ελεύθεροι. Άξιο αναφοράς αποτελεί το γεγονός πως πληρωνόντουσαν και μάλιστα καλά.
Ο Petrus βέβαια επιθυμούσε να ζήσει παραγωγικά. Μπορεί να μεταφέρθηκε στην Πάρμα, επειδή δεν ήταν «φυσιολογικός», όμως τα αρχεία της εποχής αναφέρουν τη δυσκολία της οικογένειας να ζήσει μια κανονική ζωή. Έτσι ζήτησε άδεια για να δουλέψει, να αναλάβει ένα καθήκον και όντως ο Δούκας του ανέθεσε την επίβλεψη μιας περιοχής κοντά στην Πάρμα. Πήγε, λοιπόν, μαζί με την οικογένεια του και φρόντιζε τις ελιές, τα αμπέλια και το δάσος.
Η εμπορευματοποίηση της οικογένειας
Δυστυχώς όμως, το τέρας που έγινε ευγενής, δε μπορούσε να εμποδίσει να αντιμετωπίσουν τα παιδιά του την ίδια τραγική μοίρα. Ο Δούκας εκμεταλλεύτηκε τα παιδιά στο έπακρον. Σε έναν πίνακα, μάλιστα, απεικονίζεται η κόρη του Petrus, Antoinette, να κρατάει ένα γράμμα που έγραφε τη μοίρα της και ολόκληρη την ιστορία της οικογένειας.
Από τις Κανάριες Νήσους, ο Don Pedro Gonzalez, ένας αγριάνθρωπος, δόθηκε στον βασιλιά Ερρίκο Β’ και τώρα βρίσκεται στην κατοχή του Δούκα της Πάρμα, στον οποίο εγώ ανήκω, και από εδώ και στο εξής θα ανήκω στην Isabella Margherita Farnese.
Advertising
Μία από τις ερωμένες του Δούκα ήταν η Isabella, την οποία φρόντιζε να κρατάει ευχαριστημένη με πολλά δώρα. Ένα από αυτά ήταν η Antoinette, η οποία αποκόπηκε από την οικογένεια της και έγινε παιχνίδι στα χέρια της νέας κατόχου της.
Η Catherine Gonsalvus γέννησε εφτά παιδιά, τέσσερα εκ των οποίων ήταν τριχωτά. Και τα τέσσερα τα πήραν από τη μητέρα τους και δόθηκαν ως δώρο.
Η απληστία μάλιστα των βασιλικών αυλών για το σπάνιο φαινόμενο και την όψη αυτών των αγριάνθρωπων ολοένα και μεγάλωνε, με αποτέλεσμα να ζητούν όλο και περισσότερα πορτραίτα τους, γεγονός που δηλώνει πως η οικογένεια αυτή μεταχειριζόταν ως ένα πολύ καλό προϊόν που «πουλούσε» και όχι ως ανθρώπινες ψυχές.
Τα τελευταία χρόνια
Τα τελευταία χρόνια της ζωής τους, η Catherine και ο Petrus βρήκαν επιτέλους την ηρεμία, που τόσο πολύ ήθελαν, στην πόλη Capodimonte. Έζησαν ως φιλοξενούμενοι του Δούκα της Πάρμα, ήταν μόνοι τους, χωρίς πια να εκτίθεται η ζωή τους. Έζησαν μαζί μέχρι το τέλος.
Μπόρεσε τελικά η Πεντάμορφη να αγαπήσει το Τέρας;
Φυσικά και μπόρεσε, κάτι που φαίνεται από μια χαρακτηριστική χειρονομία σε ένα πορτραίτο του ζευγαριού. Η Catherine ακουμπάει με αγάπη τον ώμο του συζύγου της, απλό δείγμα των αγνών συναισθημάτων που έτρεφε για τον Petrus.
Ωστόσο, υπάρχει ένα μυστήριο γύρω από το θάνατο τους. Σύμφωνα με τα αρχεία, έτος θανάτου της Catherine ήταν το 1623. Γνωρίζουμε πως ο Petrus πέθανε πιο νωρίς, μετά από 40 χρόνια γάμου. Τελευταία εμφάνιση του ήταν το 1617, στη βάφτιση του εγγονού του. Κανένας όμως δεν έχει βρει κάποια πληροφορία σχετικά με το θάνατο του.
Τα αρχεία θανόντων κατέγραφαν μόνο όσους πέθαιναν και θάβονταν σύμφωνα με τη χριστιανική λειτουργία.
Ήταν αυτό ένα όμορφο τέλος ενός ανθρώπου που έζησε τόσες κακουχίες; Μήπως θεωρούνταν ακόμα ως ζώο και ανάξιος μιας χριστιανικής τελετής; Δε θα μάθουμε ποτέ…
Ένα ακόμα μυστήριο είναι πως ο τάφος του ζευγαριού έχει εξαφανιστεί. Το μόνο που πιθανολογείται είναι πως ο Petrus πέθανε κατά το 1618, σε ηλικία 80 ετών.
Το πιο όμορφο μέσα σε όλη την ιστορία είναι πως το ζευγάρι δε θα γνωρίζονταν ποτέ, εάν δεν υπήρχε η διαφορετικότητα του Petrus και η προσπέλαση των κοινωνικών στερεοτύπων από τη πλευρά της Catherine. Οι δυο τους άνοιξαν το δρόμο για την παγκόσμια λογοτεχνία με ένα πραγματικό happy ending.
Παρακάτω ακολουθεί ένα βίντεο με ολόκληρη την ιστορία του Petrus Gonsalvus.
https://youtu.be/5419OdCWiH4
