Πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες που άνοιξε το δρόμο για ένα νέο ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Το έργο του ήταν ένα σχόλιο για την ανθρώπινη ύπαρξη και ψυχή, αλλά και διαρκώς γεμάτο πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα.
Βιογραφικά Στοιχεία
Ο Κριστόφ Κισλόφσκι (Krzysztof Kieślowski) γεννήθηκε στην Πολωνία, και συγκεκριμένα στη Βαρσοβία, στις 27 Ιουνίου του 1941. Το 1964 ξεκίνησε τις σπουδές του στην Κινηματογραφική Σχολή του Λοτζ, όπου και τις ολοκλήρωσε με επιτυχία το 1968. Έπειτα, δούλεψε με το είδος του ντοκιμαντέρ στην πολωνική τηλεόραση. Το ντοκιμαντέρ τον βοήθησε να διαμορφώσει το λιτό, αλλά και αυστηρό ύφος του. Και αυτό, χάρη στην αποτύπωση των ρεαλιστικών εικόνων και των πραγματικών γεγονότων που απαιτεί το είδος αυτό. Έτσι στις αρχές της δεκαετίας του ’70, τα πρώτα του έργα δεν είναι αμιγώς πολιτικά, χωρίς όμως να στερούνται πολιτικών μηνυμάτων και σχολίων. Ο Κισλόφσκι μέσα από την απεικόνιση της σύγχρονης κοινωνικής κατάστασης στην Πολωνία κατόρθωσε να στέλνει τα μηνύματα του ως προς την πολιτική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συγκρουστεί με το κομμουνιστικό καθεστώς. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, γύρισε συνολικά τέσσερις ταινίες μικρού μήκους. Το 1966 κινηματογραφεί την πρώτη εξ αυτών ταινία, με τίτλο «Tramwaj». Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία έρχεται το 1975, με τίτλο «Personel» και την επόμενη χρονιά ακόμη μία, με τίτλο «Το Σημάδι». Και οι δύο ταινίες είναι χαρακτηριστικά δείγματα κοινωνικού ρεαλισμού και απασχόλησαν ένα μεγάλο αριθμό ηθοποιών.
Το 1979 γυρίζει τον «Ερασιτέχνη Κινηματογραφιστή» και το 1881 το «Blind Chance». Η δεύτερη, λόγω λογοκρισίας, προβλήθηκε το 1987. Σε αυτές τις ταινίες ο Κισλόφσκι εστιάζει στο άτομο και την ψυχή. Η ταινία με σαφές πολιτικό μήνυμα έρχεται το 1984, με τον τίτλο «Δίχως Τέλος». Έπειτα, εμπνέεται από τις Δέκα Εντολές και κινηματογραφεί μια σειρά δέκα ταινιών μικρού μήκους, με γενικό τίτλο «Ο Δεκάλογος». Αποτέλεσμα αυτού του κύκλου ταινιών, συγκεκριμένα του 5ου και 6ου επεισοδίου, είναι η δημιουργία δύο ταινιών το 1988. Οι ταινίες τιτλοφορήθηκαν ως «Μικρή Ιστορία Για Έναν Φόνο» και «Μικρή Ερωτική Ιστορία». Οι ταινίες που καθιέρωσαν το όνομά του διεθνώς έρχονται τη δεκαετία του ’90. Το 1991 κινηματογραφεί το αριστουργηματικό «Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα». Κατά το 1993 και 1994 γυρίζει το πιο γνωστό του έργο και έναν από τους επικούς κύκλους του κινηματογράφου, με τίτλο «Τρία Χρώματα: η Μπλε, η Λευκή και η Κόκκινη Ταινία». Μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της τριλογίας, ο Κισλόφσκι ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τον κινηματογράφο. Επέλεξε να κλείσει την ξεχωριστή πορεία του στο χώρο με το μνημειώδες αυτό έργο. Πεθαίνει δύο χρόνια μετά, στις 13 Μαρτίου του 1996, στη γενέτειρά του.
Τρία Χρώματα: η Μπλε, η Λευκή και η Κόκκινη Ταινία
Μπλε
Λέξη-Κλειδί: Ελευθερία (επιβεβλημένη και ξαφνική)
Το μπλε χρώμα, διάχυτο και κυρίαρχο στην εικόνα, ντυμένο με μια μουσική που καθηλώνει και πλάνα που ερωτοτροπούν με το πρόσωπο της Julie (Juliette Binoche). Ο σύζυγος και το παιδί της Julie χάνονται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και η ίδια προσπαθεί μάταια να βρει σωτηρία και όρεξη για ζωή σε ένα παλιό έρωτά της. Ξαφνικά γνωρίζει την ερωμένη του αποθανόντος συζύγου της και παίρνει έτσι το μήνυμα για το πως πρέπει να πορευτεί στη ζωή της. Η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας και είχε τρεις υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες.
Λευκή
Λέξη-Κλειδί: Ισότητα
Ένα ζευγάρι (Zbigniew Zamachowski και Julie Delpy) που ζει στο Παρίσι, χωρίζει. Ο Πολωνός σύζυγος
επαναπατρίζεται, ταξιδεύοντας μέσα σε μια βαλίτσα, η οποία πέφτει σε χέρια ληστών που ξυλοκοπούν το περιεχόμενό της. Ανακουφισμένος ο σύζυγος, λόγω της επιστροφής στην πατρίδα, καταστρώνει το σχέδιο εκδίκησης της συζύγου. Η Λευκή ταινία καθίσταται μια τραγική κομεντί, αλλά και μια ανάπαυλα ανάμεσα στις πομπώδεις Μπλε και Κόκκινη. Βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Κόκκινη
Λέξη Κλειδί: Αδελφοσύνη
Ένας συνταξιούχος δικαστής (Jean-Louis Trintignant) παρακολουθεί προς ιδία τέρψη ιδιωτικές συνομιλίες ανθρώπων και παρεμβαίνει μυστικά στις ζωές τους, ώσπου γίνεται αντιληπτός από ένα μοντέλο. Η Irène Jacob στην αρχή εξοργίζεται με την ανακάλυψη αυτή, στην πορεία όμως ηρεμεί, καθώς αντιλαμβάνεται πως έχει να κάνει με μια αδερφή ψυχή. Αντιλαμβάνονται μαζί τις χαμένες ευκαιρίες που είχαν στη ζωή τους και αυτό τους ενώνει. Στην ταινία αυτή κυριαρχεί το πάθος και το κόκκινο χρώμα που το αντιπροσωπεύει καλύτερα από κάθε άλλο. Τη μουσική της ταινίας έχει συνθέσει ο Preisner. Στο τέλος της τριλογίας, τα φινάλε των τριών ταινιών συγκλίνουν, διότι οι ιστορίες κινούνται παράλληλα. Απέσπασε αρκετά βραβεία και έφτασε στα Oscar με τρεις υποψηφιότητες.
Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα
Δύο γυναίκες που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ και χωρίς κανένα δεσμό αίματος μεταξύ τους, μοιράζονται πολλά: πρόσωπο, ηλικία, χαρακτήρα, κλίση στη μουσική, ροπή στη μοναχικότητα και πρόβλημα υγείας. Η Βερόνικα ζει στην Κρακοβία και η Βερονίκ στο Κλερμόν Φεράν. Οι δύο – άγνωστες μεταξύ τους γυναίκες – διαισθάνονται η μία την 
ύπαρξη της άλλης. Ασχολούνται και οι δύο με το τραγούδι. Η Βερόνικα επιμένει να συνεχίσει την πορεία της στη μουσική και να αγνοήσει τον κίνδυνο που ελλόχευε για τη λειτουργία της καρδιάς της από την απόφαση αυτή. Η Βερονίκ αποφασίζει να περιοριστεί στο να γίνει δασκάλα μουσικής και να εγκαταλείψει το τραγούδι και είναι αυτή που ανακαλύπτει την ύπαρξη της σωσίας της, βλέποντας φωτογραφίες από ένα ταξίδι της στην Πολωνία. Ο Κισλόφσκι δημιουργεί μεταξύ τους μια μεταφυσική επικοινωνία που στοχεύει εν τέλει στην αναζήτηση της αθανασίας της ψυχής. Δεν προσπαθεί να δώσει λογική πορεία στην εξέλιξη της ιστορίας αυτής, καθώς είναι μια αναζήτηση απαντήσεων στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής περί τυχαίου, ψυχής, αθανασίας και αναγκαιότητας. Το επιτελείο των ηθοποιών είναι οι: Ιρέν Ζακόμπ, Βλαντισλάβ Κοβάλσκι, Αλεξάντερ Μπαρντίνι, Γκιγιόμ ντε Τονκεντέκ, Σαντρίν Ντιμάς, Κλοντ Ντινετόν, Λορέν Εβανόφ. Η ταινία στο Φεστιβάλ των Καννών τιμήθηκε με το Βραβείο Ερμηνείας για την Ιρέν Ζακόμπ και με το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών FIPRESCI.
Παρατίθεται το 50ο επεισόδιο από το Δεκάλογο, το οποίο είναι εμπνευσμένο από την 5η εντολή ου φονεύσεις.
https://www.dailymotion.com/video/x55itca
Πηγές
http://fq.ucpress.edu/content/59/2/61.1
Τέλος, το περιοδικό MAXMAG ευχαριστεί επίσης τον Βασίλη Κομματά για τις πληροφορίες.
