Άλλη μία ημέρα του Ιούλη κυλάει, το ίδιο ζεστή και πληκτική, όπως και οι προηγούμενες… Στέκομαι στο καφενείο του χωριού μου και προσπαθώ να διαβάσω ένα μυθιστόρημα, παρόλο που γύρω μου οι ηλικιωμένοι συγχωριανοί μου παίζουν χαρτιά, φωνάζοντας και βρίζοντας ο ένας τον άλλον… Κάποιοι άλλοι απλά συζητούν, αναπολώντας τα παλιά, διάφορες ιστορίες από το παρελθόν… Ξαφνικά, ακούω να μιλάνε για την εισβολή στην Κύπρο το 1974. Στέκομαι και ακούω άλλη μία από τις γνωστές συνωμοσιολογικές απόψεις -που μόνο στα καφενεία ακούγονται-, ενώ στρέφω το βλέμμα μου προς την τηλεόραση του μαγαζιού… Παρατηρώ ένα αφιέρωμα στη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα, όταν, ξαφνικά, μου έρχεται ένας παράξενος συνειρμός. Αυτός που καταλήγει στο ότι πολλοί Ιούληδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας δεν ήταν καθόλου ήσυχοι… Στέκομαι και αρχίζω να «σκαλίζω» με τη μνήμη, ημερομηνίες και γεγονότα… Συμπτώσεις που δείχνουν πως πολλοί από τους Ιούληδες της Ελλάδος ήταν τραγικοί για την ιστορία της…
Ιούλης ’48
Η αρχή γίνεται με τον Ιούλη του 1948. Ο Εμφύλιος στην πιο τραγική του έκβαση, οι μάχες στο Βίτσι και το Γράμμο στο αποκορύφωμά τους, ο μοναρχοφασιστικός στρατός -με τη βοήθεια των αμερικανικών αεροπλάνων- να βομβαρδίζει ανελέητα το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, οι μαχητές του ΔΣΕ να αντιστέκονται σθεναρά, αλλά έναν μήνα μετά να έρχεται η υποχώρηση στα βουνά της Αλβανίας. Και εκεί ξεκινά το 25ετές δράμα… Εξορίες, διώξεις κατά των κομμουνιστών και των οικογενειών τους και φυλάκιση των άτυχων που έπεσαν στα χέρια των «ελληνικών» αρχών…
Ιουλιανά ’65
Συνεχίζοντας την αναδρομή σχετικά με τους τραγικούς Ιούληδες της ελληνικής ιστορίας, έρχονται στο νου μου τα «Ιουλιανά» του 1965. Όταν τα ανάκτορα ανάγκασαν σε παραίτηση τον πρωθυπουργό, Γεώργιο Παπανδρέου, εξαγοράζοντας ταυτόχρονα 39 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος της Ενώσεως Κέντρου και σχηματίζοντας κυβέρνηση με τη συμμετοχή των «αποστατών». Η λαϊκή οργή και αντίδραση ήταν άμεση και αυτό φάνηκε και με τις μαζικές κινητοποιήσεις, οι οποίες, μάλιστα, κατεστάλησαν βιαίως από τις αρχές. Τραγικό αποκορύφωμα της καταστολής υπήρξε η δολοφονία -από τους αστυνομικούς- του 23χρονου φοιτητή της Α.Σ.Ο.Ε.Ε και μέλους της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, Σωτήρη Πέτρουλα.
15-24 Ιούλη ’74
Ένας πολύ τραγικός Ιούλιος, χαρακτηριστικότερος της εθνικής «ηλιθιότητας» που μας «δέρνει», μερικές φορές, υπήρξε αυτός του 1974… Όταν, από ενέργειες της τότε ελληνικής εξουσίας, χάθηκε το 40% από την εθνική κυριαρχία μίας άλλης, αυτής της Κυπριακής Δημοκρατίας. Την περίοδο εκείνη, η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από το ζυγό της χούντας του Δ. Ιωαννίδη, ο οποίος είχε τοποθετήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας τον Στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη. Την 15η Ιούλη του 1974, λοιπόν, με πρωτοβουλία του Ιωαννίδη, ανετράπη ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και στη θέση του τοποθετήθηκε «ελληνοκίνητη» χούντα, με επικεφαλής το δημοσιογράφο Νίκο Σαμψών. Η χούντα του Σαμψών έθεσε ως στόχο της την ένωση της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Ελλάδα. Το λάθος υπήρξε τραγικό και ήταν η αφορμή που έψαχνε η Τουρκία για να εισβάλλει στο νησί. Μετά από ημέρες συγκρούσεων ανάμεσα σε δυνάμεις που στήριζαν τον Μακάριο και σε δυνάμεις του Σαμψών (οι οποίες είχαν και τη βοήθεια του ελληνικού στρατού και μάλιστα δε δίσταζαν να εκτελούν εν ψυχρώ τους υποστηρικτές του αντίπαλου δέους), στις 20 Ιούλη, ο τουρκικός στρατός εισβάλλει στην Κύπρο. Η ελληνική χούντα αποδεικνύει την τεράστια ανικανότητα της, καλώντας τον ελληνικό λαό σε γενική επιστράτευση, χωρίς καν να δοθούν στολές και όπλα, ενώ -ταυτόχρονα- η Τουρκία προελαύνει στην Κύπρο… Μερικές ημέρες μετά, η χούντα στην Κύπρο πέφτει, ο Μακάριος επανέρχεται στην προεδρία της και στην Ελλάδα η εγχώρια χούντα, διακρίνοντας την ανικανότητά της, παραδίδει την εξουσία στους πολιτικούς και συγκεκριμένα, την πρωθυπουργία, στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος επιστρέφει από την «εξορία» του στο Παρίσι, και ορκίζεται πρωθυπουργός στις 24 Ιούλη του 1974. Αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει. Το 37% του νησιού κατέληξε κατεχόμενο από την Τουρκία, ένας κυπριακός λαός έγινε στόχος έριδας και διαχωρίστηκε ανάμεσα στις εθνικιστικές βλέψεις του ελληνικού και του τουρκικού κράτους και μία ανεπίλυτη κατάσταση που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα…
Ιούλης 2015
Όμως, ο Ιούλης που έχουμε ζήσει και εμείς οι νεότεροι και σίγουρα δε θα τον ξεχάσουμε ποτέ, είναι ο προπέρσινος, αυτός του 2015… Αυτός της «ελληνικής άνοιξης», του δημοψηφίσματος που έφερε το μεγάλο ΟΧΙ του λαού της χώρας αυτής ενάντια στις πολιτικές λιτότητας και στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που επιβάλλει η Ε.Ε. στην Ελλάδα. Ήταν οι ημέρες που ο λαός αψήφησε το φόβο, τις κλειστές τράπεζες, τις κραυγές που παπαγάλιζαν πως θα γίνουμε τριτοκοσμική χώρα και με συντριπτικό ποσοστό 61,31%, ψήφισε όχι στις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βέβαια, μετά, η ηγετική ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έγραψε το λαό στα παλαιότερα των υποδυμάτων της, συνεχίζοντας τις ίδιες πολιτικές με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και έτσι, η αιματηρή μνημονιακή ιστορία συνεχίζεται και τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές… Και η ελπίδα ξεπουλήθηκε και -για να παραθέσω και την προσωπική μου γνώμη- αυτό το γεγονός ήταν ό,τι πιο τραγικό θα μπορούσε να συμβεί στη σύγχρονη ελληνική ιστορία…
Κάτι σαν επίλογος…
Ιούλης 2017… κάθομαι ζαλισμένος από τη ζέστη στο καφενείο, δίχως να κάνω τίποτα… Για κάποιους είναι περίοδος διακοπών, για εμένα απλά μία περίοδος τριήμερου ρεπό από την εργασία μου, αύριο επιστρέφω και πάλι στη δουλειά… Εκεί έξω, επικρατεί το χάος: Mια γενική απογοήτευση από τα πάντα, μια πολιτική που συνεχίζει να μας «πατάει κάτω» και ο διεθνής ιμπεριαλισμός να ξεριζώνει ανθρώπους και να τους αναγκάζει να αφήνουν τα σπίτια τους, ερχόμενοι κατά τα μέρη μας, με τα τύμπανα του πολέμου να ηχούν βαθιά στη Μεσόγειο… Και εμείς, μέσα στη ραθυμία μας, όχι μόνο λόγω ζέστης, αλλά και λόγω της απογοήτευσης… «Το βολεύει» το σύστημα η απογοήτευση… Και πραγματικά, λόγω σατανικής σύμπτωσης, αυτός ο μήνας πάντα ήταν θερμός και τραγικός για το λαό μας. Και μας έκανε να σκύβουμε το κεφάλι από ντροπή και απογοήτευση….
Όμως…
ΑΡΚΕΤΑ!
Η ιστορία της Ελλάδος υπήρξε γενικότερα τραγική -και όχι μόνο τους Ιούληδες-, σαν μία αόρατη δύναμη να της φώναζε: «να δεις τι σου έχω για μετά», να φόρτωνε και άλλα γεγονότα στην ήδη πολύπαθη πλάτη της και να γελούσε ειρωνικά, τη στιγμή που η χώρα αγκομαχούσε να αντέξει όλα αυτά τα δεινά. Πώς λέγεται η δύναμη αυτή;! Η απάντηση είναι εύκολη: Εθνική «βλακεία» λέγεται. Και γι’ αυτήν ευθύνεται το «ξερό» μας το κεφάλι. Γιατί μάθαμε στη νοοτροπία της ανοχής, στο να ψηφίζουμε δηλαδή και να χειροκροτούμε όλους αυτούς τους ανίκανους και καιροσκόπους που οδήγησαν τον τόπο σε αυτά τα δεινά, χωρίς να παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας. Πολύ παραστατικά η όλη κατάσταση περιγράφεται στο παρακάτω βίντεο. Στο τραγούδι, λοιπόν, του Μιχάλη Γκανά, που ερμήνευσαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.
Εύχομαι καλή ακρόαση και ταχεία αφύπνιση συνάνθρωποι…
