Μπαίνεις κλαίγοντας στο δωμάτιο σου, δε σε άφησαν να δεις λίγο ακόμα τηλεόραση και ας το είχαν υποσχεθεί. Είσαι 7 χρονών… Τότε πήρες την απόφαση ότι θες να μεγαλώσεις για να κανείς ό,τι θέλεις, για να βλέπεις όση ώρα τηλεόραση θες και να τρως πολλά παγωτά.
Μπαίνεις κλαίγοντας στο δωμάτιο σου, δε θες να κανείς πλέον ό,τι θες. Είσαι 20+. Θες πίσω το παιδάκι που ήσουν τότε, που δε νοιαζόσουν για τίποτε άλλο μονό για το παιχνίδι. Καλώς ήρθες στην άλλη όχθη, στην όχθη των μεγάλων.
Τελείωσες το πανεπιστήμιο, τελείωσες και μεταπτυχιακό, ένα-ένα τα μαξιλαράκια φεύγουν. Και εσύ προσγειώνεσαι και σκας απότομα σαν το καρπούζι. Πλέον δεν είσαι το κοριτσάκι του μπαμπά και της μαμάς, είσαι μια «γαϊδούρα» που πρέπει να αναλάβει τη ζωή της, να βρεις μια δουλεία, να μάθεις να ζεις μόνη σου, να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου, να πηγαίνεις σουπερ μάρκετ και το κυριότερο να δέχεσαι τα αποτελέσματα των αποφάσεων σου γιατί είσαι μεγάλη και πλέον ΠΡΈΠΕΙ να ξέρεις τι σου γίνεται.
Το λάθος των Ελληνικών Πανεπιστήμιων είναι ότι δε σε προϊδεάζουν για το τέρας που βρίσκεται εκεί έξω που καραδοκεί, για τις κατραπακιές που θα φας στη ζωή σου… Δε σου είπαν για τα αφεντικά που θα σε εκμεταλλευτούν, για τα ωράρια «all day-all night» στη δουλεία, φυσικά χωρίς να πληρώνεσαι τις υπερωρίες. Όχι, εσύ θα γίνεις επιστήμονας, θα προσφέρεις έργο.
Γελάς και αναστενάζεις πάνω από το δεύτερο κοκτέιλ σου. Είναι τρομακτική η άλλη όχθη, η όχθη των μεγάλων άλλα σκέψου τη χαρά όταν πλήρωσες ΕΣΥ μόνη σου τους λογαριασμούς σου (και ας ξέμεινες τον υπόλοιπο μήνα) χωρίς να δώσει τίποτα ο μπαμπάκας, ή όταν σταμάτησες πλέον τα ψώνια δίχως να υπάρχει αύριο στα ZARA γιατί σκέφτηκες ότι πρέπει να φτιάξεις τη βρύση που στάζει.
Δεν είναι τόσο άσχημα η άλλη όχθη, έχει γίνει δύσκολη γιατί πλέον παλεύεις να επιβιώσεις και όχι να ζήσεις. Κάθε νίκη όμως όσο μικρή και αν είναι θα είναι τεράστιας σημασίας γιατί το έκανες εσύ μόνη σου, χωρίς βοήθεια…
