Τρόποι για να μη μένουμε ποτέ πίσω.
Όλοι μας λίγο πολύ, φτάνουμε κάποτε σε ένα σημείο να αναρωτηθούμε τι πάει λάθος. Πριν καθίσουμε ωστόσο να αναλογιστούμε ποια είναι πραγματικά η πηγή του κακού, τείνουμε να δικαιολογούμε σταθερά και ανελλιπώς καταστάσεις και συμπεριφορές. Τέσσερα απλά βήματα είναι στη πραγματικότητα, ό,τι πρέπει να εφαρμόσουμε για να βάλουμε την τάξη σε ό,τι μας φθείρει. Ένας απλός οδηγός επιβίωσης, τρόποι για να μη μένουμε ποτέ πίσω, για κάθε έναν κοινωνικά και μη, ανασφαλή, από εμάς.
Ξεκινώντας γενικά και κυνηγώντας αργότερα το ειδικό, αξίζει να αναφέρουμε την ουσία της συναισθηματικής νοημοσύνης. Η συναισθηματική νοημοσύνη λοιπόν και η ανάγκη να τοποθετήσουμε τη ψυχική μας υγεία ως προτεραιότητα είναι είδη υπό εξαφάνιση. Αυτό συμβαίνει γιατί ωθούμαστε άρδην σε θυσίες ολίγον τι, κερδοσκοπικές. Ο τρόπος αυτός μας υποδεικνύει πώς οι ανάγκες που νομίζουμε ότι μας υποδουλώνουν και εμποδίζουν την ευτυχία μας, θα γίνουν δεδομένα. Επομένως, καταλήγουμε να λειτουργούμε μηχανικά ως προς κάθε κατεύθυνση στη ζωή μας. Έτσι, αγνοούμε επιδεικτικά τη σημασία της ομαλής λειτουργίας της ψυχοσύνθεσης μας και την τάση κάθε έλλογου όντος να προβάλλει και τη συναισθηματική του νοημοσύνη πέραν οποιασδήποτε άλλης. Εκτός αυτού, κάτι που επίσης επιδεικτικά αγνοούμε στο μεταμοντέρνο τρόπο ζωής είναι πως όσο και αν είμαστε ασυνήθιστοι σε αυτό, η συναισθηματική νοημοσύνη δεν είναι ποτέ αντιστρόφως ανάλογη της επιτυχημένης ηγεσίας.
Πως ορίζεται η συναισθηματική νοημοσύνη;
Ο ακρογωνιαίος λίθος της ανθρώπινης συναισθηματικής νοημοσύνης είναι η σωστή τοποθέτηση και αδιαμφισβήτητα η αναγνώριση κάθε συναισθήματος. Το άτομο που κατατάσσεται στους υψηλά συναισθηματικά νοήμονες, είναι αυτό που χειραγωγεί τα συναισθήματα του και δρα με την αυτοεπίγνωση. Επιπλέον, διακατέχεται από εμπάθεια, την καθοριστική ικανότητα δηλαδή της ενσυναίσθησης, της αναγνώρισης των συναισθημάτων των άλλων. Γνωρίζει πώς να διαχειρίζεται τις οποιεσδήποτε κοινωνικές του συναναστροφές και στοχεύει στην αναζήτηση κινήτρων για τον εαυτό του μέσω διαδικασιών αυτοελέγχου.
1. Το «γνώθι σ’αυτόν» του Σωκράτη – ενδοσκόπηση
Ένας σημαντικός τρόπος για να μη μένουμε ποτέ πίσω, είναι αναμφίβολα αυτό που λέμε “ενδοσκόπηση”.
Ο φιλόσοφος Σωκράτης υποστήριζε ακράδαντα πως για να επιτύχει ο άνθρωπος να φτάσει στην αλήθεια, θα έπρεπε πρώτα να απορρίψει όσα θεωρεί ως δεδομένα και να τα εκλάβει ξανά ως πιθανότητες. Αφού γινόταν αυτό, τότε ο άνθρωπος θα ήταν σε θέση να γνωρίσει ποιος είναι («γνώθι σ’αυτόν» – γνώρισε τον εαυτό σου).
Η τιτανομέγιστη σημασία του να γνωρίσεις ποιος είσαι, είναι η πηγή από την οποία θα αντλήσεις τη δύναμη σου ως προσωπικότητα. Η βελτίωση της σχέσης σου με τον εαυτό σου, συμβάλλει και στη βελτίωση της σχέσης σου με τους άλλους ανθρώπους. Αν δεν είσαι καλά με το «εγώ» σου, δε μπορείς να συμβιβαστείς με το «εγώ» κανενός άλλου. Το μοναχικό ταξίδι της αυτοεπίγνωσης οδηγεί στην αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση και είναι υπεύθυνο για την πνευματική «απηνεμία». Η αυτογνωσία αυτή λοιπόν, είναι η ακούραστη εξερεύνηση του εσωτερικού μας κόσμου που λειτουργεί ως αφύπνιση ώστε να μη παρασυρθούμε και ενδώσουμε σε οτιδήποτε δεν έχει ουσία.
Όταν φτάσεις στο σημείο της αυτογνωσίας όπου αναγνωρίζεις τα ελαττώματα σου, πρέπει και να τα αποδεχτείς ως μη κατακριτέα, αφού αυτά είναι που συνθέτουν τον εαυτό σου. Ο σωστός τρόπος για να αποβάλλεις τα ελαττώματα σου δεν είναι να τα καταδικάσεις, αλλά να τα θεωρήσεις ελλείμματα των χαρισμάτων σου. Χρησιμοποιώντας τα ως ένδειξη για τη πορεία της εξέλιξης σου θα καταλάβεις και τι πραγματικά αποτελεί τη δύναμη ή την αδυναμία σου.
2. Γίνε ουσιαστικότερος ακροατής
Επιπλέον, για να μη μένουμε ποτέ πίσω, χρειάζεται να μάθουμε στον εαυτό μας να ακούει.
Στη πλειοψηφία των συζητήσεων μας, σε ανταλλαγές απόψεων και σε διαπληκτισμούς δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να γίνει ουσιαστικός ακροατής. Μαθαίνουμε πάντα να γινόμαστε αφοσιωμένοι υπέρμαχοι των «πιστεύω» μας, προστατεύοντας τα από τη διαφθορά. Έτσι, καταλήγουμε να μη προσπαθούμε ποτέ να τα εμπλουτίσουμε, ακούγοντας τους άλλους όταν παραθέτουν τις απόψεις τους. Αντίθετα, επιτιθέμαστε γιατί νιώθουμε απειλή και φόβο ότι κάποιος θα αποδειχτεί σωστότερος από εμάς.
Στη πραγματικότητα όμως, η γόνιμη αμφισβήτηση και ο κατ’επέκταση γόνιμος διάλογος δεν έρχεται χωρίς την ανταλλαγή απόψεων. Και ανταλλαγή απόψεων καλώς ή κακώς, δεν είναι η τοποθέτηση των επιχειρημάτων μέχρι να φανεί η ορθότερη άποψη. Η ανταλλαγή απόψεων είναι αυτή η διαδικασία στη οποία παρατίθενται γνώμες και ο ένας γίνεται πιστός ακροατής του άλλου, χωρίς ιδιαίτερη επιθυμία να αντικρούσει. Το μόνο που πραγματικά τον ενδιαφέρει είναι να πλουτίσει τις γνώσεις του και να εξετάσει μία άλλη οπτική γωνία των πραγμάτων, λιγότερο ή περισσότερο αντικειμενική.
3. Μάθε να δέχεσαι καταστάσεις σαν να κατέχεις τη λιγότερη γνώση
Η ταπεινοφροσύνη είναι σημαντικότερη τελικά από όσο νομίζαμε.
Ίσως ο τίτλος παραπέμπει σε κάτι παραπλανητικό και οδηγεί στη λάθος εκτίμηση του. Αυτό που πραγματικά εννοώ είναι πως, η ταπεινότητα είναι μία αξία που χρήζει περισσότερης σημασίας. Είναι μία καλή προτροπή, να αφήνουμε το «εγώ» μας λιγάκι πίσω και να δεχόμαστε πως κανένας δε κατέχει την αλήθεια, πόσο μάλλον εμείς οι ίδιοι. Οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τη γνώση με σεβασμό και ταπεινοφροσύνη και να μη γινόμαστε τέρατα της. Το να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον εξυψώνουμε δεν έχει καμία σχέση με το να τον εκλαμβάνουμε ως αυθεντία. Η μετριοφροσύνη δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα θεμελιώδες βήμα για να προχωρήσουμε μπροστά.
4. Γίνε ελεύθερος
Τέλος, αν θέλουμε να αυτοαποκαλούμαστε ελεύθεροι θα πρέπει να αναγνωρίζουμε και πως ορίζεται η πραγματική ελευθερία. Η ελευθερία λοιπόν δεν αφορά σε καμία περίπτωση το «κάνω ό,τι θέλω», το οποίο αποτελεί για κάποιους επιτήδειους τη βασική δικαιολογία για να καλύπτουν τις πράξεις τους. Αντίθετα, έγκειται στην αδιαφιλονίκητη αντίληψη πως κανένας μας δεν αποτελεί κτήμα κάποιου άλλου και λειτουργεί με στοιχειώδη προϋπόθεση τον σεβασμό προς την ανθρώπινη υπόσταση. Κανενός η προσωπική ελευθερία δεν είναι ελευθερία αν βλάπτει ή εκθέτει με οποιονδήποτε τρόπο την ελευθερία του άλλου. Σαφώς και ορίζεται με το αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου να μην υπόκειται σε καμία καταπίεση και υπηρετεί αξίες της ζωής, ωστόσο το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Αναγνωρίζουμε πως η ελευθερία αφορά τόσο εσωτερικούς όσο και εξωτερικούς παράγοντες αλλά ενυπάρχει στις επιλογές.
Επομένως, ο ορισμός της δεν θα μπορούσε να μην σχετίζεται με την ικανότητα της επιλογής στο επίπεδο του εφικτού. Βέβαια, υπάρχει ακριβό χρέος με κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο σε αντίστοιχο επίπεδο, για το «θράσος» μας να υποστηρίζουμε την ελευθερία μας κάνοντας επιλογές, αποφασίζοντας για τον εαυτό μας αποδεσμευμένοι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζητούμενο.
https://maxmag.gr/psychologia/i-eytychia-telika-einai-prosopiki-ypothesi/
