Αφήνουμε κομμάτια του εαυτού μας στα πάντα
Υπάρχουν πολλά πράγματα που μας έχουν στιγματίσει στη ζωή μας. Άνθρωποι. Στιγμές. Λέξεις. Πράξεις. Συναισθήματα. Ξεκινήματα. Τέλη. Υπάρχουν πολλά πράγματα που έχουμε αφήσει πίσω. Ανθρώπους. Συνθήκες. Μέρη. Κεφάλαια ζωής. Υπάρχουν πολλά μέρη που επισκεφτήκαμε για μια τελευταία φορά και δεν επιστρέψαμε ποτέ σε αυτά. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τους είπαμε μια τελευταία κουβέντα και δεν τους είδαμε ξανά ποτέ. Δεν το γνωρίζαμε εκείνη τη στιγμή, μα ήταν η τελευταία. Μπορεί από την άλλη και να μην το είχαμε επιλέξει καν. Πως να μη σε στιγματίσει κάτι τέτοιο;
Λένε, πως αφήνουμε κομμάτια του εαυτού μας στα πάντα, και δεν μπορώ παρά να μην στιγματιστώ κι εγώ από αυτά τα συγκεκριμένα λόγια. Λένε, πως όλοι μας με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο έχουμε αφήσει κομμάτια του εαυτού μας, σε μέρη που δεν υπάρχουν πια. Σε ανθρώπους που αφήσαμε για να πάμε παρακάτω. Μήπως τελικά γι’ αυτό νιώθουμε άδειοι κάποιες φορές κάπου μέσα μας, επειδή αφήνουμε κομμάτια του εαυτού μας σε όλα όσα κάποτε λαχταρίσαμε, ποθήσαμε, ζήσαμε ή αγαπήσαμε;
Από τη μία είναι ευλογία. Ό,τι κι αν κάνουμε πάντοτε ένα κομμάτι μας κάπου θα ζει, πάντοτε κάπου θα έχουμε αφήσει το δικό μας “στίγμα”. Αλλά από την άλλη για τους ανθρώπους θα ήταν και κάτι σαν κατάρα. Να θυμούνται ένα από κομμάτια σου, κάποια άσχετη χρονική στιγμή από το πουθενά. Είναι καλό να “στοιχειώνεις” τους ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο; Αφήνουμε κομμάτια του εαυτού μας στα πάντα λοιπόν. Συνεπώς, δίνουμε εσκεμμένα ή όχι, ένα κομμάτι του εαυτού μας απλόχερα στα πάντα. Κι έτσι χρησιμοποιείται το δικό μας συναίσθημα, η δική μας ενέργεια, η δική μας αγάπη, η δική μας ψυχή, το δικό μας φως. Ακούγεται λογικό. Μα μπορεί να εξαντληθεί κάτι από αυτά; Σίγουρα αφήνουμε κομμάτια του εαυτού μας στα μέρη και στους ανθρώπους που συναντάμε, αυτή είναι η συνεισφορά μας στη ζωή. Είναι το σημάδι που αφήνουμε, αλλά είναι ένα πολλαπλό σύστημα όπου δεν ξέρω κατά πόσο μας αδειάζει, μιας και τις περισσότερες φορές λαμβάνουμε κι εμείς κομμάτια άλλων που συναντάμε. Ό,τι ελαττώνεται, αναπληρώνεται κι έτσι είμαστε πάντα… ολόκληροι; Ή συνεχώς μεγαλώνουμε, εξελισσόμαστε, αυξάνουμε;
Το χάρισμα να δίνεις
Δίνουμε κομμάτια του εαυτού μας γιατί όπως αναφέρθηκε και πριν, αυτή είναι πάνω κάτω η συνεισφορά μας στη ζωή. Κάπως έτσι αφήνουμε πίσω το δικό μας στίγμα. Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω με ένα χάρισμα που τους κάνει να ξεχωρίσουν σε αυτόν τον κόσμο. Άνθρωποι με καρδιές που δεν μοιάζουν με τις άλλες. Άνθρωποι με ψυχές γεμάτες φως που σε τυφλώνουν με κάθε τρόπο. Άνθρωποι οι οποίοι επιδιώκουν να χαρίσουν κομμάτια του εαυτού τους αν δουν κάποιον να “βασανίζεται”, να πονάει, να βαρύνεται χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα.
Το κάνουν αυτό ανεξάρτητα από το αν το άλλο άτομο είναι φίλος ή εχθρός ή ακόμα και γνωστός ή άγνωστος. Απλώς επιδιώκουν, μεταφορικά, να δώσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους για να εξασφαλίσουν ότι το άλλο άτομο έχει κάτι καλό από το οποίο μπορεί να “κρατηθεί” όταν τα πράγματα φαίνονται ή είναι όντως άσχημα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι φροντιστές του κόσμου. Είναι οι ξεχασμένοι. Είναι οι καρδιές που τις πατάνε. Είναι οι ψυχές που περιπλανιούνται μόνες. Είναι αυτοί που χαμογελούν ακόμη και με δάκρυα στα μάτια. Είναι αυτοί που γίνονται ο κόσμος όλος, η ζωή όλη, το φως όλο. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα σου αφήσουν κομμάτια τα οποία θα σε “στοιχειώσουν” όπως είπαμε και πριν… για πάντα. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που αν τους “κερδίσεις” δεν θα έπρεπε να τους “χάσεις” ποτέ.
