[Ένα γράμμα] για τους αγαπημένους μου συμμαθητές από το δημοτικό σχολείο:
Αγαπημένοι μου συμμαθητές,
«Εύχομαι να είστε πάντα καλά στη ζωή σας, να μη σας χάσω ποτέ από δίπλα μου, μα κυρίως να πετύχετε σε ό,τι και αν κάνετε». Έτσι έλεγα στο αναμνηστικό βίντεο που έλαβα από την ομάδα των συμμαθητών του σχολείου πριν από λίγες μέρες. Ζήσαμε πολλά, ζήσαμε τα καλύτερα μας χρόνια. Και αν ο σπουδαίος Πάριος με τον ερωτικό Βαρδή επιμένουν πως τα καλύτερα μας χρόνια είναι τώρα, μπορεί να έχουν και λίγο άδικο. Οι ζωές μας τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες ταυτόχρονα. Σαν να μη πέρασε μια μέρα. Τα «μικρά» γίναμε «μεγάλα», αλλά τα «μεγάλα» είναι ακόμα «μικρά».
Τα πάρτι μας; Οι εκδρομές μας; Οι αταξίες μας; Τα απογεύματα μας; Τα διαλείμματα μας; Τα βλέμματα μας; Ο «κόσμος μας»; Ελπίζω να μην τα ξεχάσετε ποτέ. Μήλα, κρυφτό, κυνηγητό, γερμανικό, μακριά γαϊδούρα, Ford Boyard, Deal. Εγώ ήμουν ο Φερεντίνος και ο “σοφός” ταυτόχρονα. Θυμάστε ε; Μια ευχή: Μη γίνετε ποτέ αχάριστοι στη ζωή σας. Γιατί πολλά παιδιά σήμερα δυστυχώς δεν μπορούν να ζήσουν τις δικές μας στιγμές, τις δικές μας εμπειρίες. Οι εποχές αλλάζουν, μα τα παιδιά παραμένουν παιδιά. Ποτέ δε φταίνε τα παιδιά. ΠΟΤΕ. Χαρά, ανεμελιά, αθωότητα, δημιουργικότητα, φαντασία και όνειρα σφράγισαν τη δική μας ξέφρενη εποχή. Όσο νοσταλγούμε αυτά τα χρόνια, τόσο πιο ευλογημένοι θα είμαστε. Το βαρύ και εύθραυστο φορτίο της παιδικότητας ας μας ακολουθεί για πάντα. Τι λέτε; Θα το κερδίσουμε το στοίχημα; Γιατί αλίμονο αν το χάσουμε…αλίμονο σε όποιον το έχασε.
Υ.Γ:
Δίνουμε ραντεβού για το επόμενο παιχνίδι; Όλοι μαζί. Όπως τότε… Στις αυλές και στις αλάνες!
Στο αποκαλυπτικό βίντεο, ομολογώ πως όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω φυσικός. Όμως έχω μια ιερή υποχρέωση. Να αγγίξω τις καρδιές των μαθητών μου και να τους αφήσω ελεύθερους να ζήσουν τη δική τους ιστορία. Μια ιστορία γεμάτη αγάπη και αισιοδοξία. Τόσο γλυκιά όσο η δική μας, αγαπημένοι μου συμμαθητές.
Τι ευλογία!
