Όλοι μας νιώθουμε την ανάγκη ενός ανθρώπου δίπλα μας. Πολλοί τον έχουμε βρει, άλλοι όχι, και άλλοι θέλουμε να πιστεύουμε πως τον βρήκαμε ή πως κάπου υπάρχει. Τι ισχύει ωστόσο; Είναι όντως το συναίσθημα μας που μας οδηγεί σε μία τέτοια επιλογή, ή η ανάγκη να στηριχθούμε ψυχικά και σωματικά κάπου; Θέλοντας να προλάβω και πολλούς σε αυτή την ερώτηση θα θέσω ένα ακόμα προβληματισμό. Γιατί υπάρχει το απωθημένο, πώς ορίζεται, πού συναντάται και για ποιό λόγο μένουμε σκαλωμένοι σε αυτό; Η ερώτηση αυτή απευθύνεται κυρίως στους σκληρούς χαρακτήρες εμπειριών που πέφτουν συνεχώς στα ίδια λάθη πολλές φορές όντας συναισθηματικά φορτισμένοι ή δεμένοι. Τι αλλάζει, τι ισχύει και ποιά η σημασία του «ουδείς αναντικατάστατος»; Η μήπως, επιζητούμε την αντικατάσταση περισσότερο από όσο νομίζουμε;
Συναισθηματικά δεμένος είναι ένας εθιστικός όρος προσωπικά. Δίνει απίστευτα feelings στα οποία όλοι μας θα θέλαμε να πλέουμε. Έρχεται η στιγμή του απόλυτου για μας. Τον/την βρήκαμε, ή έτσι νιώθουμε. Δινόμαστε με κάθε τρόπο δίχως επιφύλαξη αντιδρώντας πάντα υπερβολικά αλλά συνάμα και αμήχανα και επιφυλακτικά. Εμπειρία ή μη, δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας καθώς η ατυχής μη προκαθορισμένη στιγμή μπορεί να σου δώσει την καλύτερη ή χειρότερη στιγμή. Και εδώ αρχίζουν οι υποκατηγορίες. Η πρωτιά ανήκει στους «δεν τον/την αλλάζω με τίποτα», η δευτεριά στους” ανιχνευτές ίδιου πράγματος για αποκατάσταση ψυχικής οδύνης, εκδίκησης ή εφαρμογή αποκατάστασης απωθημένου για καλύτερα αποτελέσματα”, ενώ η τριτιά είναι για τους «μοιρολόγιους καταθλιπτικούς». Οι χαρακτήρες μας είναι συναισθηματικοί και όχι ανυπότακτοι «ερωτύλοι», «φουσκωτοί», «πόζεροι» ή «ντιβοαλλαξιέρες».
Αναλύοντας τις τρεις παραπάνω παραμέτρους λοιπόν, καταλαβαίνουμε πως υπάρχει μία έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να συνυπάρχει μοιραστεί δώσει ανταμείψει χαρεί τη ζωή του, όποια κι αν είναι αυτή με έναν άνθρωπο. Και αυτό είναι πάρα πολύ όμορφο και αισιόδοξο για κάθε άνθρωπο. Η αξία της ουσιώδους σχέσεως είναι κάτι που θα με βρει υποστηρικτή της. Ωστόσο η ολοκληρωτική απελευθέρωση όλου μας του χαρακτήρα μας υποκύπτει. Θα μου πείτε πως είναι δυνατόν να μην αφεθείς σε κάτι τόσο όμορφο; Δε μιλάμε για σταδιακή ανακάλυψη μια σχέσεως, αλλά σε μία κατανόηση της πραγματικότητας και όχι ανακάλυψης της επειδή έτσι μας αρέσει. Μία σχέση δεν παύει να είναι μία σχέση. Οφείλουμε να γνωρίζουμε τα θετικά και τα αρνητικά κάθε δεσίματος. Έχουμε την ανάγκη να βγάζουμε τα ψυχολογικά μας γούστα στον ή στην πρώτη μας σχέση κάθε φορά μετά από μία άλλη. Το να ζούμε διαφορετικές στιγμές, ανακαλύπτοντας καινούριες πτυχές και ανθρώπους, με διαφορετικό τρόπο σε μια σταδιακή προαγωγή της σχέσεως συναισθηματικά είναι μια ισορροπία. Το να ζούμε δίχως αύριο είναι μία ιστορία που έχει αρχή και τέλος. Η αρχή είναι η πρώτη μας ψυχολογική «παλουκιά» που πληγωνόμαστε χρονικώς μη παραδέχοντας το. Η άλλη λοιπόν, εφόσον η πρώτη είναι αναπόφευκτη, οφείλουμε να την κοντρολάρουμε πότε θα είναι και με ποιον.
Σίγουρα η καρδιά δεν είναι μυαλό, ούτε λογική. Ο χαρακτήρας όμως και η προσωπικότητα ενός ατόμου μπορεί να έχει καρδιά. Και εδώ δεν έχει να κάνει με εμπειρία ή όχι. Εδώ έχει να κάνει η όλη ιστορία με την πτυχή κάθε ψυχής. Ο επιμένων νικά και ο ηττημένος παρατά εύκολα, ή ξέρει πότε φεύγει-μένει. Και εδώ επιστρέφουμε στο αρχικό μας νόημα. Μαθαίνουμε να ζούμε προσαρμόζοντας τις συνθήκες που έχουμε μπροστά μας. Δινόμαστε, ζούμε, αισθανόμαστε όπως έχουμε να κάνουμε , με τι άνθρωπο έχουμε να κάνουμε, σε ποια κατάσταση. Να πέσουμε θύματα ναι, να μάθουμε όμως να θέτουμε τον χαρακτήρα μας αν θέλουμε να είμαστε παραπάνω αρεστοί και αναντικατάστατοι.
Η ζωή είναι μικρή λένε πολλοί, και εδώ θα συμφωνήσω. Ποιός σύμβουλος είμαι εγώ ή ο καθένας να πει , να συμβουλεύσει, να ορίσει το καλό και το κακό του καθένα στην τελική; Όμως θυμηθείτε, ουδείς αναντικατάστατος. Μη προσπαθείτε να φτιάξετε στο μυαλό σας τον ιδανικό χαρακτήρα που θα σας ταίριαζε. Μη προσπαθείτε να τον αλλάξετε, ή να τον παρουσιάζετε ως το τέλειο που δε θέλετε να το χάσετε. Θέλουμε όλοι μας να ζούμε , να βρούμε μια τυχαία όμορφη ιστορία και να την κάνουμε δικιά μας. Αφήστε τη να συμβεί. Αφήστε τον/την να γνωριστείτε. Δε γνωρίζετε πώς είναι, η ποιά είναι η ποιός θα είναι, και δεν έχετε ιδέα το ταιριαστό σας. Ας έρθει λοιπόν , γιατί ποτέ δε ξέρεις. Κάτι που ποτέ δεν είχες σκεφτεί, κάτι που θα σε αλλάξει, θα σε επηρεάσει, κάτι που ποτέ σου δεν είχες φανταστεί θα έρθει μπροστά σου. Αν είναι να δοθείς σώμα και ψυχή, ας γίνει στην ώρα που θα βγει από μόνο του, δίχως σκέψεις, δίχως αμφιβολίες, υπερβολές, δίχως αναγκαίες αντικαταστάσεις.
