Ευχή και κατάρα, λοιπόν, να διαθέτεις ένα ανοιχτό μυαλό και πνεύμα με ακόρεστη δίψα. Ήδη θα το θυμάσαι από μικρός, που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές σου το έλεγαν στο σχολείο. Συνήθιζες να ακούς ότι θα έρθεις αντιμέτωπος με σπουδαία πράγματα στο διάβα της ζωής σου, ότι είσαι πολύ έξυπνος και μπορείς να κάνεις πράξη όποια αλλόκοτη ιδέα και αν σου έρθει στο μυαλό.
Η φαντασία σου, η ευφράδεια λόγου σου και η δίψα σου για τα βιβλία (πιθανώς) , η κάθε άλλη πηγή γνώσεων που επέλεγες, έκαναν τους γονείς σου διαρκώς περήφανους. Ωστόσο και εσύ, μεγαλώνοντας, απέκτησες μία αξιοθαύμαστη κριτική σκέψη. Πράγμα σπάνιο, σε μία εποχή σαθρότητας και διαφθοράς των ιδεών, για το οποίο αν μη τι άλλο, ήσουν ιδιαίτερα περήφανος ο ίδιος.
Εκεί κάπου στην εφηβεία, ένιωσες τι εστί πραγματικά αυτή η εξυπνάδα, τόσο για σένα, όσο και για τους γύρω σου. Η ανάγκη σου να ταιριάξεις με τους άλλους ήταν επιτακτική. Θα μπορούσε να θεωρηθεί παραλλήλως όμοια με την ανάγκη σου να αντιτάσσεσαι και την επιθυμία σου να αλλάξεις τον κόσμο.
Μισούσες την αδράνεια και την μοιραία παθητικότητα των γύρω σου. Ένιωθες μόνος στον αγώνα για τη πραγμάτωση αυτής της τεράστιας αλλαγής που ονειρευόσουν να δεις.
Πέρασε καιρός μέχρι κάποιος να σε καταλάβει. Μέχρι τότε ήσουν ο τρελός ιδεαλιστής που ήλπιζε πως οι κοινωνίες θα εξαλείψουν κάθε ίχνος ευνοιοκρατίας και νεποτισμού. Σε μερίδες ανθρώπων που εκσυγχρονίζονται και σε ιδέες που υλοποιούνται.
Μετά από μία συνεχή προσπάθεια να ενοποιηθείς ακολουθεί και ένας πιθανός συμβιβασμός
Αμέσως μετά από την υπέρογκη προσπάθεια σου, συνειδητοποίησες ότι οι συζητήσεις με τον εαυτό σου, αυτή η εμμονή για κάθε τι καινούριο και το ταξίδι σου με συνοδοιπόρο το εγώ σου στα άδυτα μίας τέτοιας κοινωνίας, έτειναν να σε απογοητεύουν όλο και περισσότερο.
Συνεκδοχικά, ό,τι περνάει από το μυαλό σου είναι πολυπλοκότερο από όσο πίστευες ότι θα είναι
Οι σκέψεις σου, προϊόν των γνώσεων σου και οι ιδέες σου για τη ζωή, ήταν ένα τρένο χωρίς σταθμό. Ένα τρένο που έτρεχε, δεν κατέληγε ποτέ κάπου και αναμφίβολα σε ταλαιπωρούσε με τη ταχύτητα και το φορτίο που κουβαλούσε.
Εσύ ωστόσο, ως αξιόλογος οδηγός ένιωθες αφενός τιμή ίσως, που βρισκόσουν σε αυτή τη θέση, αλλά ένα αίσθημα ευθύνης και ανασφάλειας αφετέρου, που δεν είχες τον έλεγχο να σταματήσεις.
Κάπου εκεί, έκανες κομμάτι σου μία αντίληψη, που ήθελε την ιδιαίτερη προσωπικότητα σου, να αδυνατεί να μπει σε καλούπι.
Αργότερα ήρθε και η εν λόγω ωριμότητα και κατάλαβες πως τίποτα δεν είναι ιδανικό. Εσύ ήσουν τελικά το αντικείμενο προσαρμογής σε αυτή τη βάση δεδομένων και όχι το αντίθετο.
Τότε, αναγκάστηκες να διαλύσεις τα συμπλέγματα που είχε δημιουργήσει η έξυπνη φύση σου. Έκανες τη γνώση σου περισσότερο χρησιμοθηρική και λιγότερο παραγωγική.
«Η τέχνη» του να δέχεσαι κάθε εξωτερικό γεγονός χωρίς αντίδραση
Εκκολάφθηκες σε ένα περιβάλλον πολύ διαφορετικό από ότι φανταζόσουν, με συνήθειες που εγκολπώνονταν ολοένα και περισσότερο στο άτομο σου. Οι συνήθειες αυτές, αφορούσαν πλέον κάποιον, που δεν είχε χρόνο για τίποτα από όσα θα τον κρατούσαν επί της ουσίας ζωντανό.
Το μυαλό σου ήταν προγραμματισμένο να δουλεύει αδιάλειπτα για τη κατοχύρωση πραγμάτων. Λίγες ήταν οι φορές όμως, που διέθετε αποθέματα ενέργειας ώστε να παλέψει και να κατοχυρώσει πράγματα κάπως πιο σημαντικά.
Η λήθη υπεισερχόταν, για όλα όσα κάποτε ήταν κομμάτι σου. Το κυνήγι της απόλυτης, προσωπικής σου ευτυχίας ή η ανάγκη να γίνεις η αλλαγή που στωικά περίμενες να δεις στον κόσμο, ήταν όνειρα που στέκονταν ξεχασμένα πίσω από τη ζώνη άνεσης σου και έπιανες συχνά τον εαυτό σου να δειλιάζει να τα πλησιάσει.
Υστερόγραφο, λοιπόν, προς την επαναστάτρια έφηβη που υπήρξα και σε κάθε πλάσμα εκεί έξω που βασανίζεται από σκέψεις. Ο κόσμος έχει ανάγκη τέτοιους ανθρώπους. Για μία αλλαγή, που ίσως δεν έρθει ποτέ, μα αξίζει να παλέψεις μόνο για την ιδέα.
Ρομαντικά μεν, απαραίτητα δε, μπορεί ένα ζεστό αυγουστιάτικο πρωί να ξυπνήσεις, και ο κόσμος να είναι ολότελα ιδανικός, όσο τα μυαλά που τον ονειρεύτηκαν έτσι. Ο Χέμινγουεϊ είχε πει κάποτε πως η ευτυχία σε έξυπνους ανθρώπους είναι το σπανιότερο πράγμα και επιβεβαιώνεται διαρκώς.
Είναι κατάρα μα και ευχή, να σκέφτεσαι έτσι, έναντι σε εκμετάλλευση και χειραγώγηση, μεταξύ ανθρώπινης αμάθειας και απάθειας.
Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως τα πράγματα είναι δυσκολότερα από όσο νομίζουμε ότι είναι. Μα αν θέλουμε να είμαστε ρομαντικοί, κρατώντας τη φλόγα της ελπίδας μας διακαώς αναμμένη, θα πρέπει επίσης να γνωρίζουμε, πως κανένας συμβιβασμός δεν θα μας «αγαπήσει» αρκετά και κάθε όνειρο που κάναμε, ίσως κάποια μέρα μας ονειρευτεί και αυτό.
https://www.youtube.com/watch?v=qT6XCvDUUsU
