Τις τελευταίες μέρες κάτι μου συμβαίνει. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά ούτε και να το περιγράψω. Υπάρχει ένα κενό μέσα μου που μου δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα. Βαρεμάρα, θλίψη, μια γενικότερη στεναχώρια, η οποία δεν μπορώ να καταλάβω από που πηγάζει. Και όταν με ρωτάνε τι μου συμβαίνει δεν έχω κάτι να τους πω γιατί τίποτα δεν έχει συμβεί. Απλά δεν έχω όρεξη.
Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν αυτό το συναίσθημα είναι κάτι κοινό ή αν απλά το νιώθω μόνο εγώ. Και αν τελικά είναι όντως κοινό, μήπως αυτή η ανορεξία κρύβει κάτι πιο βαθύ; Και αν ναι τι είναι αυτό; Και πως το ανακαλύπτεις;
Για αυτή την ελαφριά δυστυχία μου κατηγορώ έντονα την φάση της ζωής στην οποία βρίσκομαι τώρα, η οποία με εμποδίζει από το να πραγματοποιήσω όλα αυτά που θέλω. Αναρωτιέμαι, όμως, αν είναι πράγματι αυτή η αιτία ή αν απλά δικαιολογώ καταστάσεις, χωρίς να σκοπεύω πραγματικά να βρω την αιτία. Άλλωστε, κάτι τέτοιο απαιτεί μια ψυχική δύναμη, που ούτε ξέρω αν διαθέτω αλλά ούτε και αν θέλω να την εξαντλήσω.
Βέβαια, η μεγαλύτερη μου ενόχληση είναι το γεγονός πως νιώθω τύψεις για όλο αυτό. Μα πώς γίνεται κάποια σαν εμένα, στην ηλικία μου, που έχει όοολη την ζωή μπροστά της να μην έχει όρεξη και απλά να βαριέται; Αυτό είναι ανήκουστο! Αν και δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει τελικά όλο αυτό παρόλο που οι δικοί μου γονείς κάνουν υπέρμετρες προσπάθειες για να μου το υπενθυμίζουν σχεδόν καθημερινά.
Όποια και να είναι όμως η αιτία, το πρόβλημα παραμένει εκεί, άλυτο και θεόρατο.
Έχω κάπως καταλήξει στο συμπέρασμα πως είναι το χαρακτηριστικό της νέας γενιάς. Όμως και πάλι αισθάνομαι πως ίσως απλώς προσπαθώ να βρω δικαιολογίες. Αλλά πώς μπορείς να μην αισθάνεσαι κενή ή ανόρεχτη, όταν οι ενέργειες που κάνεις για να εδραιωθείς καταλήγουν άπατες; Όταν φυσικά χρησιμοποιώ την λέξη εδραιωθώ, εννοώ να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου, να ανεξαρτητοποιηθώ και τέλος πάντων να καταφέρω να κάνω τα επαγγελματικά μου όνειρα, και όχι μόνο, πραγματικότητα.
Ας μην γελιόμαστε, το μέλλον μοιάζει θολό. Η αίσθηση, πως ότι και αν κάνουμε, δεν θα μας αποφέρει σταθερότητα και η έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής είναι μια τρομακτική σκέψη από μόνη της. Πώς μπορείς να μείνεις ανέγγιχτη σε αυτήν την κατάσταση, όταν τίποτα δεν φαντάζει ευοίωνο και για να καταφέρεις κάτι, μικρό ή μεγάλο, θέλει υπερπροσπάθεια χωρίς το αποτέλεσμα να είναι πάντοτε ανάλογο; Η σκληρή δουλειά δεν είναι σιγουριά και η προσπάθεια δεν εγγυάται απολύτως τίποτα.
Όλοι αυτοί είναι αρκετοί λόγοι για να νιώσει κάποιος μελαγχολικός και να πει «απλά δεν έχω όρεξη». Τώρα όμως τι; Αυτό ήταν; Από εδώ και πέρα όλα θα είναι τρομερά και άσχημα; Και αν είναι έτσι, γιατί καν να προσπαθείς για το κάτι παραπάνω; Φυσικά και δεν είναι όλα στραβά και χάλια. Σιγά σιγά όλα θα μπουν σε μια σειρά για αυτό είμαι σίγουρη. Το έχει αποδείξει αυτό η ζωή με κάθε τρόπο. Θέλει μόνο λίγη υπομονή.
Αλλά επίσης γνωρίζω πως για να φτάσεις στην κορυφή που θέλεις δεν θα είναι μια εύκολη διαδρομή στρωμένη με ροδοπέταλα και δάφνες. Αντίθετα θα είναι ένας δρόμος με σκαμπανεβάσματα, πολλές αδικίες και ακόμα πιο πολλές καθυστερήσεις. Χρειάζεται να έχεις γερά νεύρα και ακόμα πιο γερό στομάχι.
Για αυτό όλοι όσοι είστε σε παρόμοια κατάσταση με εμένα, ακόμα και αν δεν έχετε κανέναν άλλον για να σας καταλάβει, έχετε εμένα. Γιατί εγώ μπορώ να καταλάβω τις ανησυχίες σας ακριβώς γιατί έχω τις ίδιες με εσάς. Γιατί όλα αυτά που νιώθουμε είναι δικαιολογημένα, απόρροια ενός μέλλοντος που μας το στέρησαν από ευκαιρίες. Μια γενιά που έχει μάθει να ζει στο «μεταξύ» — όχι στην φτώχεια, αλλά ούτε και στην σταθερότητα.
Δεν είναι εύκολο να σταθείς σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει τους κανόνες. Ίσως αν επιτέλους κάνουμε το πρώτο βήμα και παραδεχτούμε το πως νιώθουμε χωρίς ντροπή, τότε το να νιώθεις ανόρεχτη να μην ακούγεται τόσο τρομερό. Ίσως αν παραδεχτούμε πως όλοι έχουμε νιώσει αυτό το συναίσθημα κάποια στιγμή στην ζωή μας, τότε δεν θα έχουμε την ανάγκη να το κρύβουμε και να το αφήνουμε να μας τρώει εσωτερικά. Αυτή η συλλογικότητα είναι ίσως αυτό που μας λείπει . Να νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό και πως, αν το χρειαστούμε πραγματικά, θα βρούμε το κατάλληλο στήριγμα.
Στην τελική, απλά δεν έχουμε όρεξη.
