Η ατομική ευθύνη (έννοια που ακούγεται αρκετά το τελευταίο διάστημα ) είναι υποχρέωση απαραίτητη για όποιον επιθυμεί να ξεκινήσει το ταξίδι της βαθιάς αυτοβελτίωσης . Και αυτό γιατί ίσως να διαμορφώνουμε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τις ζωές μας από ότι θα θέλαμε να πιστεύουμε. Πολλοί από εμάς έχουν μεγαλώσει καλλιεργώντας την αντίληψη πως είμαστε θύματα των περιστάσεων, τραγικές φιγούρες της ζωής μας . Κάποιος άλλος κινεί τα νήματα για εμάς και το μόνο που μας μένει είναι να προσευχηθούμε για έλεος και ευγενική διαχείριση. Το να αποδίδουμε τις αποτυχίες μας σε εξωτερικούς παράγοντες όπως είναι η μοίρα ,το κακό μάτι και ο θεός είναι πολύ βολικό εκ πρώτης όψεως . Μας κάνει να αισθανόμαστε άνετα με το γεγονός ότι δεν προσπαθούμε όσο πρέπει και διώχνει την πίεση από πάνω μας να αισθανθούμε τον πόνο της αποτυχίας.
Γιατί όμως η αναγνώριση της ατομικής ευθύνης συνεισφέρει στην προσωπική άνθηση ;
Έχουμε τον έλεγχο των επιλογών και της ζωής μας. Η ατομική ευθύνη μας ωθεί να μετακινήσουμε τον εαυτό μας από τη θέση του πιονιού στην θέση του σκακιστή. Αυτή η διαπίστωση μας βοηθά να αποβάλουμε τη μοιρολατρική στάση ζωής που συχνά προωθεί η κοινωνία και παύουμε να ζούμε με τον φόβο μιας ενδεχόμενης τιμωρίας. Είμαστε υπόλογοι των λαθών μας και όσο τρομακτικό και αν είναι αυτό προσφέρει και μια παρηγοριά. Μπορούμε να ”προβλέψουμε” ότι τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται σκούρα και γιατί όχι και να το προλάβουμε. Ταυτόχρονα , η σκέψη ότι η προσπάθεια αξίζει μας ενθαρρύνει ακόμα περισσότερο να είμαστε πιο κινητοποιημένοι και παραγωγικοί. Προκαλούμε όλο και περισσότερο τα όριά μας και επιτρέπουμε στο μυαλό μας να φύγει από τα ασφαλή μονοπάτια της ”καλής ζωής ” γιατί ακόμα και αν σφάλουμε έχουμε εμείς την ευθύνη.
Στην πραγματικότητα πολλές από τις καταστάσεις που θεωρούμε τυχαίες έχουν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ατομικής ευθύνης μέσα τους.
Όταν κάποιος επιθυμεί την βαθιά και πραγματική αλλαγή οφείλει να το αναγνωρίζει. Γιατί πως θα αλλάξουμε αν συνεχίσουμε να πιστεύουμε πως δεν έχουμε την δυνατότητα επιλογής ; Αν όλες οι αποτυχίες μας ήταν ”τυχαίες” τότε θα ήμασταν παγιδευμένοι σε ένα προσχεδιασμένο παιχνίδι το οποίο δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ακολουθήσουμε. Το πρώτο βήμα προς την αλλαγή είναι η αποδοχή και η συμφιλίωση με την φύση μας που μας οδηγεί συχνά σε λάθη. Δεν είμαστε ιδανικοί και μαθαίνουμε εμπειρικά οπότε η αποτυχίες είναι και αυτές στο πρόγραμμα. Σε αυτό το σημείο καταλαβαίνουμε όμως ότι με το πέρασμα του χρόνου μπορούμε να σταματήσουμε να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη .Στην συνέχεια επανεξετάζοντας πολλές από τις αξίες που έχουμε ως οδηγό παρατηρούμε πως πολλά από τα εμπόδια και τα δεσμά που μας κρατούσαν πίσω δεν ήταν ποτέ υπαρκτά .
Κατά πόσο ατομική είναι όμως η ατομική μας ευθύνη ; Εφόσον υπάρχουν νόμοι και κανόνες που οριοθετούν ένα συγκεκριμένο πλαίσιο έχουμε πράγματι ελεύθερη βούληση ; Η πίστη σε μια τέτοια αντίληψη ενέχει τον κίνδυνο του εφησυχασμού. Ναι κινούμαστε εντός συγκεκριμένων ορίων όμως ο χώρος που μας απομένει είναι αρκετός για μεγάλο αριθμό κινήσεων. Ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες έχουμε τον έλεγχο. Όντως υπάρχουν συμφέροντα και επιτηδευμένα εμπόδια όμως αυτό δεν χρειάζεται να αποτελέσει δικαιολογία για παραίτηση. Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον είναι το ότι θυμόμαστε την ύπαρξη ατομικής ευθύνης όποτε μας ευνοεί , δηλαδή στις επιτυχίες. Ενώ θεωρούμε πως οι αποτυχίες δεν οφείλονται στην δική μας κακή κρίση. Το να παίρνεις την ευθύνη του εαυτού σου ανεξάρτητα των συνθηκών δεν είναι εύκολο , είναι όμως αναπόφευκτο αν επιθυμείς να μάθεις πραγματικά ποιος είσαι.
