Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ… Για κάποιο από όλα τα κακά αυτού του κόσμου ξαγρυπνούσα. Και ξαφνικά θυμήθηκα μια φράση που μου είχε πει παλιότερα μια φίλη μου. «Μη στεναχωριέσαι τόσο πολύ για όλα αυτά, δεν είναι δικά σου προβλήματα, δεν μπορείς όλα να τα κουβαλάς εσύ στις πλάτες σου» . Εεε λοιπόν όχι! Εγώ διαβάζω Καζαντζάκη από τα 13 και εκείνος με έμαθε «Να αγαπάς την ευθύνη να λες μπορώ ε γώ μόνος μου μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω.»
Όλα αυτά στριφογύρισαν στο μυαλό μου και μετά άρχισαν να γίνονται λέξεις ,απάντηση. Σηκώθηκα λοιπόν και έγραψα αυτά που σκεφτόμουν έτσι για να μην τα χάσω, για να μη ξεχάσω αυτό το ξέσπασμα κατά του μίσους ΠΟΤΕ.
«Για μια στιγμούλα μόνο θέλω να κλάψω ,να συγκινηθώ και να θρηνήσω όπως πρέπει για όλα τα κακά αυτού του κόσμου, για όλους τους ανθρώπους που υποφέρουν από αρρώστιες, ή από άλλους ανθρώπους. Πέρα από την αισιοδοξία και τη χαρά υπάρχει ένα κομμάτι μου που το πληγώνει και το θλίβει η κακία της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί όσο δυνατή όσο ευχάριστη και όσο αισιόδοξη κι αν είμαι δεν παύω να βλέπω τον πόνο τη δυστυχία χωρίς πέπλα και τίτλους. Ο πόνος είναι πόνος, ο φόνος φόνος , ο θάνατος θάνατος και το μίσος μίσος… με ταμπέλες, δικαιολογίες και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο όλα αυτά δεν αλλάζουν… Είναι γραμμένα. Και επειδή δεν ξέρω αν θα πάρουμε ποτέ πραγματική απόφαση να αλλάξουμε τα πράγματα, ίσως να είναι γραμμένα για πολύ καιρό…Ίσως και για πάντα. Είναι πολύ καταθλιπτικό όλο και το ξέρω αλλά ίσως πρέπει να αφήσουμε για λίγο ό,τι κάνουμε και να θρηνήσουμε για δύο λεπτά για αυτούς που πεθαίνουν σε πολέμους ,για όσους κρίνονται από την εξωτερική τους εμφάνιση, για αυτούς που τους σκοτώνει ανθρώπινο χέρι χάριν εκδίκησης, ή κατά λάθος.
Μέσα σε αυτό το δίλεπτο ας θρηνήσουμε και λίγο για τους θύτες… αυτοί έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα και πηγάζει όλο από μέσα τους . Ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει στη Συρία , στο Ιράν ,στην Κορέα , στα Σκόπια, στην Τουρκία, στην Κύπρο σε όλον τον κόσμο. Κι αφού τόσο καλά σκεφτόμαστε και δρούμε ως φυλές και ως έθνη γιατί δε σκεφτόμαστε και δε δρούμε ποτέ ως μια ανώτερη φυλή; Η ανθρώπινη… Αυτό είμαστε άλλωστε, άνθρωποι και τίποτα λιγότερο ή περισσότερο… Μα πως γίνεται να μισείς έναν άνθρωπο; Έναν που είναι σαν εσένα. Πως γίνεται να τον μισείς και να μη μισείς κι εσένα; Πως γίνεται να θες να του κάνεις κακό; Πως γίνεται να μπορείς να του κάνεις κακό; Πως γίνεται να το θεωρείς κατώτερό σου; Κάποιον που σου μοιάζει τόσο. Κάποιον που διαφέρει όσο χρειάζεται από σένα. Πραγματικά, ώρες ώρες σκέφτομαι ότι αν αντί να ασχολούμασταν με το πώς θα βγάλουμε το μάτι του άλλου ασχολούμασταν λίγο με το να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και τις σχέσεις μεταξύ μας, θα είχαμε έναν κόσμο καλύτερο για όλους μας.
Τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου στις φυλές. Λες και αν κερδίσουμε αυτές τις μάχες μεταξύ μας θα κερδίσουμε ποτέ στ’ αλήθεια τη ζωή. Σα να νομίζουμε ότι εμείς θα μείνουμε αθάνατοι αν κυριαρχήσουμε σε όλους τους άλλους. Καμία φυσική καταστροφή δε με φρικάρει περισσότερο από το κακό που μπορεί να προσκαλέσει ένας άνθρωπος σε έναν άλλο. Το να στραφεί ένας άνθρωπος ενάντια σε έναν άλλο εμένα μου φαίνεται τόσο αδιανόητο όσο καμία φωτιά, ή πλημμύρα. Με τον σεισμό δεν μπορώ να τα βάλω…δεν έχει συνείδηση. Και είμαι πολύ μικρή για να αποδεχτώ ότι ούτε οι άνθρωποι έχουν…»
Καλό βράδυ αγαπημένοι μου, εύχομαι να μπήκατε σε κάποιες σκέψεις όπως και ‘γω χτες το βράδυ…
