Σπίτι. Ζεστασιά. Ασφάλεια. Ήρεμη ευτυχία. Γαλήνη. Και αγάπη. Πολύ πολύ αγάπη. Η ερώτηση είναι απλή κι εγώ θα σου απαντήσω εξίσου απλά, εξ αρχής. Είναι το “σπίτι” συναίσθημα ή μέρος; Νομίζω βέβαια πως γνωρίζεις την απάντηση πριν καν στην πω. Το σπίτι είναι συναίσθημα, είναι σαν εκείνη τη ζεστή κουβερτούλα που αγαπάς λίγο παραπάνω και τυλίγει θερμά το κορμί σου. Το συναίσθημα ωστόσο αυτό τυλίγει ζεστά την ψυχή σου. Δεν έχει να κάνει με κανένα μέρος, με τέσσερις τοίχους ή με το ξεκίνημα σου, που όπως στους περισσότερους από εμάς άρχισε από το πατρικό σου.
Το “σπίτι” είναι συναίσθημα, λοιπόν. Με την πάροδο του χρόνου προσπάθησα να καταλάβω αυτό το συναίσθημα λίγο καλύτερα. Είναι πολλά τα “πράγματα” τα οποία συμβάλουν σε αυτή τη ζεστή, ανακουφιστική αίσθηση του σπιτιού. Από ένα πρόσωπο μέχρι μια στιγμή ή μια εμπειρία, δυστυχώς το πραγματικό συναίσθημα του σπιτιού δεν θα εμφανιστεί πολλές φορές στη ζωή μας, μα όταν το κάνει θα ρίξει μπόλικο φως στην ψυχή μας και θα μας σηματοδοτίσει για πάντα αναπολώντας ανθρώπους και στιγμές κάνοντας μας να νιώθουμε αυτό που λέμε “άστεγοι”.
Κάποιες μέρες μας βαραίνουν με περισσότερους τρόπους απ’όσους θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Αναζητούμε τρόπους για να επιστρέψουμε σπίτι, αναζητούμε το συναίσθημα αυτό, αναζητούμε απεγνωσμένα φως. Πίσω από το συναίσθημα του σπιτιού κρύβεται ασφάλεια, σκέψη, φροντίδα, προσπάθεια, φιλοξενία, η αίσθηση πως ανήκεις κάπου όπου ελεύθερα μπορείς να είσαι ο εαυτός σου ρίχνοντας κάθε άμυνα και “φύλαξη” σου. Το συναίσθημα του σπιτιού σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, ευάλωτος, αυθεντικός, σταθερός. Γυρνώντας σπίτι “βγαίνεις από την πρίζα” μα συνάμα ξανά γεμίζεις, βιώνεις βαθιά την αίσθηση της ξεκούρασης και είναι σαν να κάνεις το δικό σου “reset”.
Σπίτι ίσον μέρος; Αμφιβάλλω. Δεν νομίζω πως ορίζει εξ ολοκλήρου το τι πάει να πει σπίτι. Χωρίς αμφιβολία, έχουμε πολλούς ορισμούς για το σημαίνει “σπίτι” για τον καθένα μας. Η αίσθηση του σπιτιού μπορεί σίγουρα να εκδηλωθεί με πολλούς τρόπους μιας και εμείς οι άνθρωποι από τη φύση μας λαχταρούμε την αίσθηση του ανήκειν, κάπου… κάπως. Το σπίτι είναι κάτι που βεβαιώνει την ύπαρξή μας σε αυτόν τον κόσμο και είναι αυτό για το οποίο ζούμε. Μπορεί να είναι το οτιδήποτε, μπορεί να είναι ένα πρόσωπο, ένας συγγενής, ένας φίλος, ένα κατοικίδιο, ένα τραγούδι πάντοτε ανεξάρτητα από το πού μένετε, το πού προέρχεστε ή το πού πάτε στη ζωή.
Κι αν σπίτι πάλι είναι μέρος τότε έρχομαι ξανά να αντιπαραθέσω πως οι άνθρωποι κάνουν το μέρος. Άρα; Και πάλι στην ουσία το σπίτι δεν είναι εξ ολοκλήρου αυτό. Τις περισσότερες φορές το πιο “σωστό” μέρος που έχουμε βρεθεί είναι πρόσωπο ή ένα συναίσθημα. Για εμένα αυτό πάει να πει σπίτι. Όπως επίσης σπίτι για εμένα… είναι το συναίσθημα μιας οικείας σφιχτής αγκαλιάς, μια φωνή γεμάτη από καθησύχαση, μια μυρωδιά η οποία πλέον “κατοικεί” στο δέρμα σου. Το συναίσθημα του σπιτιού έχει κρυφτεί πίσω από στιγμές όπου ο χρόνος ήθελα να παγώσει, όπου ο ήχος του έξω κόσμου είχε μπλοκάρει και μπορούσα να αναπνεύσω ξανά μετά από όλη την ένταση της ημέρας. Εκεί όπου έπεσε τόσο φως μέσα μου κάνοντας με να είμαι εκατό τις εκατό με ασφάλεια ο εαυτός μου, να δείξω κάθε ανασφάλεια, κάθε ευαισθησία και κάθε ευαλωτότητα μου. Άνθρωποι που έχουν το συναίσθημα του σπιτιού και θέλουμε να γυρνάμε σε αυτούς ξανά και ξανά, όπως και στιγμές τις οποίες αναπολούμε ξανά και ξανά. Που ανήκεις; Ποιος είναι σπίτι για εσένα;
