Να τη πάλι εκείνη η φωνή. Δεν σταματάει… να σε ρίχνει, να σε κομπλάρει, να σε αγχώνει, να σε οδηγεί σε ένα ασταμάτητο overthinking, να σου δημιουργεί ανασφάλειες, να σε κάνει ακόμη και να αμφιβάλλεις αν αξίζεις ή όχι. Δεν σταματάει. Και εσύ πονάς, στο στέρνο, στην κοιλιά, στο κεφάλι και αγχώνεσαι. Και ίσως κλαις. Και ίσως δεν αντέχεις κι άλλο. Δεν μπορεί όμως να νικήσει, εσύ έχεις τον έλεγχο του εαυτού σου και μόνο. Δείξε αντίσταση. Αγκάλιασε τον εαυτό σου και πάρε μια ανάσα. Εκείνη τη στιγμή μη χάσεις τον εαυτό σου…
Σκέψου καθαρά. Έχεις βρεθεί ξανά σε αυτή στη θέση και στο τέλος βγήκες νικητής εσύ μιας και η φωνή αυτή δεν είχε δίκιο. Ποτέ δεν έχει. Επειδή δεν έχει ένταση, δεν έχει δύναμη, είναι σιγανή, είναι ανίκανη… ενώ εσύ είσαι τόσο ικανός. Όλα είναι θεωρήσεις, τίποτα δεν ισχύει, όλα είναι απομεινάρια των τραυμάτων σου, τίποτε δεν είναι αληθινό. Μη ξεχνάς το γεγονός πως κατάφερες να επιβιώσεις παρά πολλά για να φτάσεις εδώ που είσαι σήμερα. Ξεπέρασες τη θλίψη, τα τραύματα, τις ραγισμένες καρδιές, την απόγνωση, διάφορες φάσεις της ζωής σου. Έφτασες εδώ και μπορείς να φτάσεις ακόμη παρά πέρα, πολύ πιο μακριά απ’ όσο πιστεύεις. «Όλα θα πάνε καλά» το λέω σε εσένα για να μη το ξεχνάς μα και για να το υπενθυμίζεις στον εαυτό σου στα δύσκολα. Το γράφω και για εμένα, για όλα όσα ακολουθήσουν. Μη χάσεις τον εαυτό σου, λοιπόν.
Ένα από τα αγαπημένα μου quotes λέει, “για να θεραπευτείς πρέπει να φτάσεις στη ρίζα της πληγής και να τη φιλήσεις ως επάνω”. Αναγνώρισε ό,τι νιώθεις μα μην το αφήσεις να σε καταβάλει, άφησε το να σε περάσει ολοσχερώς για να μην επιστρέψει – αξίζει ξανά και ξανά το ίδιο αποτέλεσμα; Αξίζει να χάσεις τον εαυτό σου; Υπάρχουν διάφορες στιγμές τις οποίες αναρωτιέσαι ποιος πραγματικά είσαι, σκέφτεσαι τα λάθη σου κι ίσως διάφορα άλλα τα οποία πήγαν στραβά, πιθανώς πολλές καταστάσεις τις οποίες δεν διαχειρίστηκες σωστά, νιώθεις ένα χάος μες το μυαλό σου κι ένα εξίσου μπερδεμένο συναίσθημα βαθιά μες τη ψυχή σου. Ίσως και κάτι σαν μούδιασμα. Είσαι στην τσίτα και δεν ξέρεις το γιατί, ή από την άλλη, αδυνατείς να ορίσεις το γιατί. Αισθάνεσαι λες και απλώς πέφτεις, πέφτεις, πέφτεις… δίχως να έχεις κάποιον να σε πιάσει, δίχως να έχεις κι εσύ μέσα σου τη δύναμη να προσπαθήσεις για να γραπωθείς από κάπου. Έχεις όμως, έχεις εσένα και πίστεψε με εφόσον τα κατάφερες μια φορά, μπορείς ξανά, γραπώσου από εσένα, αγάπησε τα τραύματα σου και μην αφήσεις τη φωνή αυτή να νικήσει – ποτέ ξανά.
