Αγαπημένε μου κόσμε,
Σου γράφω αυτό το γράμμα για να συζητήσουμε τι πήγε λάθος με την κοινωνία μας, με αφορμή τα τελευταία γεγονότα. Φαντάζομαι θα έχεις ακούσει τα νέα που κυκλοφορούν τώρα τελευταία. Πολλοί ηθοποιοί, κυρίως γυναίκες, ξεκίνησαν να καταγγέλλουν διάφορους σκηνοθέτες και συναδέλφους του χώρου για ανάρμοστη συμπεριφορά. Εν ολίγοις ψυχολογική και σωματική βία, σεξουαλική παρενόχληση και η λίστα μεγαλώνει. Όλα ξεκίνησαν ύστερα από την καταγγελία γνωστής ολυμπιονίκη η οποία ανέφερε την δική της περίπτωση βιασμού. Από τότε πολλά έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην φόρα και ποιος ξέρει τι άλλο θα μαθευτεί. Ρωτάνε γιατί τώρα!; Αναρωτιούνται γιατί δεν ντρέπονται και τι έχουν να κερδίσουν. Υποστηρίζουν ότι όλα είναι για το φως τη δημοσιότητας, πως όλα είναι μια μόδα. Λίγη φήμη για να νιώσουν καλά με τους εαυτούς τους. Λένε ότι αυτές οι γυναίκες το ήθελαν ειδάλλως γιατί δεν μιλούσαν νωρίτερα!; Κάποιο λάκκο έχει η φάκα δεν εξηγείται αλλιώς. Εξάλλου όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ειδικά τον 21ο αιώνα δεν μένει κρυφό.
Παρόλα αυτά, θα σταθώ στην κοινωνία και τον πολιτισμό μας. Στην παιδεία και το κληροδότημα μας. Άνθρωποι ζηλόφθονοι με δίψα για εξουσία. Άνθρωποι που είναι θύματα της ίδιας τους της μοίρας. Μας δίδαξαν όσα ήξεραν και όμως έκαναν λάθος. Όχι σε όλα μα σε πολλά, μας διαχώρισαν και μας δίχασαν. Ξεκίνησαν δημιουργώντας μια πλατφόρμα, με ένα τρένο, μια διαδρομή και διαφορετικά βαγόνια. Στο ένα ο άντρας και στο άλλο η γυναίκα. Ένα βιβλίο οδηγιών μισοτελειωμένο και μια βαλίτσα με όνειρα κοινά. Μας έμαθαν ότι το τρένο δεν διαλύεται και όμως έκαναν λάθος. Μας έμαθαν ότι η διαδρομή είναι μια και όμως έκαναν λάθος. Μας έμαθαν ότι ο ένας εξυπηρετεί και ο άλλος εξυπηρετείτε και όμως έκαναν λάθος. Όχι! Δεν θα σου βρω λύση κόσμε μου. Θα σε κάνω να αμφιβάλλεις, θα σε κάνω να σκεφτείς τι μπορεί να πήγε λάθος. Γιατί όλα ξεκινάνε από την παιδεία και διατηρούνται με την μόρφωση. Αυτά που θα σου εξιστορήσω έχουν ως αφετηρία μια άλλη εποχή που ευτυχώς έχει αρχίσει να εκλείπει. Ωστόσο, πρέπει να στα πω για να αντιληφθείς που ζούσαμε και που θέλουμε να φτάσουμε. Κόσμε μου, μην είσαι ανυπόμονος και μην με κρίνεις γρήγορα. Δώσε μου χρόνο να σου πω όσα θέλω και θα δεις πως παρότι έχω αδυναμίες εξυπηρετώ τον άνθρωπο.
Αγαπημένε μου κόσμε, τι πάει λάθος με την κοινωνία μας; Γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι η γυναίκα δεν ήταν ποτέ στην ίδια μοίρα με τον άντρα; Η γυναίκα που στην αρχαία Ελλάδα, νεογνό ακόμα, το πρώτο πρόβλημα που αντιμετώπιζε ήταν να της επιτραπεί αν θα ζήσει η όχι. Η γυναίκα που ήταν δούλα, παλλακίδα, πόρνη ή που δεν της επιτρεπόταν να έχει λόγο ούτε να μιλάει πολύ. Η γυναίκα που πρέπει να είναι πάντα σεμνή, όμορφη και υγιής. Μητέρα, στήριγμα και μούσα. Η γυναίκα που περίμενε τον άντρα να γυρίσει από στο σπίτι και που η ίδια η κοινωνία της έμαθε, ότι ο στόχος της είναι να γίνει μια καλή νοικοκυρά, να παντρευτεί και να γίνει μάνα. Η γυναίκα που δεν κάνει να παραπονεθεί όταν ο άντρας της την απατάει, η γυναίκα που δεν πειράζει να φάει και καμία σφαλιάρα. Γκόμενα με τα όλα της, γιατί ο στόχος είναι να βρει ένα καλό παιδί να “βολευτεί”. Η κοινωνία στην οποία ο άντρας ήταν πάντα ο ιππότης, ο κατακτητής, ο πασσάς με το χαρέμι του, ο κουβαλητής και η κολώνα του σπιτιού. Η γυναίκα, κόσμε μου, είναι ένα δαιμόνιο. Κουτσομπόλα από τις λίγες. Ένα φύλο που του επιτράπηκε να ψηφίσει(στην Ελλάδα) πριν, περίπου, 70 χρόνια. Ξαφνικά ο τροχός της ρόδας άλλαξε και αυτό πλήγωσε πολλούς. Η γυναίκα αρχίζει να διεκδικεί τα δικαιώματα της. Αρχίζει να εξελίσσεται. Ξαφνικά έβγαλε γλώσσα. Πες μου κόσμε μου σε τι κοινωνία ζούσαμε; Επιτέλους σηκώσαμε το κεφάλι ψηλά. Επιτέλους αρχίζουμε να αναγνωριζόμαστε. Αυτό το επιτέλους όμως είναι που πρέπει να παλέψουμε να διατηρήσουμε. Και όμως, ο μεγαλύτερος επαναστάτης κατά της ανύψωσης της είναι ο ίδιος της ο εαυτός.
Κόσμε μου, έκατσα και σκέφτηκα ότι το βρίσκω λογικό από έναν άντρα να αμφιβάλλει για την αξιοπιστία μιας γυναίκας πάνω σε μια καταγγελία σωματικής και ψυχικής βίας. Αναρωτιέσαι αν φάσκω και αντιφάσκω; Κάποια στερεότυπα δύσκολα τα αποχωριζόμαστε. Αυτό που ξεκίνησε να με απασχολεί είναι γιατί οι γυναίκες μάχονται κατά του ίδιου τους του φύλου. Η πατριαρχία την έκανε την δουλειά κόσμε μου, της το αναγνωρίζω. Ο άντρας έμαθε ότι δεν κάνει να κλαίει και να δείχνει εύκολα τα συναισθήματα του. Έμαθε ότι δεν πειράζει να κερατώσει την γυναίκα του. Πώς δεν κάνει να δείχνει αδυναμία. Έμαθε να σέβεται κυρίως την μητέρα του αλλά όχι τις συντρόφους του. Έμαθε ότι όλες οι δουλειές του σπιτιού είναι υποχρεώσεις της γυναίκας. Και όμως, κόσμε μου, ο άντρας άρχισε να αλλάζει. Έμαθε ότι το κλάμα κάνει καλό, έμαθε να πλένει, να καθαρίζει και να μαγειρεύει. Πλέον έμαθε να εκτιμάει την γυναίκα. Αρχίζει να μαθαίνει ότι το γεγονός πως είναι άντρας δεν σημαίνει τίποτα. Γιατί πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Η νέα γενιά άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι στην πλατφόρμα που σου ανέφερα το τρένο δεν είναι έτοιμο. Το τρένο πρέπει να το κατασκευάσουμε όλοι μαζί με σεβασμό, αγάπη και χωρίς διχόνοιες.
Αναρωτιέσαι ακόμα γιατί τώρα; Σου αντιστρέφω την ερώτηση. Αν όχι τώρα τότε πότε; Δεν λέμε ότι όλα θα γίνουν την σωστή στιγμή!; Αν όχι τώρα που επιτέλους έχουμε φωνή, που επιτέλους μορφωνόμαστε, που επιτέλους υπάρχει μια τυπική ισότητα, τότε πότε; Τότε που θα ήταν όλοι τους δακτυλοδεικτούμενοι; Τότε που το ανέφεραν και όλοι έκαναν τα στραβά μάτια; Τότε που δεν υπήρχε το ίντερνετ για να διαδοθεί πιο γρήγορα η πληροφορία; Δεν τους συμφέρει κόσμε μου να μαθευτεί τίποτα. Τον τοξικό άνθρωπο που γαλούχησες κόσμε μου δεν τον βολεύει να βγουν τα άπλυτα του στην φόρα. Δεν είναι ένας ούτε μία. Είναι πολλοί. Μήπως κόσμε μου μας τα έμαθαν λάθος; Μήπως να ξεμάθουμε ότι μας δίδαξαν και να ξεκινήσουμε από την αρχή; Ίσως η παιδεία μας να θέλει αλλαγή!
Ξέρεις τι ζητάω κόσμε μου; Tον σεβασμό! Κανείς δεν είναι τέλειος. Με εσένα τα έχω βάλει κόσμε μου! Με τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις σου. Με εσένα και την εσφαλμένη παιδεία που θες να μας μεταλαμπαδεύσεις. Εσένα και όλα τα φερέφωνα, που τα λόγια που ξεστομίζουν υπηρετούν ένα άλλο είδος εποχής. Τρέμε κόσμε μου γιατί ο κόσμος ξύπνησε. Τρέμε κόσμε μου και ετοιμάσου να αλλάξεις γιατί το κεφάλαιο της φιλονικίας έκλεισε και η Πανδώρα ετοιμάζεται να κλείσει το κουτί της. Τρέμε αλλά μην φοβάσαι γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Με σεβασμό,
από έναν άνθρωπο
