Έπεσα στο κρεβάτι, μα για άλλη μια φορά, ήταν αδύνατον να κοιμηθώ. Τριγυρίζω στα σεντόνια, μα ο ύπνος, δε με παίρνει. Μου λείπει η αγκαλιά σου, το στέρνο σου, που κούρνιαζα πάνω του, σαν μωρό.
Τις πρώτες μέρες που έφυγες, τα πράγματα ήταν καλύτερα. Είχα το άρωμα σου, να μου κρατάει συντροφιά. Η αύρα σου έλειπε, μα η μυρωδιά σου, είχε αποτυπωθεί στα σεντόνια. Τρις μήνες μετά, δεν έχω τίποτα για να σε θυμάμαι. Λίγες φωτογραφίες και σκόρπιες αναμνήσεις, είναι το μόνο που έμεινε. Μόνο αυτά και την πανσέληνο.
«’Ο, τι και αν γίνει, να θυμάσαι πως πάντα θα γυρίζω» μου είχες πει κάποτε, θυμάσαι;
Εγώ κάθε βράδυ κοιμάμαι με αυτή την ανάμνηση και κάθε πρωί ανοίγω τα μάτια μου με την ελπίδα, να σε βρω δίπλα μου.
Πέρασαν άλλοι δυο μήνες, μα ακόμη, δε φάνηκες. Σήμερα πήγα στη δουλειά και ομολογώ πως η μέρα, μετά από πολύ καιρό, πέρασε γρήγορα. Ίσως να έχω συνηθίσει την απουσία σου, δε ξέρω που οφείλεται, πάντως για πρώτη φορά, νοιώθω καλά. Βγαίνω από το μετρό και ακούω το κινητό μου να χτυπά. Το ψάχνω στην τσάντα και το σηκώνω λίγο πριν κλείσει. Το όμορφο πρόσωπο σου εμφανίζεται στην οθόνη και επιτέλους, μπορώ να χαμογελάσω και εγώ.
«Υπομονή καρδιά μου, σε δύο εβδομάδες, θα σε κρατάω και πάλι αγκαλιά» ακούω την φωνή σου να λέει και η καρδιά μου πλημμυρίζει ροδοπέταλα.
Η πρώτη εβδομάδα πέρασε, μη μπορώντας να πιστέψω πως θα σε έχω ξανά κοντά μου. Τώρα, διανύουμε την δεύτερη και είμαι όλη την ημέρα στα μαγαζιά.
Γεμίζω το ψυγείο με όλα τα καλούδια που λατρεύεις να τρως. Προμηθεύομαι τα καλύτερα λουλούδια και στολίζω το σπίτι, καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Έμειναν δύο μέρες, αλλά μια πέτρα πλακώνει το στήθος μου.
Ξυπνάω απότομα και κοιτάω το ρολόι. Είναι 5:00 ακόμη, ούτε ο ήλιος δεν έχει ανατείλει. Δε μπορώ να κοιμηθώ ξανά. Φτιάχνω καφέ και κάθομαι στο σαλόνι. Ανοίγω την τηλεόραση να μου κάνει παρέα και λίγα λεπτά μετά, το καυτό υγρό πέφτει πάνω μου, ενώ η κούπα γίνεται χίλια κομμάτια.
Ναυάγιο σε εμπορικό πλοίο, με 30 νεκρούς και δύο τραυματίες, είπαν. Η καρδιά μου σφίχτηκε και τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν. Το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα, μα δε χρειαζόταν να το σηκώσω για να μάθω.
Το ήξερα, το ένοιωθα βαθιά μέσα μου. Το κορμί σου, δεν είχε χαθεί στα άγρια κύματα! Κάναμε όνειρα, σχεδιάζαμε το μέλλον. Όχι, δεν μπορεί να έπαθες κάτι. Δεν το επιτρέπω!
Από τη μέρα που μου ανακοίνωσες το ταξίδι, ένοιωσα τσιμπήματα στην καρδιά μου. Δεν ήταν σαν τις άλλες φορές! Αυτή την φορά έφυγες και ίσως, να μην γυρνούσες πίσω. Το ήξερα, το ένιωθα. Μια ερωτευμένη γυναίκα, πάντα διαισθάνεται το τέλος. Ένας άνθρωπος που αγαπά, πάντα νοιώθει την απώλεια! Εγώ όμως, δεν νοιώθω έτσι. Κάτι μέσα μου, μου λέει πως θα έρθεις. Ευτυχώς, έχω το φεγγάρι! Σήμερα έχει πανσέληνο και μου θυμίζει την ημέρα που μου μίλησες για να συναισθήματά σου. Κάτω από το ολόγιομο, πύρινο φεγγάρι, δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Αυτό, το ίδιο φεγγάρι, ακούει και σήμερα τα δικά μου λόγια. Την δική μου παράκληση να σε κρατήσει ζωντανό. Βλέπει τα δάκρυά μου και ακούει τις προσευχές που κάνω, για να είσαι καλά!
Έχουν περάσει δύο ακόμη μέρες, οι επιζώντες, θα φτάσουν στην χώρα μας, με την πτήση των 11:00. Είναι 9:00 και εγώ είμαι ήδη στο αεροδρόμιο. Φόρεσα τα καλά μου και σου πήρα και λουλούδια. Όλοι μου λεν πως αυτό που κάνω είναι τρέλα! Τα ονόματα αυτών που επέζησαν, δεν έχουν ανακοινωθεί, αλλά εγώ, ξέρω! Δεν θα με άφηνες ποτέ, έτσι μου είπες και το πιστεύω. Μου έδωσες όρους, κάτω από την πανσέληνο, αυτή, ποτέ δεν θα με πρόδιδε. Κάθε μέρα ζητούσα από το φεγγάρι να σου στέλνει τα φιλιά μου και να σε προσέχει. Είναι το μόνο που σε έβλεπε όσο εγώ ήμουν μακριά. Το μόνο που ξέρει την αλήθεια και είμαι σίγουρη, πως δεν θα άφηνε το κορμί σου να χαθεί τόσο άδικα.
Άνθρωποι περνάν γύρω μου. Βαλίτσες, χειραποσκευές, άλλοι γελάν, άλλοι λυπούνται. Εγώ εκεί, μαρμαρωμένη!Έχω αρχίσει να χάνω την ελπίδα μου, όταν το αεροσκάφος προσγειώνεται. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νοιώθω τα πόδια μου να με εγκαταλείπουν. Νιώθω το σώμα μου να βαραίνει και σωριάζομαι στο πάτωμα. Λίγη ώρα μετά, ανοίγω τα μάτια μου και νοιώθω μια ζεστασιά να με πλημμυρίζει. Δεν οφείλεται ότι είμαι σπίτι μου, ούτε ότι ξύπνησα στο κρεβάτι μας. Τρέχω στην κουζίνα και καταλαβαίνω το λόγο! Πέφτω στην αγκαλιά σου και αφήνω τα δάκρυά μου ελεύθερα. Επιτέλους, γύρισα εκεί που ανήκω, μέσα στην ζεστή σου αγκαλιά! Το άρωμά σου πλημμύρισε τα σωθικά μου και επιτέλους, ένα μεγάλο, αληθινό χαμόγελο, χαράσσεται στο πρόσωπό μου.
Περάσαν χρόνια πολλά και ακόμη δεν έχω ξεχάσει εκείνη την μέρα! Είμαστε αγκαλιά σε μια παραλία και κοιτάμε την πανσέληνο! Σε κρατάω σφιχτά, γιατί φοβάμαι. Ξέρω όμως, πως ο,τι και να γίνει, το φεγγάρι, θα μου θυμίζει πάντα τις όμορφες στιγμές μας. Το κοιτάζω και νοιώθω να μου χαμογελάει. Δεν ξέρω αν είναι σημάδι πως όλα θα πάνε καλά, αλλά είμαι σίγουρη, πως θα με προσέχει! Αυτό, προτείνω και σε όλους εσάς να κάνετε.
Πηγαίνετε σε μια ταράτσα, ή μια παραλία και με την συντροφιά του αγαπημένου σας ποτού, κοιτάξτε το φεγγάρι. Μην περιμένετε να σας μιλήσει, γιατί δεν θα το κάνει. Δεν θα μοιραστεί ποτέ μαζί σας τα μυστικά του. Θα ξέρει όμως, πως είστε εκεί κάτω και θα σας προσέχει.
Κλείσε τα μάτια και ευχήσου αυτό που ποθείς πραγματικά. Δεν ξέρω αν το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το κερδίζεις, όμως σίγουρα, η πανσέληνος, θα είναι ο φίλος που θα μπορείς πάντα, να μοιράζεσαι τις πιο κρυφές επιθυμίες σου! Και μην φοβάσαι, το φεγγάρι, δεν πρόκειται να τα μαρτυρήσει σε κανέναν…
Σύνταξη κειμένου: Γεωργία Μπιμπούδη
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
