Κάποια στιγμή στην ζωή μου, διάβηκα τις πόρτες του παραδείσου και ένιωσα μια απίστευτη γαλήνη να με κατακλύζει. Όσο προχωρούσα έκανα νέες γνωριμίες με ανθρώπους μιας άλλης εποχής. Τότε ήταν που τον συνάντησα για πρώτη φορά. Καθόταν πάνω σε έναν τεράστιο βράχο. Τα μελαχρινά μαλλιά του ίσα που έφταναν τους ώμους του, δημιουργώντας κυματιστές μπούκλες. Τα καστανά του μάτια κοιτούσαν την θάλασσα με θλίψη. Καθώς τον πλησίασα παρατήρησα ότι ένα δάκρυ κυλούσε από το μάγουλο του. Συστήθηκα και ρώτησα το όνομα του. Μου είπε ότι τον λένε Ίκαρο. Το όνομα του κάτι μου θύμιζε αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ακριβώς. Τότε του ζήτησα να μου πει λίγα πράγματα για τον εαυτό του. Λίγα πράγματα για την παλιά του ζωή.
Έτσι ξεκίνησε να εξιστορεί την ιστορία του…
Πρώτη φορά ένιωσα σαν ένας άλλος Ίκαρος. Ίσως επειδή πρώτη φορά ξεχάστηκα και άφησα τον εαυτό μου να πετάξει πιο ψηλά από όσο έπρεπε. Πιο ψηλά από όσο μπορούσε. Δεν θα σου κρύψω πως έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Όχι από αυτές που σε χαρακτηρίζουν ως υπερόπτη και εγωιστή. Ίσα ίσα η μεγάλη ιδέα που έχω για εμένα γεννήθηκε, όχι μόνο από τον θαυμασμό που τρέφω προς τον εαυτό μου αλλά και από τον θαυμασμό των άλλων προς εμένα. Ήμουν ο φαινομενικά τέλειος γιος, αδερφός, φίλος, σύντροφος και η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου με βάση τα όσα είχα περάσει στην ζωή μου.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν χρειάστηκε να ζητήσω την συμβουλή των άλλων. Πάντα ήξερα τι έκανα και γιατί το έκανα. Ας πούμε ότι ο κώδικας ηθικής μου, με οδηγούσε πάντα στα σωστά μονοπάτια. Ο πατέρας μου πολλές φορές προσπάθησε να με συμβουλεύσει. Δεν ήταν ότι έδινε λάθος συμβουλές. Απλά δεν θεωρούσα σωστό τον τρόπο που διατύπωνε τα λόγια του. Ως ένα σημείο μπορώ να πω ότι τον αμφισβητούσα ακόμα και όταν δεν έπρεπε. Πιθανόν επειδή θεωρούσα πως μόνος μου είχα κατακτήσει ότι είχα ως εκείνη την στιγμή.
Βλέπεις, είχα απορροφηθεί τόσο πολύ με τα δικά μου, που δεν έκατσα ούτε μια στιγμή να σκεφτώ τα χρόνια εμπειρίας που κουβαλούσε στις πλάτες του. Όταν ήρθε λοιπόν η στιγμή έκανα το λάθος να πετάξω πιο ψηλά από όσο έπρεπε. Πιο ψηλά από όσο μπορούσα. Γελάστηκα από τις δυνατότητες μου και την γνώμη των άλλων για το αλάνθαστο ένστικτό μου, που ομολογώ πως είχα χρόνια να το ακούσω. Αντιλαμβανόμουν τι ήταν θετικό στην ζωή μου και το επέλεγα ακόμα και αν δεν έπρεπε. Έβαζα τους άλλους πιο πάνω από εμένα, κάτι για το οποίο δεν μετανιώνω, όταν όμως φέρθηκα εγωιστικά κάηκα. Κάηκαν τα φτερά μου μα όχι οι ελπίδες και τα όνειρα μου. Ίσως εκείνη στην στιγμή που έπεφτα να αναγεννήθηκα σαν το φοίνικα, μέσα από τις στάχτες.
Θα αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που άλλαξα στην ζωή μου αργότερα εφόσον βρισκόμαστε εδώ που είμαστε.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να σου πω ένα μυστικό. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει παράδεισος και κόλαση γιατί εδώ που ζούμε τώρα αυτή την στιγμή, είναι ο παράδεισος και η κόλαση. Κόλαση είναι όταν χάνουμε έναν άνθρωπο μας και μένουμε πίσω. Η απόλυση που ήρθε μετά από τόση δουλειά που ρίξαμε. Παράδεισος μπορεί να είναι η στιγμή που γεννάς το παιδί σου ή μια όμορφη στιγμή που μοιράζεσαι με τους φίλους σου. Ζήσε το τώρα και μάθε να ακούς. Μάθε από τα λάθη σου και μην κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι. Ο καθένας έχει την δική του ιστορία. Μια χάρη θέλω μόνο. Όταν ξυπνήσεις από το όνειρο που βλέπεις δεν θέλω να με κρίνεις αλλά να μπεις στην θέση μου. Στην γη είσαι περαστικός μα στα ουράνια θα είσαι αιώνιος, οπότε μην βάζεις τις κακές σκέψεις στο μυαλό σου και να ακούς το ένστικτο σου.
Αντίο!
