Οι άνθρωποι του «ευ» και του «αχ»…
Ευγνώμων είναι αυτός που νιώθει ευγνωμοσύνη. Είναι ο άνθρωπος του «ευ».
Αχάριστος είναι αυτός που δεν εκτιμά και δεν αναγνωρίζει το καλό. Είναι ο άνθρωπος του «αχ». Ποιος από εμάς δεν έχει συναντήσει και συναναστραφεί ευγνώμονες και αχάριστους ανθρώπους σε οικογενειακό, φιλικό, προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο;
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που είναι ευγνώμονες; Οι άνθρωποι αυτοί έχουν αυτογνωσία η οποία πηγάζει από την παιδεία τους. Όταν ο άνθρωπος έχει αυτογνωσία νιώθει ευγνωμοσύνη για καθετί χαρισματικό που έχει και επιδιώκει τη συνεχή αυτοβελτίωσή του. Γι’ αυτό εξάλλου οι άνθρωποι αυτού του επιπέδου δε ζηλεύουν το καλύτερο, νιώθουν ευγνωμοσύνη που υπάρχει, το θαυμάζουν και προσπαθούν και οι ίδιοι να πράξουν το καλύτερο για τους εαυτούς τους και την κοινωνία. Η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές η ζωή δεν τα έφερε και τόσο βολικά στους ανθρώπους του «ευ». Και γι’ αυτό κάθε φορά που τελειώνει μια δύσκολή μάχη νιώθουν ευγνωμοσύνη που τα κατάφεραν. Νιώθουν ευγνωμοσύνη απέναντι στο δώρο της ζωής, στο λουλούδι που άνθισε, στη μελωδία που σιγοτραγούδησαν, στο χαμόγελο που αντάλλαξαν και στα τόσα άλλα όμορφα μικρά καθημερινά… Εξάλλου οι ευγνώμονες ανέκαθεν υποστηρίζουν πως «τα μικρά είναι τα πιο σημαντικά». Γι’ αυτό και είναι «γεμάτοι» μέσα τους και αισιόδοξοι.
Στην αντίπερα όχθη συναντάμε τους ανθρώπους που είναι αχάριστοι. Οι άνθρωποι αυτοί δε βλέπουν το καλό, αλλά το κακό. Δε θα τους ακούσεις ποτέ να λένε ευχαριστώ για το δώρο της ζωής, για την υγεία τους, για τη δουλειά τους, για τους ανθρώπους που έχουν στο πλάι τους… Είναι μονίμως ανικανοποίητοι γιατί παντού βρίσκουν προβλήματα κι όπου δεν υπάρχουν τα δημιουργούν οι ίδιοι. Εξάλλου οι άνθρωποι αυτοί ποτέ δε θα επιδιώξουν να τραβήξουν την προσοχή των άλλων μιλώντας ή πράττοντας θετικά, αλλά μέσα από τη γκρίνια, τη μιζέρια και το υποτιθέμενο πρόβλημα, υπερμεγεθημένο μόνο μέσα στο δικό τους μυαλό. Και φυσικά είναι τόσο εγωιστές που δεν αντιλαμβάνονται τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς τους. Και όποιος τολμήσει και το θίξει θ’ ακούσει ένα ηχηρό «εγώ, πότε το έκανα ή το είπα αυτό;» και χίλιες άλλες δύο δικαιολογίες για να τους λυπηθείς και να το ξεχάσεις… Γι’ αυτό και είναι «κενοί» μέσα τους και απαισιόδοξοι.
Ανθρώπους τους «ευ» θέλουμε δίπλα μας. Γκρίνια, μιζέρια και κακία βρίσκουμε παντού.Φτάνει η ανοχή μας απέναντι σε τοξικές συμπεριφορές ανθρώπων που το μόνο καλό που γνωρίζουν είναι αυτό που σχετίζεται με το συμφέρον τους. Πρόσφατα διάβασα γραμμένο σε τοίχο «Η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης, η αισιοδοξία είναι θέμα θέλησης».
Το δίκιο μου
Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα
ανοίγω και δε βλέπω ουρανό
εσύ έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη Αθήνα
ανοίγεις και χαζεύεις το κενό…
(Οδυσσέας Ιωάννου)
