Σίγουρα, οι περισσότεροι έχουμε βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να μας φερθούν άσχημα ή άδικα, να μας προσβάλλουν ή γενικότερα να νιώσουμε άβολα, αμήχανα, λόγω κακής συμπεριφοράς είτε σε εμάς είτε σε τρίτους. Ίσως κάποιες φορές έχουμε φερθεί και εμείς άσχημα…Πώς μας έχουν αντιμετωπίσει; Γιατί, παρόλο που γνωρίζουμε ότι δεν αξίζουμε τέτοια συμπεριφορά, δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε τους πομπούς των αρνητικών και άσχημων καταστάσεων;
Αρχικά, σαν αισιόδοξα και θετικά πλάσματα, λαμβάνουμε την λανθάνουσα κατάσταση σαν δυσλειτουργία, άλλα έχουμε την τάση να πιστεύουμε σε μια θετική εικόνα των ανθρώπων και ίσως να κατανοούμε προσωπικές καταστάσεις που ζει ο άνθρωπος, ο οποίος φέρεται άσχημα. Δικαιολογούμε καταστάσεις και ανθρώπους, δεν θέλουμε να πιστέψουμε στο κακοπροαίρετο. Φράσεις όπως, «μόλις χώρισε, δείξε κατανόηση» ή «τραβάει ζόρι με την δουλειά, δεν είναι πολύ καλά» ή «έχει προβλήματα στην σχέση του, τους γονείς, τα αδέλφια, τους συναδέλφους» ξεπροβάλλουν σε κάθε παρέα. Ενίοτε σκεφτόμαστε πως και εμείς κάποια στιγμή δεν ήμασταν ιδιαίτερα καλά, και οι φίλοι, μας άφησαν να ηρεμήσουμε και μετά με τον μοναδικό τους τρόπο, μας είπαν πόσο αρνητισμό εκπέμπαμε. Οι φίλοι είναι φίλοι, συγχωρούν μέχρι ένα σημείο, αλλά δεν δεχόμαστε άσχημες συμπεριφορές μόνο από φίλους.
Είναι διαφορετικό και δύσκολο να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση στον εργασιακό χώρο, από να την αντιμετωπίσεις στον κοινωνικό περίγυρο της ευρύτερης παρέας. Από την εργασία σου ζεις, και το να είσαι σε ένα περιβάλλον ευχάριστο είναι το ιδανικό, αλίμονο όμως δεν ζούμε όλοι σ ’αυτό. Άσχημη συμπεριφορά δεν είναι μόνο η λεκτική ασχήμια, αλλά και η συγκαλυμμένη αλήθεια ή τα υπονοούμενα ή η υποτιμητική συμπεριφορά. Υπάρχουν πολλοί τρόποι έκφρασης της ασχήμιας. Στον εργασιακό χώρο είναι διπλά δύσκολο να αντιμετωπίσουμε άσχημες συμπεριφορές, αν και κρίνεται απαραίτητο ως προς την ψυχική μας υγεία, για τον λόγο ότι ζούμε από το εισόδημα που κερδίζουμε. Προσοχή δεν λέω πως πρέπει να ανεχόμαστε τοξικές συμπεριφορές, θα πρέπει να «κόβονται» σε οποιοδήποτε περιβάλλον και αν συναντώνται.
Η «ανέχεια» σε άσχημες συμπεριφορές, προσδιορίζεται και ως προς την σχέση που έχουμε με το άτομο που συμπεριφέρεται άσχημα. Οι άνθρωποι παρεξηγούνται εύκολα και δύσκολα δέχονται την κριτική, αρκετές φορές , θεωρούν πως η συμπεριφορά τους είναι και η σωστή. Όσο καλή και αν είναι η αντιμετώπιση και η προσέγγιση των κακότροπων, πάντα ενέχει τον κίνδυνο της δυσαρέσκειας και της απώλειας του συγκεκριμένου ανθρώπου από το περιβάλλον μας, και αυτός είναι ακόμα ένα λόγος που δυσκολευόμαστε. Ο χρόνος και ο «τύπος» σχέσης που υπάρχει, αν δηλαδή έχουμε οικειότητα ή όχι θα μας ενθαρρύνει ή θα μας αποτρέψει. Ο βασικότερος όμως λόγος είναι πως, δεν θέλουμε να «ξεφύγουμε» εμείς, διότι δεν γνωρίζουμε εκ των προτέρων την αντίδραση των συγκεκριμένων ατόμων, και αυτό «χαλάει» κατά ένα τρόπο, την δική μας ισορροπία. Κατά βάση μας αρέσει να αρέσουμε, και γι’ αυτό αρκετοί υιοθετούν την σιωπηλή φυγή, από την ευθέως αντιμετώπιση. Αποφεύγουν, και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν… φεύγουν.
Ακόμα ένας λόγος είναι η τάση της εποχής «η ευτυχία» παντού. Η ευτυχία και η κοινωνική καταξίωση, οι όμορφοι και επίσης ευτυχισμένοι φίλοι, η άψογη οικογένεια, ή ατσαλάκωτη εμφάνιση των καλών τρόπων, μας αποτρέπει να μπούμε σε διαδικασία αμφισβήτησης να «μπούμε» σε μια κατάσταση που θα απαιτήσουμε σεβασμό. Πόσοι άνθρωποι ανέχονται άλλους σε θέσεις κλειδιά, έτσι ώστε να γίνουν διάσημοι, να πάρουν προαγωγή να αποκτήσουν μια καλύτερη θέση, να κάνουν δημόσιες σχέσεις και όλα τα λοιπά και άφθονα που προσφέρει το status quo;
Εν τέλη ο βαθμός της δυσκολίας έγκειται στον προσωπικό χαρακτήρα! Τοξικές σχέσεις και συμπεριφορές, καταστάσεις που δεν μας σέβονται και δεν μας κάνουν να αισθανόμαστε ισορροπημένοι και ευτυχισμένοι, δεν είναι καταστάσεις που μας αξίζουν. Οι άσχημες συμπεριφορές θα υπάρχουν πάντα, και όπως στα παραμύθια που όλα είναι σε βαθμό υπερβολικό, ο κακός είναι κακός γιατί του φέρθηκαν κάποια στιγμή άδικα. Ο θυμωμένος έχει θυμό γιατί δεν μπορούσε ν ’αλλάξει τον κόσμο του, αλλά στην πραγματική ζωή όλοι έχουμε προβλήματα, δεν συγκρίνουμε ποιος έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά ποιος έχει το θάρρος να το αντιμετωπίσει και να απαιτήσει σεβασμό αρχικά από τον εαυτό του και μετέπειτα από τους υπόλοιπους.
