Το κύριο ερώτημα είναι το εξής: γιατί να λέμε όχι στην υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους; Ποιο είναι το κριτήριο για την υιοθεσία: η αγάπη ή το τι θα πει ο κόσμος; Τι τους καθιστά κατώτερους ή ανάξιους γι’ αυτό σε σύγκριση με ένα ετερόφυλο ζευγάρι;
Ήρθαν και θα έρθουν εποχές στις οποίες τα ομοφυλόφιλα άτομα ζουν και θα ζουν μακριά από το φόβο, τη ντροπή, την αποξένωση. Θα έχουν δικαίωμα στο να κάνουν τη ζωή που θέλουν, συμπεριλαμβανομένων και των επιλογών που τους εκφράζουν. Είτε είναι είτε δεν είναι αρεστό στα “μάτια” της κοινωνίας οι ανάγκες αυτής της ομάδας ανθρώπων υπάρχουν. Και είναι επιλογή τους. Γι’ αυτό ξεκίνησε και μια εποχή όπου σιγά – σιγά τα μάτια ανοίγουν. Η εποχή της αποδοχής. Εντοπίζεται και το τρίτο φύλο. “Βλέπουν” τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους. Ένα φύλο που υπήρχε ανέκαθεν αλλά φοβόταν. Κρυβόταν από όλους και από τα πάντα. Με το αίσθημα της κατωτερότητας πίσω από τη πελώρια σκιά των προτύπων για τα δύο φύλα. Της κυρίας τέλειας και του κυρίου τέλειου. Που ακόμη και αυτό είναι κάπως προβληματικό…
Πολλοί άνθρωποι πλέον το αναγνωρίζουν και το δέχονται. Κάποιοι επειδή έχουν μάθει να σέβονται, ενώ κάποιοι άλλοι επειδή έχουν μάθει να είναι συμβατικοί. Άλλοι πάλι παραμένουν διστακτικοί ακόμη και χλευαστικοί. Ο λόγος; Άγνωστος. Σε τι τους επηρεάζει;Κι αυτό άγνωστο. Μήπως άρχισαν να κάνουν αίσχη μπροστά στα μάτια αυτών ή των παιδιών τους; Αυτά τα λεγόμενα αίσχη δε μπορούν να τα κάνουν ετερόφυλα άτομα; Ή μήπως μόνο και μόνο η ύπαρξη των ομοφυλόφιλων αποτελεί κίνδυνο; Γιατί; Η ομοφυλοφιλία είναι κάποια αρρώστια που μεταδίδεται;
Και όλα αυτά ως εδώ σημειώνουν μια άλφα χ προοδευτικότητα σχετικά με την αποδοχή των ομοφυλόφιλων από τη κοινωνία. Το μεγάλο ζήτημα, όμως, έρχεται εκείνη τη στιγμή όπου ένα ζευγάρι από ομοφυλόφιλους θέλει να πάει τη σχέση του ένα βήμα παρακάτω. Όπως συνηθίζεται, δηλαδή, να παντρευτεί αφενός νομιμοποιώντας αυτή τη σχέση. Αφετέρου να αποκτήσει παιδιά και όπως αν μη τι άλλο αυτό είναι ανέφικτο βιολογικά, είναι αναγκαία η υιοθεσία. Το κομβικό σημείο που αποτελεί τροχοπέδη για το κατά πόσο αποδέχεται η κοινωνία τους ομοφυλόφιλους. Ξαφνικά όλοι τότε αρχίζουν να ανησυχούν γι’ αυτά τα παιδιά. “Τι πρότυπο θα πάρουν; Θα πάρουν το λάθος δρόμο! Θα γίνουν και αυτά ομοφυλόφιλοι παίρνοντας παράδειγμα από τους γονείς τους”. Ξεκινώντας από τα βασικά: ποιος είναι ο σωστός και ποιος ο λάθος δρόμος; Όλα τα ομοφυλόφιλα άτομα προήλθαν από οικογένειες ομοφυλόφιλων;Γιατί να υπάρχει ακόμη η αντίληψη ότι η σεξουαλικότητα ενός ατόμου θα καθορίσει τη ζωή του με ο, τι και να συνάδει αυτή;
Ερχόμενοι πίσω στο δυσοίωνο ζήτημα της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους γεννάται το ερώτημα: ποιο είναι το νόημα αυτής; Υπάρχουν παιδιά που είναι μόνα με ανεπτυγμένη την αίσθηση της μοναξιάς; Αυτά τα παιδιά αναζητούν αγάπη, οικογενειακή θαλπωρή, φροντίδα κλπ; Ποιο είναι το κριτήριο που λέει ότι όλα αυτά και άλλα πολλά μπορεί να τα προσφέρει μόνο ένα ετερόφυλο ζευγάρι; Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια από ομοφυλόφιλους γονείς δεν αλλάζει η σεξουαλικότητα σου. Ενδεχομένως να πειραματιστείς χωρίς να σημαίνει ότι αυτό δε θα το έκανες αν είχες ετερόφυλους γονείς. Επίσης, δε σημαίνει ότι αυτό θα επηρεάσει τη σεξουαλικότητα σου και θα αποτελέσει κατασταλτικό παράγοντα. Είσαι αυτό που νιώθεις. Το ξέρεις. Το σώμα σου θα σου το “δείξει” τη κατάλληλη στιγμή. Δε μπορεί να στο υποδείξει κάποιος. Δε μπορεί να σε καταπιέσει. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Ούτε ότι η ανατροφή που θα λάβει ένα παιδί από ομοφυλόφιλους θα είναι ένα λάθος παράδειγμα. Ένα λάθος πρότυπο.
Το λάθος είναι στο πως βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε αυτό το ζήτημα. Ένα υπαρκτό ζήτημα που απασχολεί πολλά ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Υπάρχουν πολλοί προβληματισμοί. Ένας κύριος προβληματισμός είναι για το πως θα αντιμετωπίσουν οι υπόλοιποι αυτό το παιδί. Το εκάστοτε παιδί που υιοθετείται από ομοφυλόφιλους. Θα του ασκηθεί τραμπουκισμός-bullyling. Το πιο πιθανό και το πιο σύνηθες. Ειδικά στο σχολείο από τα άλλα παιδιά. Οι πιο αυστηροί κριτές. Θα τους φανεί περίεργο,αστείο κ.ο.κ. Όχι, όμως, αν τους μιλήσεις και τους εξηγήσεις. Τα θεμέλια πρέπει να χτίζονται από τη βάση. Η αγάπη δεν έχει περιορισμούς. Όλα αυτά ως μια έκκληση, ένα ακόμη βήμα προς τον δρόμο της ουτοπίας.
