Η αδελφική σχέση, είναι μια σχέση που δεν επιλέγουμε, όπως δεν επιλέγουμε τους γονείς, τον τόπο, τους συγγενείς και το φύλο που θα γεννηθούμε! Το αν η σχέση θα είναι υγιείς ή όχι, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, από τον τρόπο συμπεριφοράς των γονιών. Οι γονείς οφείλουν να μην ξεχωρίζουν τα παιδιά, βάση χαρακτηριστικών ή φύλου ή επιδόσεων, και είναι εκείνοι που θα βάλουν βάσεις στα αδελφικά θεμέλια, με τις πράξεις τους και την ακριβοδίκαιη κρίση τους. Εκείνοι θα συσφίξουν τις σχέσεις, μέσα από τον θεσμό της οικογένειας.
Η υγιείς αδελφική σχέση είναι ένα πολύτιμο δώρο. Ένα στήριγμα στα δύσκολα, που «κτίζεται» και «κουβαλάει» όλα τα συναισθήματα και τις εικόνες της παιδικής ηλικίας. Η αδελφική σχέση, είναι από τις λίγες αληθινές, γνωρίζεις έναν άνθρωπο από την πρώτη ηλικία του, μεγαλώνετε μαζί, μοιράζεστε τον ίδιο χώρο, τα ίδια πράγματα, διεκδικείς τους ίδιους γονείς. Μαθαίνεις να λειτουργείς σκεπτόμενος κάποιον άλλο, που σου μοιάζει, αλλά δεν είσαι εσύ! Μαθαίνεις να σκέφτεσαι ομαδικά. Όταν αυτό δεν συμβαίνει ξεσπά σύγκρουση «συμφερόντων», φυσικά πίσω από την πλάτη των γονιών. Με τα αδέλφια σου, μαθαίνεις να επιβιώνεις από τον μαξιλαροπόλεμο, τα κεφαλοκλειδώματα, τις τιμωρίες και είσαι μονίμως τσαντισμένος μαζί τους, γιατί πάντα κάτι κάνουν που ενοχλεί εσένα ή κάποιον άλλο, γενικά και αόριστα! Παρόλα αυτά κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πειράξει τα αδέλφια σου, να τα πληγώσει να τα βλάψει, θα έχει να κάνει μαζί σου. Ο ανταγωνισμός και η προσωπική τριβή, δεν έχει καμία σχέση με τους τρίτους. Η αδελφική αγάπη, προστασία και αλληλοϋποστήριξη , είναι απλά δεδομένη!
Τα μεγαλύτερα αδέλφια, «ανοίγουν» τον δρόμο, είναι τα «πειραματόζωα» των γονιών και συνήθως, μεγαλώνουν πιο ελεγχόμενα από τα μικρότερα. Οι γονείς περιμένουν πολλά από αυτούς! Στα μικρότερα, συγχωρούνται πιο εύκολα τα παραπτώματα και οι σκανδαλιές, ενώ οι μεγαλύτεροι είναι σοβαρότεροι, και εμπνέουν κύρος στα μικρότερα αδέλφια, και θαυμασμό, που αρέσκονται ν’ απολαμβάνουν! Όταν έκανα σκανδαλιά ντρεπόμουν τον μεγαλύτερο αδελφό μου, τι θα έλεγε, όχι τους γονείς μου. Ο «μεγάλος» αδελφός φυσικά είχε κάνει πολλά μουλωχτά, που μαθαίναμε από τους φίλους του εκ των υστέρων, αλλά μπροστά μας, στους δυο μικρότερους, είχε πάντα το βλέμμα του σοφού και έμπειρου και ας μας «περνάει» μόλις τρία τον μεσαίο και πέντε χρόνια εμένα, την μικρότερη.
Το «θα το πω στην μαμά» , ήταν η μέγιστη απειλή της παιδικής ηλικίας μας! Εκείνη την ώρα ήσουν το άτιμο σκουλήκι που θα πρόδινες τα αδέλφια σου, την συνωμοτική άτυπη συμφωνία σας, στην μητέρα, που θα το έλεγε στον πατέρα και η τιμωρία θα έπεφτε χωρίς πολλές εξηγήσεις! Μετά από μισή ώρα όμως, ξαναγέλαγες με τα αδέλφια σου, τους έριχνες και μια που και που, στο όνομα της προηγούμενης προδοσίας, με πολλή αδελφική αγάπη και ευχαρίστηση, χωρίς κανένα ίχνος τύψεων και χωρίς καμία λύπη ή στεναχώρια στην καρδιά. Ήταν απλοί οι κανόνες όταν ήμασταν παιδιά! Πλένεις πόδια, πλένεις χέρια και δόντια , δεν τρως το φαγητό του άλλου αν δεν ρωτήσεις, και δεν κρατάς κακία στα αδέλφια σου. Και ότι είχαμε ήταν πάντα κοινό… εκτός από τα γλυκά και τα γαριδάκια. Αν έτρωγες γρήγορα τα δικά σου, την πάτησες! Πόσες υποσχέσεις είχα δώσει έτσι ώστε να πάρω ακόμα λίγα πατατάκια ή εξτρά σοκολάτα, έτρωγα γρήγορα τα δικά μου και ξέμενα νωρίς.
Τα αδέλφια είναι μια από τις χαρές της ζωής. Όταν ενηλικιωνόμαστε θέλουμε να «κόψουμε» τους οικογενειακούς δεσμούς, σαν ατυχές δείγμα ανεξαρτησίας, και κάπου, κάπως, χανόμαστε ηθελημένα. Θέλουμε να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας έξω από την οικογενειακή και αδελφική προστασία, να δούμε τι μετράμε και πόσο σπουδαίοι μπορούμε να γίνουμε!
Η αδελφική σχέση παρόλο που κυριαρχεί στην παιδική ηλικία, ζει το απόγειο της σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν στην σχέση «μπαίνουν» και άλλοι άνθρωποι. Φίλοι, σύντροφοι, παιδιά. Πάντα υπάρχει το «χαθήκαμε» λόγω υποχρεώσεων, αλλά όλο και κάποιο γεύμα ή κάποια γιορτή θα μας ενώσει και θα προκαλέσει αδελφικά συναισθήματα του παρελθόντος, με τσιμπήματα ή δάκρυα στα μάτια μας. Ξαφνικά συνειδητοποιούμε πως μας λείπει η αγάπη της οικογένειας, μας λείπουν τα αδέλφια μας, και καταλήγουμε ότι είμαστε αυτό που είμαστε γιατί συμβάλλουν και τα αδέλφια μας σ ’αυτό!
Εν μέρει είμαστε λίγο από αυτούς, τους έχουμε μέσα μας, όπως και τους γονείς μας, και δεν είναι τόσο τραγικό. Είναι εντάξει, να αποτελούμαστε από άλλους και από εμάς, να είμαστε αυτά που ζήσαμε και αυτά που αισθανθήκαμε. Ένα σχισμένο γόνατο από μια λάθος στροφή με το ποδήλατο την ώρα που θα κερδίζαμε την πρωτιά, μια τιμωρία που «φάγαμε» από τους γονείς γιατί καλύψαμε αταξίες, ένα γλυκό που δεν ήταν δικό μας και το «παίξαμε» ανήξεροι, ένα «αντίο» όταν έφευγαν για τον στρατό, ένα «γεια» όταν επέστρεφαν από τις σπουδές και ένα χαμόγελο και μια περηφάνια πλέον, που έχουμε ο ένας τον άλλο!
