Κάθε ιστορία έχει αρχή, μέση και τέλος. Πάντα θα υπάρχει ένας πρωταγωνιστής, ένας ανταγωνιστής, ο κοινωνικός περίγυρος του ήρωα μας και ένα πολύ καλό σενάριο. Στην πραγματική ζωή όλοι μας έχουμε καλεστεί να παίξουμε διάφορους ρόλους. Άλλες φορές με επιτυχία και άλλες φορές δεν ανταποκριθήκαμε όπως θα ήθελε το σενάριο. Είναι φορές που νιώσαμε ο καλύτερος φίλος του πρωταγωνιστή. Όταν ο ήρωας μας προσπαθώντας να ανταπεξέλθει στις κακουχίες της ζωής, έβλεπε ένα φως ελπίδας στο πρόσωπό μας. Εκείνη η στιγμή που μια φίλη μας έχει μπλέξει-με ένα όχι και τόσο καλό παιδί-σε μια ατέρμονη κατάσταση μίσους και αγάπης με αυτόν που είναι ερωτευμένη. Όπου νιώθαμε ότι ήταν η πρωταγωνίστρια μιας ρομαντικής ιστορίας αγάπης και εμείς ήμασταν το στήριγμά της σε όλη αυτή την διαδρομή.
Έχουμε βρεθεί στην θέση του Θεατή. Όχι αυτού που βλέπει ταινία στο σινεμά, αλλά αυτού που καθώς περπατάει στο δρόμο βλέπει να κλέβουν έναν ηλικιωμένο κύριο και απλά στέκεται και παρατηρεί. Nιώθει τα πόδια του να έχουν κολλήσει στο έδαφος και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι απλά να κοιτάει και να σκέφτεται ότι αυτό δεν είναι σωστό, αναλογιζόμενος γιατί κανείς δεν κάνει κάτι. Έχουμε βρεθεί στην θέση του ανταγωνιστή. Μπορεί στις ταινίες και τις σειρές ο κακός της υπόθεσης να είναι, κατά παράδοξο τρόπο, ένας αγαπητός ορισμένες φορές χαρακτήρας, στην πραγματικότητα όμως κάτι τέτοιο συμβαίνει σπάνια.
Αν κάποιος αναρωτιέται, τι ορίζουμε ως κακό χαρακτήρα, τότε θα του υπενθυμίσω ότι ο κακός χαρακτήρας είναι όλες εκείνες οι επιλογές που έκανε και ήξερε ότι δεν ήταν σωστές. Όχι θεμιτές με βάση την κοινωνία αλλά με βάση τον χαρακτήρα του.
Προφανώς έχουμε υπάρξει και Πρωταγωνιστές.
Ήταν εκείνο το δευτερόλεπτο που έπρεπε να πάρουμε μια σημαντική απόφαση. Τότε που πετύχαμε τους στόχους μας ή όταν ήμασταν εμείς η ερωτευμένη κοπέλα, η στιγμή που οι θεατές κοιτούσαν εμάς σε μια καλή ή κακή στιγμή της ζωής μας, η στιγμή που είχαμε έναν ανταγωνιστή στην σχολή, στην δουλειά κ.ο.κ
Όταν είσαι Πρωταγωνιστής σε μια ιστορία απλά το νιώθεις. Ξέρεις ότι έχει έρθει η δική σου σειρά για να λάμψεις και όλη αυτή η ενέργεια που σε διακατέχει, νιώθεις ότι αναβλύζει από μέσα σου. Όμως, όπως, κάθε μεγάλη ταινία, κάθε μεγάλη σειρά και κάθε καλή διαφήμιση, όλοι μας- ή έστω σχεδόν όλοι μας- ξεχνάμε τον ποιο σημαντικό από όλους τους χαρακτήρες και αυτός δεν είναι άλλος από τον συγγραφέα.
Δεν μπορεί να υπάρξει πλοκή χωρίς συγγραφέα. Αυτός είναι που δημιουργεί την ιστορία και δίνει υπόσταση στους χαρακτήρες της. Ποιος είναι ο συγγραφέας; Μήπως είναι ο Θεός; Μήπως είμαστε εμείς οι ίδιοι; Ας υποθέσουμε ότι συγγραφέας είναι ο Θεός. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να έχουμε την δική μας πένα; Έστω ότι δεν υπάρχει Θεός και δεχόμαστε ότι είμαστε εξ ολοκλήρου ο συγγραφέας της ιστορίας μας. Είναι εφικτό να κάνουμε τα στραβά μάτια όταν συμβαίνουν γεγονότα που δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε με την πένα μας; Δυστυχώς ή ευτυχώς ο συγγραφέας μπορεί να γράφει το σενάριο αλλά ούτε ο ίδιος γνωρίζει πολλές φορές ποια θέλει να είναι η αρχή, η μέση και το τέλος μιας ιστορίας γιατί είναι κάτι που βρίσκει στην πορεία.
Το συμπέρασμα!
Επομένως, στην ζωή δεν καταλήγουμε να παίζουμε έναν χαρακτήρα αλλά πολλούς. Όταν αναφερθούμε ατομικά, δηλαδή μόνο στην δική μας ζωή, τότε είμαστε ο συγγραφέας και ο πρωταγωνιστής μαζί. Όμως, αυτό αλλάζει όταν το ατομικό γίνει συλλογικό. Γιατί αν από την ζωή μου βγει η προσωπική αντωνυμία ”μου” τότε παίζω όλους τους ρόλους. Είμαι ο συγγραφέας, που πλάθω μια ιστορία μέσα στο μυαλό μου και πρωταγωνιστής όταν την εκτελώ. Είμαι η κολλητή του πρωταγωνιστή που βλέπω μπροστά μου αλλά και η θεατής όταν το επιθυμώ. Μπορώ όμως να γίνω και η κακιά της υπόθεσης όταν πρέπει και το προκαλώ.
Το μόνο που δεν ανέφερα είναι οι κομπάρσοι στην ζωή μας, γιατί είναι περαστικοί και δεν μένουν βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Ο μόνος ρόλος που δεν θα θέλαμε και ορισμένες φορές είναι ένας κακός χαρακτηρισμός, το να είσαι κομπάρσος στην ζωή του άλλου δεν είναι μονόδρομος αλλά λάθος συνειρμός.
| “Write with the door closed, rewrite with the door open.” ― On Writing: A Memoir of the Craft |
