Ο ηλικιακός ρατσισμός, ευρύτερα γνωστός ως ageism ή agism. Εξετάζοντας τα προσφερόμενα κοινωνικά πρότυπα καταλήγουμε στην γενική αντίληψη πως παγκοσμίως, υπάρχει μια «ηλικία για όλα» και δεν «συγχωρείσαι» εύκολα, αν παραβείς τους σκληρούς κανόνες, αυτής της κοινωνικής παγκόσμιας αντίληψης.
Οι άνθρωποι που δεν έχουν συμπληρώσει το τριακοστό έτος της ηλικίας τους καθώς και οι άνω των εξήντα, όπως και οι γυναίκες από σαράντα και άνω «βάλλονται» και συχνά βιώνουν την ηλικιακή διάκριση, εξίσου ρατσιστική, όπως και οι υπόλοιπες μορφές διάκρισης, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Επαγγελματικά θα σταθώ στο γεγονός πως αν δεν έχεις πλησιάσει το τριακοστό έτος της ηλικία σου, θεωρείσαι πολύ νέος και άπειρος, ενώ αν είσαι γυναίκα άνω των σαράντα , δοκιμάζεσαι καθημερινά να αποδείξεις την αξία σου σε συνάρτηση με την εξωτερική εμφάνιση και τον «ηλικιακό κοινωνικό ρόλο σου». Όταν μια γυναίκα μεγαλώνει, σε κάθε ηλικία έχει ένα όνομα που την ακολουθεί, ακόμα μια μορφή κοινωνικού ρατσισμού. Είναι καλή σύζυγος, καλή μητέρα και καλή γιαγιά. Αν μια μεγαλύτερη γυναίκα έχει καλή φυσική κατάσταση, τότε «είναι καλή για την ηλικία της». Aν προσπαθεί να αποφύγει το φυσιολογικό γήρας, τότε «γιατί το κάνει αυτό δεν μπορεί να αφεθεί να γεράσει;» και αν αφεθεί είναι αόρατη! Μη εντατική ενασχόληση των γυναικών με την εμφάνιση τους, σπάει τους «άγραφους» κανόνες του «ωραίου φύλου» καθιστώντας την γυναίκα ανισόρροπη, περιορισμένης κοινωνικότητας ή ακόμα και νοημοσύνης από τους κοινωνικούς κριτές της. Το γήρας επηρεάζει βαθιά τα επαγγέλματα που αφορούν τα θεάματα, παρουσιαστές, μοντέλα, ηθοποιούς, τραγουδιστές και γι’ αυτό τον λόγο πλέον ζούμε την μη αποδοχή του φυσιολογικού και εύλογου γήρατος, και της ψευδαίσθησης της νεότητας. Όλο και περισσότερες γυναίκες καταφεύγουν σε θεραπείες από μικρή ηλικία, έτσι ώστε να αποφύγουν το γήρας και η μετάβαση της ηλικίας τους να μην προσδίδει την πραγματική τους ηλικία και το τέλος, κατά πολλούς της νεότητας τους!
Είναι αστείο γνωρίζοντας πως το ενεργό οικονομικά κομμάτι ανήκει στην κατηγορία άνω των σαράντα, να «πετιούνται» έξω από το σύστημα, ανοίγοντας την βαριά πόρτα της ανεργίας στην πλάτη τους! Η αλυσιδωτή αντίδραση της μη κοινωνικής και επαγγελματικής αποδοχής σαν τελικό στόχο πλήττει την ηλιακή ομάδα των κάτω των τριάντα, που συνήθως βοηθιούνται από γονείς, θείους, νονούς και παππούδες, γιαγιάδες. Όταν οι γονείς μείνουν άνεργοι και οι παππούδες-γιαγιάδες δεν μπορούν να βοηθήσουν, τότε οι νεότεροι βιώνοντας στο ίδιο τους το σπίτι τις επιπτώσεις, προσδοκούν να μεγαλώσουν και να βγάλουν όσα περισσότερα χρήματα μπορούν, όσο ακόμα είναι νέοι και πριν «πεταχτούν» και εκείνοι εκτός συστήματος. Μεγαλώνοντας «πέφτουν» και οι ίδιοι θύματα ηλικιακού ρατσισμού στον επαγγελματικό χώρο, και μένοντας μόνο μια δεκαετία από 30-40 χρόνων, να κάνουν τα πάντα πριν «ξαναπεταχτούν» εκτός συστήματος λόγω ηλικίας, αναλώνονται σε καταστάσεις δύσκολες.
Το ageism είναι παγκόσμιο φαινόμενο και όπως όλες οι μορφές ρατσισμού, άδικο, με επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των ανθρώπων. Δυστυχώς συνειδητοποιούμε ακόμα μια φορά, την υπεροψία των ανθρώπων ως προς τους κανόνες της φύσης, αλλά και την αποξένωση του ανθρώπινου είδους από την ίδια την φύση, σαν υποσύνολο της! Μας ενδιαφέρει μόνο να υπάρχουμε, καθόλου να εξελισσόμαστε και πολύ λίγο να μεγαλώνουμε μαζί με άλλους, και σεβόμενοι την ίδια την φύση.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι παρατηρώντας την φύση, θα καταλάβουμε πως οι καρποί των δέντρων ξεκινούν άγουροι, ωριμάζουν σιγά σιγά, γίνονται ζουμεροί και μετά πέφτουν από το δέντρο ολοκληρώνοντας τον σκοπό ύπαρξης τους. Το δέντρο δεν τους αποβάλει από τα κλαριά του, αν είναι άγουροι, γιατί έχουν πολλά να δώσουν, αλλά τους αφήνει να «πέσουν» και να γίνουν λίπασμα για το ίδιο το δέντρο ή φαγητό για άλλα είδη σεβόμενη όλα τα πλάσματά της. Η φυσική εξέλιξη θα πρέπει να δίνει χαρά και ολοκλήρωση, όπως συμβαίνει σε όλα τα πλάσματα του κόσμου μας και όχι να αποτρέπεται με τεχνικούς τρόπους. Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει, πως το μυαλό γίνεται σοφότερο με τα χρόνια και εξελίσσεται με τις ιδέες των νεότερων, οπότε μια συνεργασία διαφόρων ηλικιακών ομάδων αποδίδει περισσότερο, χωρίς να περιθωριοποιεί, ίσως τότε καταφέρει και αλλάξει ριζικά τα κοινωνικά πρότυπα και την ίδια του την ζωή.
